«Τρεις όρους έθεσα στον Σρέντερ, απεριόριστη πρόσβαση στο αρχείο του, απεριόριστη πρόσβαση σε πρωταγωνιστές της εποχής του και συναίνεσή του να ανοίξουν οι μυστικοί φάκελοι –και της ΣΤΑΖΙ– που τον αφορούσαν. Συμφώνησε και στα τρία χωρίς “εάν” και “εφόσον”».
Ο καθηγητής Νεότερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Ερλάνγκεν, Γκρέγκορ Σέλγκεν, που έγραψε τα παραπάνω, είναι από τους Γερμανούς ιστορικούς που δεν συμβιβάζονται με αγιογραφίες. Γνώστης, όσο ουδείς άλλος, της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μόλις εξέδωσε την 1.038 σελίδων βιογραφία του πρώην καγκελάριου της Γερμανίας, Γκέρχαρντ Σρέντερ, του πολιτικού του οποίου η πολιτική δράση συνδέθηκε με την αλλαγή του γερμανικού κοινωνικού μοντέλου.
«Δεν συζητάμε» είχε προειδοποιήσει ο Σρέντερ (σ.σ. καλό θα είναι να το λάβουν υπόψη τους οι Ελληνες πολιτικοί) «για τη διανομή περισσευμάτων. Νέα αιτήματα δεν είμαστε σε θέση να ικανοποιήσουμε. Ισως θα πρέπει, αν θέλουμε να διατηρήσουμε σταθερή ευημερία, βιώσιμη ανάπτυξη και νέα δικαιοσύνη, να περιορίσουμε κάποιες απαιτήσεις και να διαγράψουμε άλλες, που μπορεί πριν από μισόν αιώνα να φαίνονταν δικαιολογημένες, ωστόσο σήμερα έχουν χάσει τον λόγο ύπαρξής τους». «Με αυτό τον τρόπο», γράφει ο Σέλγκεν, «παίρνει διαζύγιο ο 7ος Γερμανός καγκελάριος και οι πολίτες της ενωμένης Γερμανίας από την ομοσπονδιακή Γερμανία του Κόνραντ Αντενάουερ και του Λούντβιχ Ερχαρντ».
Ο Σέλγκεν καταθέτει έναν νέο τρόπο ανάγνωσης του ανθρώπου που άλλαξε τη Γερμανία στις αρχές του 21ου αιώνα. Για να μπορέσει να «περάσει» τις αλλαγές που ήθελε στο εσωτερικό της χώρας και μάλιστα στη δεύτερη θητεία του –είχε κερδίσει με μόλις 6.000 ψήφους διαφορά από το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα– ο Σρέντερ ήταν αναγκασμένος να κινηθεί γρήγορα. Την ίδια περίοδο, ο πρόεδρος Μπους προετοίμαζε τον πόλεμο στο Ιράκ, τον οποίο ο ίδιος ο Σρέντερ δημόσια είχε αποδοκιμάσει.
Ταυτόχρονα, ο υπουργός Οικονομικών Χανς Αϊχελ έρχεται σε συμφωνία με τη Γαλλία –σε παραβίαση των κανόνων του Μάαστριχτ– για το έλλειμμα, την ώρα που η κυβέρνησή του προωθεί όλες τις σημαντικές αλλαγές που στοιχειοθετούν και σήμερα τη γερμανική οικονομία: χαλάρωση του καθεστώτος των απολύσεων για μικρές επιχειρήσεις, περιορισμό της βοήθειας για τους ανέργους και «συγχώνευσή» της με το επίδομα κοινωνικής πρόνοιας, δυνατότητα των επιχειρήσεων να «νοικιάζουν» εργαζόμενους, μερική απασχόληση και τα λεγόμενα minijobs, δηλαδή εργασία με αμοιβή μέχρι και 400 ευρώ.
Ηδη, πάντως, κατά την πρώτη του τετραετία ο καγκελάριος είχε κατορθώσει να μεταρρυθμίσει, με τη στήριξη της αντιπολιτευόμενης Αγκελα Μέρκελ, το καθεστώς των συντάξεων. Τα συνδικάτα αλλά και το κόμμα του είχαν αντιδράσει, ωστόσο ο Σρέντερ τους απάντησε με τρόπο που δεν σήκωνε συζήτηση: «Είναι αναγκαίο και θα γίνει. Τέλος».
Τι και αν ο υπουργός Εργασίας του Χέλμουτ Κολ, Νόρμπερτ Μπλιμ, διαβεβαίωνε μετά τη γερμανική επανένωση ότι «οι συντάξεις είναι εγγυημένες»; Ο Σρέντερ τροποποίησε το καθεστώς των συντάξεων που ίσχυε στη Γερμανία από το 1957 και που εξαιτίας της υπογεννητικότητας και της επανένωσης ήταν αδύνατον να διατηρηθεί πια. Η κρατική σύνταξη μειωνόταν από το 70% στο 64% των «καθαρών» μισθών, ενώ η ιδιωτική σύνταξη έπρεπε να συμπληρώνει στο εξής τα εισοδήματα των συνταξιούχων. «Μια επανάσταση...», γράφει ο Σέλγκεν, «για το πώς το γερμανικό κοινωνικό κράτος αντιλαμβανόταν την ύπαρξή του...».
Εκλεγείς με οριακή διαφορά το φθινόπωρο του 2002, ο Σοσιαλιστής Σρέντερ είχε την επιλογή είτε να εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια για ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεων είτε να επιλέξει τη «φυγή προς τα εμπρός».
«Ο Σρέντερ επιλέγει να εκτεθεί σε τεράστιο ρίσκο. Εδώ αρχίζει αυτό που θα καταγραφεί σαν μια μεγάλη επίδοση στα βιβλία της ιστορίας: Με τη γνώση ότι αυτό το εγχείρημα μπορεί να του κοστίσει την εξουσία, ο πολιτικός αυτός στοχεύει σε μία πλήρη εφαρμογή της ατζέντας, γνωρίζοντας ότι για τη χώρα δεν υπάρχει εναλλακτική...», γράφει ο Σέλγκεν και προσθέτει: «Στην κεντρική συγκέντρωση των γερμανικών συνδικάτων την Πρωτομαγιά του 2003, ο καγκελάριος γίνεται δεκτός από ένα... μαινόμενο πλήθος. Το μήνυμά του όμως ήταν ξεκάθαρο: “Δεν μπορούμε να τρώμε αυτό από το οποίο θα ζήσουν τα παιδιά μας...”. Ο Σρέντερ έχει αποφασίσει ενάντια στα συνδικάτα, το κόμμα του και τα μεγαλύτερα Μέσα Ενημέρωσης (σ.σ. με την Bild να του επιτίθεται καθημερινώς) να περάσει τις μεταρρυθμίσεις με όποιο κόστος – ακόμα και την καγκελαρία...».
Περισσότερα για το Μνημόνιο που εφάρμοσε ο Σρέντερ στην Γερμανία αποδίδοντας καρπούς την ίδια περίοδο που η Ελλάδα ζούσε στα συννεφάκια το όνειρο της, εδώ
Ο καθηγητής Νεότερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Ερλάνγκεν, Γκρέγκορ Σέλγκεν, που έγραψε τα παραπάνω, είναι από τους Γερμανούς ιστορικούς που δεν συμβιβάζονται με αγιογραφίες. Γνώστης, όσο ουδείς άλλος, της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μόλις εξέδωσε την 1.038 σελίδων βιογραφία του πρώην καγκελάριου της Γερμανίας, Γκέρχαρντ Σρέντερ, του πολιτικού του οποίου η πολιτική δράση συνδέθηκε με την αλλαγή του γερμανικού κοινωνικού μοντέλου.
«Δεν συζητάμε» είχε προειδοποιήσει ο Σρέντερ (σ.σ. καλό θα είναι να το λάβουν υπόψη τους οι Ελληνες πολιτικοί) «για τη διανομή περισσευμάτων. Νέα αιτήματα δεν είμαστε σε θέση να ικανοποιήσουμε. Ισως θα πρέπει, αν θέλουμε να διατηρήσουμε σταθερή ευημερία, βιώσιμη ανάπτυξη και νέα δικαιοσύνη, να περιορίσουμε κάποιες απαιτήσεις και να διαγράψουμε άλλες, που μπορεί πριν από μισόν αιώνα να φαίνονταν δικαιολογημένες, ωστόσο σήμερα έχουν χάσει τον λόγο ύπαρξής τους». «Με αυτό τον τρόπο», γράφει ο Σέλγκεν, «παίρνει διαζύγιο ο 7ος Γερμανός καγκελάριος και οι πολίτες της ενωμένης Γερμανίας από την ομοσπονδιακή Γερμανία του Κόνραντ Αντενάουερ και του Λούντβιχ Ερχαρντ».
«Το φαΐ των παιδιών μας»
Ο Σέλγκεν καταθέτει έναν νέο τρόπο ανάγνωσης του ανθρώπου που άλλαξε τη Γερμανία στις αρχές του 21ου αιώνα. Για να μπορέσει να «περάσει» τις αλλαγές που ήθελε στο εσωτερικό της χώρας και μάλιστα στη δεύτερη θητεία του –είχε κερδίσει με μόλις 6.000 ψήφους διαφορά από το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα– ο Σρέντερ ήταν αναγκασμένος να κινηθεί γρήγορα. Την ίδια περίοδο, ο πρόεδρος Μπους προετοίμαζε τον πόλεμο στο Ιράκ, τον οποίο ο ίδιος ο Σρέντερ δημόσια είχε αποδοκιμάσει.
Ταυτόχρονα, ο υπουργός Οικονομικών Χανς Αϊχελ έρχεται σε συμφωνία με τη Γαλλία –σε παραβίαση των κανόνων του Μάαστριχτ– για το έλλειμμα, την ώρα που η κυβέρνησή του προωθεί όλες τις σημαντικές αλλαγές που στοιχειοθετούν και σήμερα τη γερμανική οικονομία: χαλάρωση του καθεστώτος των απολύσεων για μικρές επιχειρήσεις, περιορισμό της βοήθειας για τους ανέργους και «συγχώνευσή» της με το επίδομα κοινωνικής πρόνοιας, δυνατότητα των επιχειρήσεων να «νοικιάζουν» εργαζόμενους, μερική απασχόληση και τα λεγόμενα minijobs, δηλαδή εργασία με αμοιβή μέχρι και 400 ευρώ.
Ηδη, πάντως, κατά την πρώτη του τετραετία ο καγκελάριος είχε κατορθώσει να μεταρρυθμίσει, με τη στήριξη της αντιπολιτευόμενης Αγκελα Μέρκελ, το καθεστώς των συντάξεων. Τα συνδικάτα αλλά και το κόμμα του είχαν αντιδράσει, ωστόσο ο Σρέντερ τους απάντησε με τρόπο που δεν σήκωνε συζήτηση: «Είναι αναγκαίο και θα γίνει. Τέλος».
Τι και αν ο υπουργός Εργασίας του Χέλμουτ Κολ, Νόρμπερτ Μπλιμ, διαβεβαίωνε μετά τη γερμανική επανένωση ότι «οι συντάξεις είναι εγγυημένες»; Ο Σρέντερ τροποποίησε το καθεστώς των συντάξεων που ίσχυε στη Γερμανία από το 1957 και που εξαιτίας της υπογεννητικότητας και της επανένωσης ήταν αδύνατον να διατηρηθεί πια. Η κρατική σύνταξη μειωνόταν από το 70% στο 64% των «καθαρών» μισθών, ενώ η ιδιωτική σύνταξη έπρεπε να συμπληρώνει στο εξής τα εισοδήματα των συνταξιούχων. «Μια επανάσταση...», γράφει ο Σέλγκεν, «για το πώς το γερμανικό κοινωνικό κράτος αντιλαμβανόταν την ύπαρξή του...».
Εκλεγείς με οριακή διαφορά το φθινόπωρο του 2002, ο Σοσιαλιστής Σρέντερ είχε την επιλογή είτε να εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια για ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεων είτε να επιλέξει τη «φυγή προς τα εμπρός».
«Ο Σρέντερ επιλέγει να εκτεθεί σε τεράστιο ρίσκο. Εδώ αρχίζει αυτό που θα καταγραφεί σαν μια μεγάλη επίδοση στα βιβλία της ιστορίας: Με τη γνώση ότι αυτό το εγχείρημα μπορεί να του κοστίσει την εξουσία, ο πολιτικός αυτός στοχεύει σε μία πλήρη εφαρμογή της ατζέντας, γνωρίζοντας ότι για τη χώρα δεν υπάρχει εναλλακτική...», γράφει ο Σέλγκεν και προσθέτει: «Στην κεντρική συγκέντρωση των γερμανικών συνδικάτων την Πρωτομαγιά του 2003, ο καγκελάριος γίνεται δεκτός από ένα... μαινόμενο πλήθος. Το μήνυμά του όμως ήταν ξεκάθαρο: “Δεν μπορούμε να τρώμε αυτό από το οποίο θα ζήσουν τα παιδιά μας...”. Ο Σρέντερ έχει αποφασίσει ενάντια στα συνδικάτα, το κόμμα του και τα μεγαλύτερα Μέσα Ενημέρωσης (σ.σ. με την Bild να του επιτίθεται καθημερινώς) να περάσει τις μεταρρυθμίσεις με όποιο κόστος – ακόμα και την καγκελαρία...».
Περισσότερα για το Μνημόνιο που εφάρμοσε ο Σρέντερ στην Γερμανία αποδίδοντας καρπούς την ίδια περίοδο που η Ελλάδα ζούσε στα συννεφάκια το όνειρο της, εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Δεν γίνονται δεκτά υβριστικά μηνύματα