«Τρεις όρους έθεσα στον Σρέντερ, απεριόριστη πρόσβαση στο αρχείο του, απεριόριστη πρόσβαση σε πρωταγωνιστές της εποχής του και συναίνεσή του να ανοίξουν οι μυστικοί φάκελοι –και της ΣΤΑΖΙ– που τον αφορούσαν. Συμφώνησε και στα τρία χωρίς “εάν” και “εφόσον”».
Ο καθηγητής Νεότερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Ερλάνγκεν, Γκρέγκορ Σέλγκεν, που έγραψε τα παραπάνω, είναι από τους Γερμανούς ιστορικούς που δεν συμβιβάζονται με αγιογραφίες. Γνώστης, όσο ουδείς άλλος, της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μόλις εξέδωσε την 1.038 σελίδων βιογραφία του πρώην καγκελάριου της Γερμανίας, Γκέρχαρντ Σρέντερ, του πολιτικού του οποίου η πολιτική δράση συνδέθηκε με την αλλαγή του γερμανικού κοινωνικού μοντέλου.
«Δεν συζητάμε» είχε προειδοποιήσει ο Σρέντερ (σ.σ. καλό θα είναι να το λάβουν υπόψη τους οι Ελληνες πολιτικοί) «για τη διανομή περισσευμάτων. Νέα αιτήματα δεν είμαστε σε θέση να ικανοποιήσουμε. Ισως θα πρέπει, αν θέλουμε να διατηρήσουμε σταθερή ευημερία, βιώσιμη ανάπτυξη και νέα δικαιοσύνη, να περιορίσουμε κάποιες απαιτήσεις και να διαγράψουμε άλλες, που μπορεί πριν από μισόν αιώνα να φαίνονταν δικαιολογημένες, ωστόσο σήμερα έχουν χάσει τον λόγο ύπαρξής τους». «Με αυτό τον τρόπο», γράφει ο Σέλγκεν, «παίρνει διαζύγιο ο 7ος Γερμανός καγκελάριος και οι πολίτες της ενωμένης Γερμανίας από την ομοσπονδιακή Γερμανία του Κόνραντ Αντενάουερ και του Λούντβιχ Ερχαρντ».
Ο καθηγητής Νεότερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Ερλάνγκεν, Γκρέγκορ Σέλγκεν, που έγραψε τα παραπάνω, είναι από τους Γερμανούς ιστορικούς που δεν συμβιβάζονται με αγιογραφίες. Γνώστης, όσο ουδείς άλλος, της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μόλις εξέδωσε την 1.038 σελίδων βιογραφία του πρώην καγκελάριου της Γερμανίας, Γκέρχαρντ Σρέντερ, του πολιτικού του οποίου η πολιτική δράση συνδέθηκε με την αλλαγή του γερμανικού κοινωνικού μοντέλου.
«Δεν συζητάμε» είχε προειδοποιήσει ο Σρέντερ (σ.σ. καλό θα είναι να το λάβουν υπόψη τους οι Ελληνες πολιτικοί) «για τη διανομή περισσευμάτων. Νέα αιτήματα δεν είμαστε σε θέση να ικανοποιήσουμε. Ισως θα πρέπει, αν θέλουμε να διατηρήσουμε σταθερή ευημερία, βιώσιμη ανάπτυξη και νέα δικαιοσύνη, να περιορίσουμε κάποιες απαιτήσεις και να διαγράψουμε άλλες, που μπορεί πριν από μισόν αιώνα να φαίνονταν δικαιολογημένες, ωστόσο σήμερα έχουν χάσει τον λόγο ύπαρξής τους». «Με αυτό τον τρόπο», γράφει ο Σέλγκεν, «παίρνει διαζύγιο ο 7ος Γερμανός καγκελάριος και οι πολίτες της ενωμένης Γερμανίας από την ομοσπονδιακή Γερμανία του Κόνραντ Αντενάουερ και του Λούντβιχ Ερχαρντ».
