Η εθνική ανεξαρτησία του ρουσφετιού

Ε​​ίπε κάτι πολύ απλό ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Tόσο απλό, που στην Ελλάδα ακούστηκε προκλητικό. «Η ελληνική κοινωνία πρέπει να απαντήσει το ερώτημα αν προτιμά να προχωρήσει σε αυτήν τη διαδικασία προσαρμογής ως μέλος μιας νομισματικής ένωσης στην οποία δεν υπάρχει το εργαλείο της εξωτερικής υποτίμησης». Αν θέλει να προχωρήσει στη διαδικασία προσαρμογής με εθνικό νόμισμα, σημαίνει ότι θα βρεθεί εκτός κανόνων και ομπρέλας της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Στη δεύτερη περίπτωση, το πολιτικό της προσωπικό θα μοιράζει χαρτιά μικρής αξίας που θα γράφουν «νέα δραχμή», αλλά θα υποτιμώνται διαρκώς για να δημιουργείται η ψευδαίσθηση του «τέλους της λιτότητας».

Ανεξαρτήτως του δρόμου που θα ακολουθήσουμε, το μόνο σίγουρο είναι η προσαρμογή. Κανένας άνθρωπος, κανένα νοικοκυριό, καμιά χώρα δεν μπορεί να ξοδεύει επί μακρόν περισσότερα απ’ όσα βγάζει, κι αυτό σημαίνει ότι είτε θα μειώσει τις δαπάνες ονομαστικώς (εσωτερική υποτίμηση) είτε διά του πληθωρισμού. Ο «άλλος κόσμος» που υπόσχεται η παλαβή Αριστερά δεν υπάρχει καν στα χαρτιά. Είναι γυαλιστερές χάντρες που θαμπώνουν τους ιθαγενείς, αλλά επιτρέπουν στο πολιτικό σύστημα να συνεχίσει τα παλαιά ρουσφέτια. Μια κυβέρνηση χωρίς ευρωπαϊκό χαλινό θα ανταποκρίνεται σε κάθε «λαϊκό αίτημα», τυπώνοντας περισσότερα χαρτιά, τα οποία θα αξίζουν όλο και λιγότερα. Το ξέρουμε· το ζήσαμε προσφάτως με θηριώδη πληθωρισμό που ξεπερνούσε και το 20%. Στο τέλος κάθε έτους, ο μισθός ή η σύνταξη αγόραζε τα 4/5 των προϊόντων που μπορούσε να έχει κάποιος στην αρχή του χρόνου. Και ο πληθωρισμός στις δεκαετίες του 1980-1990 μπορεί να είναι μικρός σε σχέση με τη «νέα δραχμή» που προπαγανδίζει η Λαϊκή Ενότητα· τα θεμελιώδη στοιχεία της ελληνικής οικονομίας τώρα είναι πολύ χειρότερα.

To 3ο μνημόνιο δεν περιέχει μόνο φόρους

Μία από τις λίγες βεβαιότητες για τις εκλογές της Κυριακής στην Ελλάδα, είναι, σύμφωνα με άρθρο του Hugo Dixons στους New York Times, ότι θα δημιουργήσουν μια κυβέρνηση που θα δεσμεύεται, τουλάχιστον ονομαστικά, στην συμφωνία διάσωσης που επιτεύχθηκε τον προηγούμενο μήνα με τους πιστωτές της χώρας.

"Όχι μόνο ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας είναι απρόθυμος να μετατρέψει τη συμφωνία, η οποία θα φέρει 86 δισ. ευρώ σε νέα δάνεια, αλλά και το κόμμα της αντιπολίτευσης, η Νέα Δημοκρατία, είναι έτοιμο να το υποστηρίξει επίσης", αναφέρεται χαρακτηριστικά.
Ο Dixon αναφέρει ότι ένας απλός παρατηρητής μπορεί να πιστεύει ότι η συμφωνία καταδικάζει την Ελλάδα σε περισσότερα χρόνια λιτότητας. Αυτό είναι ένα μέρος της ιστορίας, αλλά όχι η κύρια οπτική του. Οι δύο προηγούμενες διασώσεις της Ελλάδας προσπάθησαν να μειώσουν τις δαπάνες και να αυξήσουν τους φόρους.

Αντιθέτως, το τελευταίο πρόγραμμα διάσωσης, σκοπό έχει να καταπολεμήσει την εξαπάτηση και να αφαιρέσει τα προνόμια που απολαμβάνουν κάποιες κοινωνικές ομάδες, όπως οι αγρότες, οι εφοπλιστές και οι φαρμακοποιοί. Ορισμένοι από αυτούς είναι φυσικοί υποστηρικτές του πρώην συντηρητικού συνασπισμού, κάτι που εξηγεί γιατί δεν έκανε περισσότερα για να μειώσει τα προνόμιά τους (και γιατί ο Τσίπρας, ένας αριστερός, βλέπει μεγάλα πολιτικά κέρδη στο να το κάνει).

Οι θιγόμενες ομάδες μπορεί να επηρεαστούν, αλλά η χώρα θα επωφεληθεί. Οι τιμές θα υποχωρήσουν και η καταναλωτική επιλογή θα αυξηθεί καθώς οι επιχειρήσεις θα ανταποκρίνονται στον ανταγωνισμό. Και εάν η μάχη κατά της φοροδιαφυγής πετύχει, οι έντιμοι πολίτες δεν θα πρέπει πλέον να κουβαλούν το χρέος εκείνων που εξαπατούν.

Poetry: Remembering life in Romania under communist rule

ON A RECENT Thursday night, a handful of Romanian poets gathered inside a Soviet-era themed bar in New York’s East Village to commemorate the Romanian revolution. The irony was not lost on the writers, many of whom shared painful memories of life under Romania’s communist regime, a 42-year slog marked by poverty, food shortages, and profound misery that culminated in swift and bloody revolution in the winter of 1989. Romania’s dictator of 24 years, Nicolae Ceaușescu, was publicly executed by firing squad after an hour-long trial televised across the nation.

All four poets were New York locals; most had migrated to the US shortly after the revolution. One by one, they stood up and read their work, both fiction and non-fiction. Most had a personal connection to the revolution; others spoke of family and school, of growing up or growing old. One poet, Claudia Serea, painted a particularly heartbreaking scene. When she was growing up, Ms Serea’s bedroom window overlooked a butcher’s shop in the town of Târgoviște, northwest of Bucharest. From here, the twelve-year-old had an unobstructed view of the ration line below, which would sometimes stretch around the block and out of sight.

The line in front of the store was so long it had a Line Committee and a Line Master who kept the Line List / Don’t get in front of me, motherfucker. I waited in line four hours, the little girl cried.