Τις τελευταίες μέρες γεγονότα και δηλώσεις μας έκαναν να θυμηθούμε τους υπόγειους διαδρόμους με τους οποίους επικοινωνούν ομάδες και κόμματα της αριστεράς με την «επαναστατική βία». Ένα θέμα ιδιαίτερα ενοχλητικό και ανησυχητικό, καθώς στη χώρα μας βρίσκεται στην εξουσία ένα κόμμα που διάφορες συνιστώσες του στο παρελθόν όχι μόνον την εκθείαζαν, αλλά, αν κρίνουμε από τη δράση τους στα Δεκεμβριανά του 2008, την εξασκούσαν κιόλας.
Είναι γνωστό πως στο θεωρητικό οπλοστάσιο της αριστεράς η εναλλαγή μορφών δράσης, νόμιμη - παράνομη, ειρηνική - ένοπλη, ήταν απολύτως αποδεκτή, κάτι που ιστορικά χαρακτήρισε και την πορεία της στον εικοστό αιώνα. Η θεωρητική επεξεργασία του ειρηνικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό των Ιταλών κομμουνιστών, που την εγκολπώθηκαν και τα περισσότερα ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα, απέκοψε τον μεγαλύτερο κορμό της αριστεράς από την «επαναστατική βία» σε όλα τα επίπεδα.
Αυτό είχε ως συνέπεια εκατομμύρια Ευρωπαίοι αριστεροί να εναντιωθούν έμπρακτα στις πράξεις των ομάδων της επαναστατικής αριστεράς, συμμετέχοντας σε μαζικές συγκεντρώσεις που τις καταδίκαζαν. Η απομόνωση ήταν ιδεολογική, πολιτική και πάνω απ΄ όλα ηθική. Δεν υπήρχε επαναστατικός φόνος. Ήταν φόνος κοινού ποινικού δικαίου.
Δυστυχώς στην Ελλάδα η γρήγορη ήττα του ευρωκομμουνιστικού ρεύματος άφησε ανοικτούς τους λογαριασμούς της αριστεράς με την «επαναστατική βία», λογαριασμοί που εκκρεμούσαν από παλιά. Και αν οι συσχετισμοί δυνάμεων καθιστούσαν απαγορευτική τη γενικευμένη χρήση της, η επιλεκτική άσκηση της από τις διάφορες ένοπλες ομάδες γινόταν δεκτή από διανοούμενους αλλά και κόμματα, με όρους συντροφικής κριτικής. Ήταν οι «σύντροφοι εν όπλοις». Γι΄ αυτό άλλωστε και κανένα κόμμα της αριστεράς ουδέποτε οργάνωσε συγκέντρωση κατά της τρομοκρατίας.
Συγχρόνως η άσκηση της «ήπιας βίας» έγινε από τη δεκαετία του '90 και μετά σύνηθες φαινόμενο, στο οποίο όλοι είχαμε εξοικειωθεί. Η εισβολή εκατό μπαχαλάκηδων στη συνεδρίαση ενός θεσμικού οργάνου, το κτίσιμο του γραφείου ενός πανεπιστημιακού ή οι καταλήψεις δημοσίων χώρων κλπ είχαν μπει στη ζωή μας. Επιπλέον η σταδιακή εμφάνιση της κινηματικής αριστεράς, κλασσικός εκφραστής της οποίας είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, οδήγησε στην έμπρακτη αμφισβήτηση των θεσμών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Η κινηματική λογική επιτάσσει την παράκαμψη και την αντικατάσταση των λειτουργιών του πολιτεύματος με μορφές πολιτικού ακτιβισμού και άμεσης παρέμβασης. Η αυτοδικία, ο προπηλακισμός, η αντι-συγκέντρωση, η εισβολή έχουν μετατραπεί σε νόμιμα πολιτικά εργαλεία και οι «πιστολάδες» των Πυρήνων και των Αγωνιστών είναι τα παραστρατημένα παιδιά ενός δίκαιου αγώνα. Ξέφυγαν λίγο, αλλά ο στόχος είναι κοινός.
Συνεπώς το γεγονός, πως ένα τμήμα της αριστεράς βλέπει με την τρυφερότητα που επιδεικνύει η μητέρα προς το άτακτο παιδί της όλους αυτούς τους δολοφόνους, δεν πρέπει να μας παραξενεύει. Έχουν κοινή ιδεολογική μήτρα και κοινή την πεποίθηση πως μπορούν να αλλάξουν την κοινωνία, γιατί αυτοί και μόνον αυτοί γνωρίζουν το συμφέρον της. Όλες δε οι αποχρώσεις της αριστεράς –νόμιμης και παράνομης– έχουν μία ισχυρή συγκολλητική ουσία που τις συνδέει. Τον κοινωνικό φθόνο, που αποτελεί και το απόλυτο κίνητρο των πράξεων τους.
Η εξίσωση του θύτη με το θύμα, η τήρηση ίσων αποστάσεων μεταξύ του δολοφόνου και του νεκρού, η υπόρρητη επίκληση του χυδαίου «κάτι θα έκανε κι αυτός για να τον σκοτώσουν» σηματοδότησαν και εξακολουθούν να σηματοδοτούν τη σχέση της αριστεράς με τ΄ αποπαίδια της.
liberal.gr
Είναι γνωστό πως στο θεωρητικό οπλοστάσιο της αριστεράς η εναλλαγή μορφών δράσης, νόμιμη - παράνομη, ειρηνική - ένοπλη, ήταν απολύτως αποδεκτή, κάτι που ιστορικά χαρακτήρισε και την πορεία της στον εικοστό αιώνα. Η θεωρητική επεξεργασία του ειρηνικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό των Ιταλών κομμουνιστών, που την εγκολπώθηκαν και τα περισσότερα ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα, απέκοψε τον μεγαλύτερο κορμό της αριστεράς από την «επαναστατική βία» σε όλα τα επίπεδα.
Αυτό είχε ως συνέπεια εκατομμύρια Ευρωπαίοι αριστεροί να εναντιωθούν έμπρακτα στις πράξεις των ομάδων της επαναστατικής αριστεράς, συμμετέχοντας σε μαζικές συγκεντρώσεις που τις καταδίκαζαν. Η απομόνωση ήταν ιδεολογική, πολιτική και πάνω απ΄ όλα ηθική. Δεν υπήρχε επαναστατικός φόνος. Ήταν φόνος κοινού ποινικού δικαίου.
Δυστυχώς στην Ελλάδα η γρήγορη ήττα του ευρωκομμουνιστικού ρεύματος άφησε ανοικτούς τους λογαριασμούς της αριστεράς με την «επαναστατική βία», λογαριασμοί που εκκρεμούσαν από παλιά. Και αν οι συσχετισμοί δυνάμεων καθιστούσαν απαγορευτική τη γενικευμένη χρήση της, η επιλεκτική άσκηση της από τις διάφορες ένοπλες ομάδες γινόταν δεκτή από διανοούμενους αλλά και κόμματα, με όρους συντροφικής κριτικής. Ήταν οι «σύντροφοι εν όπλοις». Γι΄ αυτό άλλωστε και κανένα κόμμα της αριστεράς ουδέποτε οργάνωσε συγκέντρωση κατά της τρομοκρατίας.
Συγχρόνως η άσκηση της «ήπιας βίας» έγινε από τη δεκαετία του '90 και μετά σύνηθες φαινόμενο, στο οποίο όλοι είχαμε εξοικειωθεί. Η εισβολή εκατό μπαχαλάκηδων στη συνεδρίαση ενός θεσμικού οργάνου, το κτίσιμο του γραφείου ενός πανεπιστημιακού ή οι καταλήψεις δημοσίων χώρων κλπ είχαν μπει στη ζωή μας. Επιπλέον η σταδιακή εμφάνιση της κινηματικής αριστεράς, κλασσικός εκφραστής της οποίας είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, οδήγησε στην έμπρακτη αμφισβήτηση των θεσμών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Η κινηματική λογική επιτάσσει την παράκαμψη και την αντικατάσταση των λειτουργιών του πολιτεύματος με μορφές πολιτικού ακτιβισμού και άμεσης παρέμβασης. Η αυτοδικία, ο προπηλακισμός, η αντι-συγκέντρωση, η εισβολή έχουν μετατραπεί σε νόμιμα πολιτικά εργαλεία και οι «πιστολάδες» των Πυρήνων και των Αγωνιστών είναι τα παραστρατημένα παιδιά ενός δίκαιου αγώνα. Ξέφυγαν λίγο, αλλά ο στόχος είναι κοινός.
Συνεπώς το γεγονός, πως ένα τμήμα της αριστεράς βλέπει με την τρυφερότητα που επιδεικνύει η μητέρα προς το άτακτο παιδί της όλους αυτούς τους δολοφόνους, δεν πρέπει να μας παραξενεύει. Έχουν κοινή ιδεολογική μήτρα και κοινή την πεποίθηση πως μπορούν να αλλάξουν την κοινωνία, γιατί αυτοί και μόνον αυτοί γνωρίζουν το συμφέρον της. Όλες δε οι αποχρώσεις της αριστεράς –νόμιμης και παράνομης– έχουν μία ισχυρή συγκολλητική ουσία που τις συνδέει. Τον κοινωνικό φθόνο, που αποτελεί και το απόλυτο κίνητρο των πράξεων τους.
Η εξίσωση του θύτη με το θύμα, η τήρηση ίσων αποστάσεων μεταξύ του δολοφόνου και του νεκρού, η υπόρρητη επίκληση του χυδαίου «κάτι θα έκανε κι αυτός για να τον σκοτώσουν» σηματοδότησαν και εξακολουθούν να σηματοδοτούν τη σχέση της αριστεράς με τ΄ αποπαίδια της.
liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Δεν γίνονται δεκτά υβριστικά μηνύματα