Οι τεμπέληδες της "εύφορης" μεταπολίτευσης

Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη λέει η ντουντούκα. Σύμφωνοι. Αλλά ποιανού εργάτη. Στην Ελλάδα έχουμε δύο λογιών. Αυτούς που δουλεύουν σε ιδιώτες και πληρώνονται κατά περίπτωση... και κατά εποχή. Και εκείνους που δουλεύουν στο άχρηστο και μονίμως ζημιογόνο κράτος "επιχειρηματία" αλλά πληρώνονται κανονικά γιατί ο λαός υποχρεώθηκε να καλύπτει ζημιές και παράνομες κρατικές ενισχύσεις που ξεπερνούν τα 15 δισ. ευρώ!

Ο οποιοσδήποτε αντίλογος ανατροπής αυτής της άθλιας ψευτοσοβιετικής ελληνικής πραγματικότητας θα είναι ατυχής.

10 στιγμές που εάν είχαν συμβεί επί ΝΔ- ΠΑΣΟΚ θα προκαλούσαν πολιτικό σεισμό

Το τελευταίο διάστημα γινόμαστε μάρτυρες περιστατικών, δηλώσεων και στιγμών που υπό άλλες συνθήκες είτε θα αποτελούσαν αφορμή για να καεί η Αθήνα είτε στην καλύτερη περίπτωση θα αποτελούσαν πρώτο και μόνο θέμα συζήτησης για καιρό. Αντ’ αυτού, το πολιτικό σύστημα τα παρακολουθεί αμέτοχο σε ρόλο αρθρογράφου και αφ' υψηλού σχολιαστή, χάνοντας αργά και σταθερά έδαφος στο επικοινωνιακό bras de fer. Δεν είναι λίγοι εκείνοι, μάλιστα, που θεωρούν ότι είναι αποτελεσματική η στρατηγική του ώριμου φρούτου, συμβουλεύοντας τους αρχηγούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης να μην σηκώνουν επιτούτου τους τόνους και να αφήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ να καταρρεύσει μόνος του από τα λάθη της πολιτικής του. Στο μεσοδιάστημα οι πολίτες παρακολουθούν άλλοτε αμήχανα και άλλοτε έκπληκτοι να συμβαίνουν τα εξής:

Πρόσφατα ο κ. Πολάκης, κορυφαίος υπουργός της κυβέρνησης, αλλά και συνδαιτυμόνας του πρωθυπουργού στα εκδρομικά του τραπέζια, αποκάλεσε τους πολιτικούς της αντιπολίτευσης «γκεσταπίτες». Ας συνειδητοποιήσουμε για μια στιγμή αφενός τι ήταν οι γκεσταπίτες και αφετέρου τι θα είχε συμβεί στην χώρα εάν ο Γιάννης Στουρνάρας, ως υπουργός της συγκυβέρνησης, αποκαλούσε τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ «γκεσταπίτες».

Πριν από τρεις μήνες περίπου ο Υπουργός Οικονομικών, κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος μαζί με την υπουργό Εργασίας, κ. Έφη Αχτσιόγλου, παρακολούθησαν τον αγώνα του ΠΑΟΚ από την σουίτα του επιχειρηματία κ. Σαββίδη. Και αυτό τη στιγμή που ήταν ανοιχτή η αξιολόγηση και ενώ λίγο μετά πέρασε η πολυσυζητημένη τροπολογία που έσβηνε αναδρομικά τα πρόστιμα της ΣΕΚΑΠ που αγόρασε ο κ. Σαββίδης. Ας σκεφτούμε φερ’ ειπείν τι θα γινόταν εάν με ανοιχτή αξιολόγηση ο Γκίκας Χαρδούβελης μαζί με τον Γιάννη Βρούτση πήγαιναν να δουν τον αγώνα ποδοσφαίρου του Παναθηναϊκού από την σουίτα του κ. Αλαφούζου.

Περί ευρωπαϊκής οικογένειας

«​Όπως η Ελλάδα δεν μπορεί να διανοηθεί το μέλλον της εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης, έχοντας οριστικά και αμετάκλητα αποφασίσει την πορεία της μόνον εντός αυτής και εντός του σκληρού πυρήνα της, της Ευρωζώνης, έτσι και η Οικογένεια των Ευρωπαϊκών Λαών δεν μπορεί να είναι ποτέ πλήρης και αντάξια του ονόματός της και της πολιτισμικής της κληρονομιάς χωρίς την Ελλάδα, ως διαρκές και αναπόσπαστο μέλος της».

Αυτά τα ωραία και μεγάλα, που σίγουρα μια μέρα θα βρουν τον δρόμο τους μέχρι την επιτροπή που διαλέγει το θέμα της έκθεσης στις εξετάσεις, τα είπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στην τελετή με την οποία ανακηρύχθηκε επίτιμος δημότης Μήλου. Οπως εξήγησε παρακάτω στην ομιλία του, το «αέτωμα» του ευρωπαϊκού πολιτισμού έχει τρεις πυλώνες, το «Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα», τη «θεσμική κληρονομιά της Αρχαίας Ρώμης» και τη «Χριστιανική Διδασκαλία».

Αν είναι έτσι ακριβώς, τότε γιατί και οι Ιταλοί ως κατ’ εξοχήν κληρονόμοι της αρχαίας Ρώμης δεν απαιτούν με τον ίδιο τρόπο, δικαιωματικά δηλαδή, τη συμμετοχή τους στον πυρήνα των ευρωπαϊκών εξελίξεων και μόνον εκεί; Αλλωστε, αν εξαιρέσουμε το πεδίο των ιδεών και των τεχνών, σε εκείνο των θεσμών και της διοικητικής οργάνωσης η Δύση οφείλει περισσότερα στους Ρωμαίους παρά στους Ελληνες. Ο λόγος είναι ότι οι Ιταλοί, ως περισσότερο Ευρωπαίοι, αφού η χώρα τους ήταν το κέντρο της Αναγέννησης, γνωρίζουν ότι το καθοριστικό στοιχείο ώστε να πάρει το μείγμα τη μορφή που σήμερα αναγνωρίζουμε ως ευρωπαϊκή ήταν ο Διαφωτισμός. Αντί περαιτέρω συζήτησης για τη σχέση της νεότερης Ελλάδας με τον Διαφωτισμό, υπενθυμίζω ότι, εθιμικά, η αναστήλωση των εικόνων εορτάζεται κάθε χρόνο με τη συμβολική υποδοχή της Ιεράς Συνόδου στο προεδρικό μέγαρο.

Τι συζητάμε λοιπόν;

How the ESM fights fires in the eurozone

As managing director of the European Stability Mechanism, Klaus Regling has overseen the bulk of financial assistance provided to ailing eurozone countries throughout the sovereign debt crisis. He talks to Danielle Myles about Greece, the health of the EU’s banking sector and the future of the monetary union.

Q: Of the five countries to receive assistance from the European Stability Mechanism [ESM] or its predecessor the European Financial Stability Facility [EFSF], four have needed only one programme. Which do you view as the biggest success stories?
A: All four are successes, although for some the crisis is further behind than others. Cyprus, for instance, came out of its programme only a year ago, but has already joined the other countries as a big success story. That’s perhaps not very well-known, because it is a small country. But considering how serious and painful the programme was in Cyprus – where the financial sector shrunk by about half – it has come a long way in a short time. Growth came back earlier than expected, its fiscal accounts are in surplus, and competitiveness has returned.

Based on [economic] growth rates, Ireland, which grew by 5% in 2016, is the most successful. But in Spain, where the banking system was restructured, employment has grown about 3 percentage points the past two years, which is very high, and Portugal is also doing well. So in all four of these countries, the programmes worked.

Q: You have said you expect Greece to return to debt markets next year, before its third ESM/EFSF programme ends, if it delivers on its promised reforms. What is your rationale for this?
A: It is important to remember that in the middle of Greece’s second programme in 2014, the first signs of success were evident. It saw positive growth for the first time in five years, unemployment came down by 2 percentage points, and it issued bonds on two occasions. But while we as economists could see that in the numbers, the electorate didn’t. Which isn’t surprising, as it takes a while for macro-economic data to become visible to the wider public. The new government from January 2015 had the mandate to do something completely different, and that threw Greece backwards. It proved very costly, despite the fact they were in good shape in 2014.