Ένα γελοίο σύνθημα: «Η Ευρώπη των λαών»

Όταν άκουγα από παλιά αυτό το σύνθημα, προσπαθούσα να καταλάβω το περιεχόμενο του. Τα ιδεολογικά, τα πολιτικά και τα θεσμικά στοιχεία που συγκροτούν την Ευρώπη των λαών. Βέβαια, όταν έβλεπα ποιοι το διακινούσαν αμέσως καταλάβαινα και το μέγεθος της ανοησίας του. Την κενότητα του περιεχομένου του.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση σαν εθελοντική ενότητα κρατών οικοδομήθηκε πάνω σε συγκεκριμένους κανόνες που αποτέλεσαν και αποτελούν τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Η τήρηση τους είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την συνέχιση της ύπαρξης της. Η ιδεολογική και πολιτική της φυσιογνωμία καθορίζεται κυρίαρχα από τους λαούς που την συγκροτούν μέσα από τις εθνικές εκλογές και τις ευρωεκλογές. Συνεπώς, η πορεία που λαμβάνει η Ένωση δεν είναι το αποτέλεσμα κάποιων παράκεντρων εξουσίας, ούτε κάποιων αδιαφανών εξωθεσμικών συλλογικοτήτων. Απεναντίας, μέσα από κρυστάλλινες διαδικασίες οι εκλεγμένοι ηγέτες αποφασίζουν μετά από εξαντλητικό διάλογο -σχεδόν πάντα ομόφωνα - για το τι πρέπει να γίνει. Για τον γενικότερο προσανατολισμό αυτής της εθελοντικής Ένωσης.

Αφού λοιπόν η ΕΕ είναι δημοκρατικά δομημένη, αφού οι αποφάσεις της υπόκεινται στην έγκριση των λαών που την απαρτίζουν, μέσα από δύο εκλογικές διαδικασίες, πώς κάποιοι αμφισβητούν την δημοκρατική νομιμοποίηση θεσμών, διαδικασιών και αποφάσεων; Γιατί μηρυκάζουν αυτό το κενό περιεχομένου σύνθημα για την «Ευρώπη των λαών;» Και κυρίως τι εννοούν, αν μπορούμε να ανακαλύψουμε κάποια υπόρρητη πολιτική πρόταση σε αυτό το σύνθημα.

Η πατρότητα αυτής της γελοιότητας ανήκει στην Ευρωπαϊκή Αριστερά - ή για να μην αδικήσω κάποιους- στο μεγαλύτερο μέρος της. Το σύνθημα είναι παλιό, έρχεται από τα μέσα της δεκαετίας του 70, όταν τα περισσότερα κόμματα πρακτόρευαν εν ψυχρώ, χωρίς ενδοιασμούς, την σοβιετική εξωτερική πολιτική. Στη συνέχεια ποτέ δεν αποδέχθηκαν πως ο καπιταλισμός θριάμβευσε πανηγυρικά επί του σοσιαλισμού. Ποτέ δεν ξεπέρασαν αυτό το βιωματικό τραύμα, καθώς ακόμα και ο ευρωκομμουνισμός είχε αναπηδήσει μέσα από την ίδια μήτρα με τον σοβιετικό σοσιαλισμό. Απόδειξη, πως κατέρρευσε, εξαϋλώθηκε, μαζί του.

The Balkan Wars 1912-1913

Project Gutenberg's The Balkan Wars: 1912-1913, by Jacob Gould Schurman

THE BALKAN WARS 1912-1913

JACOB GOULD SCHURMAN

THIRD EDITION 1916

Η Βαλκανική συμμαχία - σκίτσο εποχής

PREFACE TO THE SECOND EDITION

The interest in the Balkan Wars of 1912-1913 has exceeded the

expectations of the publishers of this volume. The first edition,

which was published five months ago, is already exhausted and a

second is now called for. Meanwhile there has broken out and is now

in progress a war which is generally regarded as the greatest of all

time--a war already involving five of the six Great Powers and three

of the smaller nations of Europe as well as Japan and Turkey and

likely at any time to embroil other countries in Europe, Asia, and

Africa, which are already embraced in the area of military

operations.

This War of Many Nations had its origin in Balkan situation. It

began on July 28 with the declaration of the Dual Monarchy to the

effect that from that moment Austria-Hungary was in a state of war

with Servia. And the fundamental reason for this declaration as

given in the note or ultimatum to Servia was the charge that the

Servian authorities had encouraged the Pan-Serb agitation which

seriously menaced the integrity of Austria-Hungary and had already

caused the assassination at Serajevo of the Heir to the Throne.

Ο Ανδρείος της Τρεμπεσίνα, μανιώδης επιστολογράφος

Την παραμονή της 28ης Οκτωβρίου του 2007, ο κ. Ησίοδος Τσίγκος αγόρασε όπως κάθε πρωί την «Καθημερινή». Αφού διέτρεξε τις σελίδες της πολιτικής και της επικαιρότητας κι αφού διάβασε προσεκτικά τους αγαπημένους του αρθρογράφους, στράφηκε, όπως πάντα, στην κάτω αριστερή γωνία της τελευταίας σελίδας. Με το μολύβι στο χέρι, τα γυαλιά στη θέση τους και οπλισμένος με αρκετή υπομονή («είναι δύσκολα τα άτιμα!»), άρχισε να διαβάζει.

… Ενα οριζοντίως: «Ανδρείος που κατέλαβε το '41 την Τρεμπεσίνα ανατρέποντας τα πολεμικά δεδομένα», επτά γράμματα.

 Ο κ. Ησίοδος Τσίγκος άφησε την εφημερίδα στο τραπεζάκι, έγειρε την πλάτη του στην καρέκλα κι άφησε ένα ηχηρό -νεανικό παρά τα 94 του χρόνια- γέλιο που έσπασε την ησυχία του σπιτιού. Ενα οριζοντίως. «Τσίγκος».

Με προτροπή του Ελ. Βενιζέλου

Στα μάτια του δεν ήταν μόνο απότιση φόρου τιμής για την προσφορά του κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και μία υπόκλιση της εφημερίδας σε έναν από τους αρχαιότερους αναγνώστες της.

Γιατί το γερμανικό μοντέλο (Ordoliberalismus) μισεί τον κεϋνσιανισμό

Πέρα από τον άκρατο καπιταλισμό και τον κεϋνσιανισμό, στη μεταπολεμική Γερμανία εφαρμόστηκε ένα τρίτο μοντέλο που σήμερα δέχεται κριτική από παντού. Πόσο ορθή είναι αυτή.

Το ότι μεταπολεμικά υπήρξε ένα γερμανικό οικονομικό θαύμα πιστοποιείται, πέρα από τα ποσοτικά και τα ποιοτικά στοιχεία, και από το γεγονός ότι, σωρευτικά, πάνω από 500.000 Έλληνες μετανάστευσαν στη χώρα του Γκαίτε και αποτέλεσαν πολύτιμη πηγή συναλλάγματος για την Ελλάδα. Και όχι μόνον. Επίσης, κανείς δεν αμφισβητεί ότι, για γεωπολιτικούς λόγους, η μεταπολεμική γερμανική οικονομία ενισχύθηκε γενναιόδωρα από τις ΗΠΑ.

H BuBa είναι πανίσχυρη "θεματοφύλακας" του Ordoliberalismus

Όπως, βέβαια, δεν αμφισβητείται και η αποτελεσματική αξιοποίηση των αμερικανικών κεφαλαίων -τα οποία, όπως συνέβη αλλού, θα μπορούσαν να είχαν κατασπαταληθεί. Κάτι παρόμοιο, όμως, ήταν αδιανόητο στη γερμανική περίπτωση.

«Πέρα από ανάπτυξη, η μεταπολεμική Γερμανία έπρεπε να αποκαταστήσει κύρος, αξιοπρέπεια και να δείξει ότι δεν ήταν μία ηττημένη, περιθωριοποιημένη και διαιρεμένη χώρα», μας έλεγε πριν αρκετά χρόνια ο συνάδελφος Γκούντερ Βαγκενλένερ -ο τελευταίος Γερμανός στρατιώτης που αποφυλακίστηκε από τους Σοβιετικούς, το 1947.

Απέναντι λοιπόν στο γερμανικό «οικονομικό θαύμα», το ερώτημα που προβάλλει είναι πώς ανοικοδομήθηκε και ποια είναι η φιλοσοφία πάνω στην οποία στηρίχθηκε.

«Η απάντηση δεν είναι δύσκολη», μας λέει ο Γάλλος οικονομολόγος Ζαν-Μαρκ Ντανιέλ, που πολλά χρόνια τώρα αναλύει και παρακολουθεί τη γερμανική οικονομία. «Ο αποκαλούμενος ρηνανικός καπιταλισμός στην ουσία είναι ο φιλελευθερισμός των κανόνων και της τάξης. Πρόκειται γερμανιστί για τον Ordoliberalismus, που διαφέρει αισθητά από τις κεϋνσιανής εμπνεύσεως πολιτικές οι οποίες ακολουθούνται στη Δύση.