Χαρίλαος Φλωράκης: Nα κοβόταν η Ελλάδα αλά Κορέα, μισή μισή

Απόσπασμα απο το βιβλίο για την ζωή του Χαρίλαου Φλωράκη

Το μεγάλο λάθος

Η ΠΕΕΑ μαζί με το Στρατηγείο του ΕΛΑΣ είχε καλέσει την Κυβέρνηση του Καΐρου να επιστρέψει αμέσως στην Ελλάδα αλλά κανείς απ' αυτούς δεν ήρθε. Κι εδώ είναι το άλλο μεγάλο λάθος. Αντί να έρθουν εκείνοι στο βουνό και στην ελεύθερη περιοχή και να αγωνιστούν εδώ μαζί με τον ελληνικό λαό για την απελευθέρωση, η ΠΕΕΑ και το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ έστειλαν αντιπροσωπεία στο Κάιρο και στο Λίβανο για να συζητήσουν εκεί μαζί τους. Γιατί; Ποιος ο λόγος; Η μάχη εδώ δινόταν, όχι στο Κάιρο. Τους συμμάχους τους είδαμε. Οχι πως δεν ήταν και συμμαχικός ο αγώνας. Αλλά άλλαξαν το χαρακτήρα του από μια στιγμή κι ύστερα. Επειτα είχαν δημιουργηθεί η λαϊκή εξουσία, η λαϊκή δικαιοσύνη, ο λαϊκός στρατός.

Οταν πήγαμε εμείς στο Λίβανο και καθίσαμε απέναντί τους στο τραπέζι, έπρεπε να τους πούμε:

«Ωραία λοιπόν, να φτιάξουμε κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Αλλά αυτά που εμείς φτιάξαμε τι θα γίνουν; Οι δικές μας δομές τι θα κάνουν από εδώ και πέρα;».

Οταν υπογράφτηκε η Συμφωνία του Λιβάνου και άρχισε εδώ να γίνεται θέμα, τότε ο Σιάντος έλεγε:

«Να γυρίσουν πίσω και θα τους περάσουμε από στρατοδικείο».

Γεγονός όμως είναι ότι και οι δικοί μας είχαν συμφωνήσει ομόθυμα ­ καθοδήγηση και αποστολή ­ στη γραμμή που θα κρατούσαν. Κι έτσι, όταν γύρισε η αποστολή, δεν έγινε καμιά συζήτηση. Ούτε μπήκε θέμα φυσικά για στρατοδικείο που έλεγε ο Σιάντος, έτσι για τα μάτια. Ο Πέτρος Ρούσσος εξακολούθησε να είναι αναπληρωματικό μέλος του Πολιτικού Γραφείου και πήρε μέρος ακόμα και στο 7ο Συνέδριο. Η μόνη αλήθεια είναι ότι, ουσιαστικά, εμείς παραδώσαμε στην αστική τάξη την εξουσία. Αυτό ήταν το μεγάλο μας λάθος. Κυριάρχησε ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας στις δικές μας γραμμές και τον απαλλάξαμε από κάθε άλλο ταξικό περιεχόμενο. Οχι ότι δεν ήθελαν και οι άλλοι να απελευθερωθούμε από τους κατακτητές, αλλά θέλανε να έχουν και πάλι ­ μετά την απελευθέρωση ­ αυτοί την εξουσία στα χέρια τους. Αυτό εμείς δεν το βλέπαμε. Εμείς βλέπαμε τον αγώνα. Δεν είχαμε μακρόπνοο σχεδιασμό για το πώς να εκμεταλλευτούμε τη θέση που είχαμε με αγώνα επιτύχει. Ισως και να αιφνιδιαστήκαμε.

Σε αναζήτηση του "επαχθούς" χρέους

Ζούμε σε ένα κόσμο γενικής παράκρουσης. Όπου πολύς κόσμος πιστεύει ανυπόστατα πράγματα και μάλιστα επιμένει πως αποτελούν αυταπόδεικτα θέσφατα. Πρόσφατα σημείωσα πως το βιβλίο του Μίλτον Φρήντμαν «Καπιταλισμός και Ελευθερία» εκδόθηκε στα ελληνικά κάπου πενήντα χρόνια μετά την αρχική του δημοσίευση και κάτω από την απόλυτη σιωπή όλων των ντόπιων μέσων ενημέρωσης. Πολλοί σχολίασαν πως αυτό ήταν φυσικό μια και το βιβλίο αυτό εκτιμήθηκε μοναχά από τον… Πινοσέτ (!) και οι απόψεις που αντανακλά έχουν περάσει στο περιθώριο της ιστορίας.

Πέρα από την προφανή ανοησία αυτών των ισχυρισμών (δεν υπάρχει λ.x. αριστερούλης σ’ αυτό τον τόπο που να μην επιμένει πως τα όποια λαϊκά κινήματα δίνουν σήμερα αγώνες επιβίωσης εναντίον του πανίσχυρου νεοφιλελευθερισμού – πως γίνεται λοιπόν ταυτόχρονα οι μέντορες του σχετικού κινήματος, – Φρήντμαν και Χάυεκ – να έχουν περάσει στα αζήτητα της ιστορίας;) είναι αδιανόητο να χτίζονται ιδεολογίες και κινήματα εναντίον ενός φαινομένου που καθ’ ολοκληρία αγνοούν.

Εφ όσον τα σχετικά βιβλία παραμένουν άγνωστα πως τόσοι στρατεύονται εναντίον των απόψεων που αυτά εκφράζουν; Και παράλληλα θαυμάζουν όσους τις αντιπαλεύουν (λ.χ. Νάομι Κλάιν), συνειδητά διαστρεβλώνοντάς τες.

Τι θα γινόταν αν...

Γράφει ο Linksjager

Τι θα γινόταν αν...

...η προηγούμενη κυβέρνηση επανεκλεγόταν και:

1. Ενώ έλεγε πως θα σκίσει τα μνημόνια το ίδιο βράδυ, ζητούσε τελικά 4μηνη παράταση του μνημονίου, βαφτίζοντάς το ‘Γέφυρα’.

2. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της μείζονος συγκυβέρνησης, νουθετούσε ΜΜΕ και προειδοποιούσε να προσέχουν τι λένε (βλ. Φίλης)

3. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος νουθετούσε ΜΜΕ για το πως θα πουν τις ειδήσεις (βλ. Σακελλαρίδης)

4. Περιφερειακή σύμβουλος του κυβερνώντος κόμματος, έκανε αντίστοιχα σχόλια για ‘προοδευτικούς’ δημοσιογράφους:

5. Ο Πρόεδρος της Βουλής μιλούσε για άκυρους νόμους επειδή δεν παρευρίσκονταν προφυλακισμένοι βουλευτές της ΧΑ (βλ. Κωνσταντοπούλου).

Ελληνικές Εξαγωγές: Fail

«Πρέπει να αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο»
«Πρέπει να ενισχύσουμε την εξωστρέφεια»
«Οι εξαγωγές είναι το κλειδί»

Υποθέτω όλοι έχουμε ακούσει τις παραπάνω ή παραπλήσιες παραινέσεις κρατικών ή θεσμικών παραγόντων. Αναμφίβολα είναι ορθές. Τα τεράστια εμπορικά ελλείμματα που είχε η χώρα το 2008-2009 δεν μπορούσαν να συνεχιστούν και ήταν εκ των βασικών αιτιών της χρεοκοπίας.

Έχω περιγράψει και παλαιότερα την αδήριτη ανάγκη στροφής σε εξαγωγές και πιο συγκεκριμένα σε διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα

Τι έχει γίνει όμως στην Ελλάδα από την έναρξη της οικονομικής κρίσης το 2008 μέχρι το 2014;

What is quantitative easing?

The Economist explains

TODAY the European Central Bank (ECB) launches its long-awaited programme of quantitative easing (or QE), adding lots of public debt to the private kind it has already been buying. Its monthly purchases will rise from around €13 billion ($14 billion) to €60 billion until at least September 2016. The ECB is just the latest central bank to jump on board the QE bandwagon. Most rich-economy central bankers began printing money to buy assets during the Great Recession, and a few, like the Bank of Japan, are still at it. But what exactly is quantitative easing, and how is it supposed to work?

Central banks are responsible for keeping inflation in check. Before the financial crisis of 2008-09 they managed that by adjusting the interest rate at which banks borrow overnight. If firms were growing nervous about the future and scaling back on investment, the central bank would reduce the overnight rate.

That would reduce banks' funding costs and encourage them to make more loans, keeping the economy from falling into recession.

By contrast, if credit and spending were getting out of hand and inflation was rising then the central bank would raise the interest rate. When the crisis struck, big central banks like the Fed and the Bank of England slashed their overnight interest-rates to boost the economy. But even cutting the rate as far as it could go, to almost zero, failed to spark recovery. Central banks therefore began experimenting with other tools to encourage banks to pump money into the economy.

One of them was QE.

Συνολική έκθεση της Ευρωζώνης στην Ελλάδα ως % ΑΕΠ

Σκοπός του παρόντος κειμένου είναι ο κατά προσέγγιση προσδιορισμός της συνολικής στήριξης που παρέχεται από τους εταίρους της Ευρωζώνης προς την Ελλάδα και προσδιορίζεται από τους παρακάτω πυλώνες:

Δάνεια

(1) Διμερή Δάνεια Greek Loan Facility (GLF)

Αυτά δόθηκαν αρχικά στην Ελλάδα τον πρώτο χρόνο του μνημονίου. Προκειμένου να παρακαμφθεί η πρόβλεψη της "μη διάσωσης" κράτους μέλους από την Ευρωζώνη, αποφασίστηκε η χορήγηση διμερών δανείων από τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης προς την Ελλάδα.

Η Σλοβακία αρνήθηκε να συνδράμει δηλώνοντας ότι δεν μπορεί ένα φτωχότερο κράτος να διασώζει ένα πλουσιότερο.

Τα 80 δισ που προέβλεπε η αρχική συνθήκη μοιράστηκαν στα υπόλοιπα κράτη ανάλογα με την τότε συνεισφορά κεφαλαίου της κάθε χώρας στο κεφάλαιο της Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζας.

Μέσω αυτού του μηχανισμού εκταμιεύτηκαν στην Ελλάδα 52,9 δισ ώς τα μέσα του 2011 οπότε και ενεργοποιήθηκε ο επίσημος μηχανισμός στήριξης της Ευρωζώνης EFSF.

Το μέσο επιτόκιο αυτών των δανείων είναι 0,65%