Η εβδομάδα που πέρασε άφησε βαθύ στίγμα, τόσο στην επικαιρότητα, όσο και στην πορεία αυτής εδώ της Κυβέρνησης. Η οποία, εγκλωβισμένη στα αδιέξοδα που προκάλεσε η πολιτική της, ανάμεσα σε αδύνατες υποσχέσεις και στην οδυνηρή πραγματικότητα, αποφάσισε, πιστή στον προπαγανδιστικό εαυτό της, να δώσει κάποια "επιχειρήματα" στους αγωνιούντες βουλευτές της. Θυμήθηκε λοιπόν όλη τη γενικόλογη ρητορική της περί "διαπλοκής" και ρύθμισης του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου. Και αποφάσισε δήθεν να παρέμβει. Το έκανε όμως, ως συνήθως, με τον πιο ακατάλληλο τρόπο.
Πρώτα απ’ όλα φάνηκε καθαρά πως κινείται προσχηματικά. Πως δεν την ενδιαφέρει πραγματικά η αντιμετώπιση ενός πραγματικού προβλήματος, που όντως απασχολεί τη χώρα για χρόνια, αλλά μόνο η επικοινωνιακή διάσταση του θέματος, Και ακόμα χειρότερα, αδιαφορώντας για τους θεσμούς μιας σύγχρονης, ευρωπαϊκής και αστικής δημοκρατίας, έδειξε δείγματα ακραίας αυθαιρεσίας. Με τη μεθόδευσή της, αφενός διαχωρίστηκε ριζικά με το σύνολο της αντιπολίτευσης και αφετέρου επισημοποίησε την διαιώνιση του προβλήματος. Γιατί με τον τρόπο που κινήθηκε, το πρόβλημα δεν θα λυθεί. Απλά θα διαιωνισθεί, μέσα από ατέρμονες δικαστικές και άλλες διαμάχες, που τελικά, σύμφωνα με τις εγκυρότερες εκτιμήσεις, θα αποβούν σε βάρος των κυβερνητικών χειρισμών. Όπως έγινε και σε άλλες περιπτώσεις, πχ στις Σκουριές. Η Κυβέρνηση λοιπόν, αντί να σεβαστεί τις συνταγματικές επιταγές, αποφάσισε να τις παρακάμψει.
Αφού λοιπό, έδειξε μια ανεξήγητη (;) εμμονή με το θέμα, επαναφέροντάς το διαρκώς στη Βουλή, από τη διάσκεψη των Προέδρων μέχρι διάφορες επιτροπές, φτάσαμε στην προχθεσινή τροπολογία. Είδαμε έτσι, με χαρακτηριστικό θράσος, να παρακάμπτεται, ανάμεσα σε πολλά (για να μην κουράσω, πρόκειται για πλέγμα διατάξεων τόσο του Συντάγματος, όσο και ευρωπαϊκών οδηγιών, ως και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου), ρητή συνταγματική διάταξη: αυτή του άρθρου 15 παρ. 2 που ρητά αναθέτει το σύνολο της συγκεκριμένης κρατικής αρμοδιότητας στο ΕΣΡ. Όποιος άλλωστε ήθελε να ανατρέξει στο 2001, όταν και το θεσπίσαμε συνταγματικά για πρώτη φορά, θα δει πως αυτή ακριβώς ήταν η πρόθεση του συντακτικού νομοθέτη της εποχής. Η Βουλή βάζει τους κανόνες, όσο αυστηρούς κρίνει, το ΕΣΡ κάνει τα υπόλοιπα.
Η Κυβέρνηση λοιπόν, σ’ ένα εξαιρετικά ευαίσθητο θέμα, που άπτεται της ίδιας της ελευθεροτυπίας, του πλουραλισμού στην ενημέρωση και τελικά της δημοκρατίας, αποφάσισε να συγκεντρώσει υπέρμετρο βαθμό εξουσίας στην ουσία σ’ ένα και μόνο πρόσωπο. Σε αυτό του Υπουργού Επικρατείας, ο οποίος και θα κατευθύνει φυσικά τις "βουλές" της πλειοψηφούσας παράταξης στη Βουλή. Εκείνος θα διεξαγάγει- με διαδικασίες fast track όπως είπε- τις σχετικές διαδικασίες, διαβουλεύσεις και διαγωνισμούς και θα εκχωρήσει τις προβλεπόμενες άδειες. Εκείνος, δίχως την αναγκαία υποδομή και τεχνογνωσία, για να μη μιλήσουμε για τις εγγυήσεις ανεξάρτητης κρίσης, που εξ ορισμού διακρίνει μια εξειδικευμένη, ανεξάρτητη αρχή κύρους, όπως το ΕΣΡ. Κανείς, ποτέ, δεν τόλμησε να συγκεντρώσει τόσο απροκάλυπτα τέτοια εξουσία στον εαυτό του. Όχι σε δημοκρατικά πλαίσια.
Και φυσικά, ένα σημείο στο οποίο δικαίως επικεντρώσαμε την κριτική μας, είναι στον αριθμό των αδειών. Βασιζόμενη και αυτό μόνο εν μέρει σε μελέτη, από το Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας, το οποίο όπως τελικά καταλάβαμε δεν αναφερόνταν σε μεμονωμένες άδειες, αλλά σε "μπουκέτα" περισσότερων καναλιών, η Κυβέρνηση είπε πως δήθεν οι άδειες που "χωρούν" στη χώρα είναι μόνο τέσσερις. Έδωσε μάλιστα και στοιχεία για τις άλλες χώρες, τα οποία τις αμέσως επόμενες ημέρες διέψευσαν οι ίδιες οι Πρεσβείες σειράς χωρών, όπως αποκαλύφθηκε.
Και ρωτάμε εύλογα: στην εποχή της επανάστασης της ψηφιακής τεχνολογίας, γιατί όχι πχ πέντε ή δέκα; Γιατί όχι τρεις ή ακόμα και…μία, να την ελέγχουμε και ευκολότερα; Η απάντηση για την ανάγκη οικονομικής βιωσιμότητας δεν αντέχει σε κριτική στην εποχή της ελεύθερης αγοράς και οικονομίας. Σειρά διατάξεων και το ίδιο το αξιακό πλαίσιο του χώρου που ανήκουμε διεθνώς, ένα πλαίσιο με το οποίο δεν δείχνουν ιδιαίτερα εξοικειωμένοι οι… "σύντροφοι" της Κυβέρνησης σε σημείο μάλιστα συχνά να το εχθρεύονται, προστατεύουν ακριβώς όλα όσα με αυτή την επιλογή τους πολεμούν: τη δυνατότητα δημιουργίας όποιου το επιθυμεί και μπορεί να το υποστηρίξει, την ανάπτυξη της προσωπικότητας, τον ελεύθερο ανταγωνισμό, την ελεύθερη ενημέρωση.
Αυτά, προφανώς και πέρα από τις αρμόδιες δικαστικές αρχές θα απασχολήσουν και τα αρμόδια κοινοτικά όργανα. Και αν φτάσουμε στο σημείο αυτό, θα είναι ντροπιαστικό για τη χώρα. Είδαμε πρόσφατα να υπάρχει σχετική συζήτηση για την Πολωνία. Πρόκειται για μια διαδικασία που στην τελική της φάση, κρίνοντας ακόμα και το ίδιο το επίπεδο της δημοκρατίας σε μια χώρα, μέσω των κυβερνητικών πρακτικών και της διάθεσής για υπέρμετρο έλεγχο σειράς ελευθεριών, οδηγεί ακόμα και σε αναστολή ψήφου ενός κράτους μέλους. Δεν μας έφτανε δηλαδή η συνεχής δαμόκλειος σπάθη της εξόδου από το ευρώ, που επαναφέρουν συχνά πυκνά οι διάφοροι θιασώτες της, δεν μας έφτανε η απειλή προσωρινής εξόδου από τη Σένγκεν, ελέω προσφυγικού, τώρα αποκτήσαμε νέο βραχνά!
Η Κυβέρνηση, κινούμενη εκτός ορίων συνταγματικής νομιμότητας, για όσους το αρνούνται τα γραπτά μένουν και θα έρθει η στιγμή που θα δει το φως η αλήθεια της δικαστικής κρίσης (για την οποία προετοιμάζουν ακόμα και έγκριτοι συνάδελφοι της συμπολίτευσης), παίζει με προσχήματα ωμά παιχνίδια εξουσίας. Τώρα, που η δημοσιογραφική κριτική, αυτή που τόσο απλόχερα της φέρθηκε την προηγούμενη πενταετία, πολλαπλασιάζοντας τα ποσοστά της, προβάλλοντας τις θέσεις-υποσχέσεις της δίχως να απαιτεί τεκμήρια εγκυρότητας, τώρα που λογικά έχει στραφεί απέναντί της με την έννοια του ελέγχου που πάντα ασκείται στην εξουσία, η Κυβέρνηση δυσανασχετεί. Εφευρίσκει παντού εχθρούς και φαντάζεται συνωμοσίες. Αντί να επικεντρώσει την ενέργειά της στην επίλυση των θεμάτων που σωρεύονται, θέλει να "σκοτώσει" τον αγγελιοφόρο. Να σταματήσει την εκπομπή του μηνύματος. Τελικά, να αντικαταστήσει όποιους δεν "συμμορφώνοντα με τας υποδείξεις", με άλλους πιο αρεστούς. Στην ουσία, πιέζει τους υπάρχοντες σταθμούς για πιο "διαλλακτική" στάση και κλείνει το μάτι σε σειρά επίδοξων διαδόχων πως θα τύχουν ευνοϊκής αντιμετώπισης. Και παράλληλα, νομίζει πως ξεγελά και το κοινό, με όλη αυτή την ξαναζεσταμένη συζήτηση περί "διαπλοκής".
Αν έχουν στοιχεία, τώρα πια είναι Κυβέρνηση, τα υπονοούμενα δεν αρκούν. Οφείλουν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Να εκθέσουν "ενόχους", να εξυγιάνουν ό,τι μπορούν. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη το είπε από την αρχή. Αν η πρόθεσή τους ήταν ειλικρινής, εμείς θα βάζαμε πλάτη στο μέγιστο βαθμό. Αν επιθυμούσαν να δώσουν την αρμοδιότητα εκεί που ανήκει, στο ΕΣΡ, εμείς, όπως δείξαμε στη Βουλή, θα βοηθούσαμε στο μέγιστο βαθμό.
Στην απέλπιδα προσπάθειά τους όμως να μας πάνε αλλού, σε καθεστώτα που θυμίζουν από σοβιετικού τύπου μεθοδεύσεις, μέχρι "βορειοκορεάτικες" αντιλήψεις που δεν έχουν θέση στην Ευρώπη του 21ου αιώνα, μας βρήκαν ήδη κάθετα απέναντι. Και θα μας βρίσκουν να τους θυμίζουμε τι επέλεξαν και τι μόνοι τους ψήφισαν. Ευτυχώς, η δημοκρατία μας διαθέτει ισχυρότερη θωράκιση από αυτή που ορισμένοι δείχνουν να πιστεύουν κι όσο και αν θίγεται από παρόμοιες πρωτοβουλίες, διαθέτει τους μηχανισμούς που την αποκαθάρουν και την αναβαπτίζουν. Μια ακόμα κακή στιγμή, μιας Κυβέρνησης σε αποδρομή. Τους έχουν όμως καταλάβει πια. Κανείς δεν παρασύρεται από τα παιχνίδια που επιχειρούν. Τα προβλήματα είναι εδώ και περιμένουν λύσεις. Αν δεν μπορούν, να το πουν και να δούμε πού πάμε από εδώ και πέρα. Χρόνος να ασχολούμαστε άλλο με "φάρσες" δεν υπάρχει
Capital.gr, Α. Λοβέρδος
Πρώτα απ’ όλα φάνηκε καθαρά πως κινείται προσχηματικά. Πως δεν την ενδιαφέρει πραγματικά η αντιμετώπιση ενός πραγματικού προβλήματος, που όντως απασχολεί τη χώρα για χρόνια, αλλά μόνο η επικοινωνιακή διάσταση του θέματος, Και ακόμα χειρότερα, αδιαφορώντας για τους θεσμούς μιας σύγχρονης, ευρωπαϊκής και αστικής δημοκρατίας, έδειξε δείγματα ακραίας αυθαιρεσίας. Με τη μεθόδευσή της, αφενός διαχωρίστηκε ριζικά με το σύνολο της αντιπολίτευσης και αφετέρου επισημοποίησε την διαιώνιση του προβλήματος. Γιατί με τον τρόπο που κινήθηκε, το πρόβλημα δεν θα λυθεί. Απλά θα διαιωνισθεί, μέσα από ατέρμονες δικαστικές και άλλες διαμάχες, που τελικά, σύμφωνα με τις εγκυρότερες εκτιμήσεις, θα αποβούν σε βάρος των κυβερνητικών χειρισμών. Όπως έγινε και σε άλλες περιπτώσεις, πχ στις Σκουριές. Η Κυβέρνηση λοιπόν, αντί να σεβαστεί τις συνταγματικές επιταγές, αποφάσισε να τις παρακάμψει.
Αφού λοιπό, έδειξε μια ανεξήγητη (;) εμμονή με το θέμα, επαναφέροντάς το διαρκώς στη Βουλή, από τη διάσκεψη των Προέδρων μέχρι διάφορες επιτροπές, φτάσαμε στην προχθεσινή τροπολογία. Είδαμε έτσι, με χαρακτηριστικό θράσος, να παρακάμπτεται, ανάμεσα σε πολλά (για να μην κουράσω, πρόκειται για πλέγμα διατάξεων τόσο του Συντάγματος, όσο και ευρωπαϊκών οδηγιών, ως και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου), ρητή συνταγματική διάταξη: αυτή του άρθρου 15 παρ. 2 που ρητά αναθέτει το σύνολο της συγκεκριμένης κρατικής αρμοδιότητας στο ΕΣΡ. Όποιος άλλωστε ήθελε να ανατρέξει στο 2001, όταν και το θεσπίσαμε συνταγματικά για πρώτη φορά, θα δει πως αυτή ακριβώς ήταν η πρόθεση του συντακτικού νομοθέτη της εποχής. Η Βουλή βάζει τους κανόνες, όσο αυστηρούς κρίνει, το ΕΣΡ κάνει τα υπόλοιπα.
Η Κυβέρνηση λοιπόν, σ’ ένα εξαιρετικά ευαίσθητο θέμα, που άπτεται της ίδιας της ελευθεροτυπίας, του πλουραλισμού στην ενημέρωση και τελικά της δημοκρατίας, αποφάσισε να συγκεντρώσει υπέρμετρο βαθμό εξουσίας στην ουσία σ’ ένα και μόνο πρόσωπο. Σε αυτό του Υπουργού Επικρατείας, ο οποίος και θα κατευθύνει φυσικά τις "βουλές" της πλειοψηφούσας παράταξης στη Βουλή. Εκείνος θα διεξαγάγει- με διαδικασίες fast track όπως είπε- τις σχετικές διαδικασίες, διαβουλεύσεις και διαγωνισμούς και θα εκχωρήσει τις προβλεπόμενες άδειες. Εκείνος, δίχως την αναγκαία υποδομή και τεχνογνωσία, για να μη μιλήσουμε για τις εγγυήσεις ανεξάρτητης κρίσης, που εξ ορισμού διακρίνει μια εξειδικευμένη, ανεξάρτητη αρχή κύρους, όπως το ΕΣΡ. Κανείς, ποτέ, δεν τόλμησε να συγκεντρώσει τόσο απροκάλυπτα τέτοια εξουσία στον εαυτό του. Όχι σε δημοκρατικά πλαίσια.
Και φυσικά, ένα σημείο στο οποίο δικαίως επικεντρώσαμε την κριτική μας, είναι στον αριθμό των αδειών. Βασιζόμενη και αυτό μόνο εν μέρει σε μελέτη, από το Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας, το οποίο όπως τελικά καταλάβαμε δεν αναφερόνταν σε μεμονωμένες άδειες, αλλά σε "μπουκέτα" περισσότερων καναλιών, η Κυβέρνηση είπε πως δήθεν οι άδειες που "χωρούν" στη χώρα είναι μόνο τέσσερις. Έδωσε μάλιστα και στοιχεία για τις άλλες χώρες, τα οποία τις αμέσως επόμενες ημέρες διέψευσαν οι ίδιες οι Πρεσβείες σειράς χωρών, όπως αποκαλύφθηκε.
Και ρωτάμε εύλογα: στην εποχή της επανάστασης της ψηφιακής τεχνολογίας, γιατί όχι πχ πέντε ή δέκα; Γιατί όχι τρεις ή ακόμα και…μία, να την ελέγχουμε και ευκολότερα; Η απάντηση για την ανάγκη οικονομικής βιωσιμότητας δεν αντέχει σε κριτική στην εποχή της ελεύθερης αγοράς και οικονομίας. Σειρά διατάξεων και το ίδιο το αξιακό πλαίσιο του χώρου που ανήκουμε διεθνώς, ένα πλαίσιο με το οποίο δεν δείχνουν ιδιαίτερα εξοικειωμένοι οι… "σύντροφοι" της Κυβέρνησης σε σημείο μάλιστα συχνά να το εχθρεύονται, προστατεύουν ακριβώς όλα όσα με αυτή την επιλογή τους πολεμούν: τη δυνατότητα δημιουργίας όποιου το επιθυμεί και μπορεί να το υποστηρίξει, την ανάπτυξη της προσωπικότητας, τον ελεύθερο ανταγωνισμό, την ελεύθερη ενημέρωση.
 |
| Τι θα παίζουν τα 4 κανάλια στα οποία θα δώσει άδεια ο Υπουργός |
Η Κυβέρνηση, κινούμενη εκτός ορίων συνταγματικής νομιμότητας, για όσους το αρνούνται τα γραπτά μένουν και θα έρθει η στιγμή που θα δει το φως η αλήθεια της δικαστικής κρίσης (για την οποία προετοιμάζουν ακόμα και έγκριτοι συνάδελφοι της συμπολίτευσης), παίζει με προσχήματα ωμά παιχνίδια εξουσίας. Τώρα, που η δημοσιογραφική κριτική, αυτή που τόσο απλόχερα της φέρθηκε την προηγούμενη πενταετία, πολλαπλασιάζοντας τα ποσοστά της, προβάλλοντας τις θέσεις-υποσχέσεις της δίχως να απαιτεί τεκμήρια εγκυρότητας, τώρα που λογικά έχει στραφεί απέναντί της με την έννοια του ελέγχου που πάντα ασκείται στην εξουσία, η Κυβέρνηση δυσανασχετεί. Εφευρίσκει παντού εχθρούς και φαντάζεται συνωμοσίες. Αντί να επικεντρώσει την ενέργειά της στην επίλυση των θεμάτων που σωρεύονται, θέλει να "σκοτώσει" τον αγγελιοφόρο. Να σταματήσει την εκπομπή του μηνύματος. Τελικά, να αντικαταστήσει όποιους δεν "συμμορφώνοντα με τας υποδείξεις", με άλλους πιο αρεστούς. Στην ουσία, πιέζει τους υπάρχοντες σταθμούς για πιο "διαλλακτική" στάση και κλείνει το μάτι σε σειρά επίδοξων διαδόχων πως θα τύχουν ευνοϊκής αντιμετώπισης. Και παράλληλα, νομίζει πως ξεγελά και το κοινό, με όλη αυτή την ξαναζεσταμένη συζήτηση περί "διαπλοκής".
Αν έχουν στοιχεία, τώρα πια είναι Κυβέρνηση, τα υπονοούμενα δεν αρκούν. Οφείλουν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Να εκθέσουν "ενόχους", να εξυγιάνουν ό,τι μπορούν. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη το είπε από την αρχή. Αν η πρόθεσή τους ήταν ειλικρινής, εμείς θα βάζαμε πλάτη στο μέγιστο βαθμό. Αν επιθυμούσαν να δώσουν την αρμοδιότητα εκεί που ανήκει, στο ΕΣΡ, εμείς, όπως δείξαμε στη Βουλή, θα βοηθούσαμε στο μέγιστο βαθμό.
Στην απέλπιδα προσπάθειά τους όμως να μας πάνε αλλού, σε καθεστώτα που θυμίζουν από σοβιετικού τύπου μεθοδεύσεις, μέχρι "βορειοκορεάτικες" αντιλήψεις που δεν έχουν θέση στην Ευρώπη του 21ου αιώνα, μας βρήκαν ήδη κάθετα απέναντι. Και θα μας βρίσκουν να τους θυμίζουμε τι επέλεξαν και τι μόνοι τους ψήφισαν. Ευτυχώς, η δημοκρατία μας διαθέτει ισχυρότερη θωράκιση από αυτή που ορισμένοι δείχνουν να πιστεύουν κι όσο και αν θίγεται από παρόμοιες πρωτοβουλίες, διαθέτει τους μηχανισμούς που την αποκαθάρουν και την αναβαπτίζουν. Μια ακόμα κακή στιγμή, μιας Κυβέρνησης σε αποδρομή. Τους έχουν όμως καταλάβει πια. Κανείς δεν παρασύρεται από τα παιχνίδια που επιχειρούν. Τα προβλήματα είναι εδώ και περιμένουν λύσεις. Αν δεν μπορούν, να το πουν και να δούμε πού πάμε από εδώ και πέρα. Χρόνος να ασχολούμαστε άλλο με "φάρσες" δεν υπάρχει
Capital.gr, Α. Λοβέρδος
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Δεν γίνονται δεκτά υβριστικά μηνύματα