Give Greece What It Deserves: Communism

Once in a great while an opportunity comes along to deliver justice to a people, giving them what they truly deserve. Greece’s time has come.

It must be dawning on all but the most obtuse member of the banking elite that they can’t possibly steal enough money from German taxpayers to save the Greek government from default. Put it off, maybe, but collapse is inevitable.

Once this happens, what is the purpose of casting Greece into some selective temporary financial purgatory where the irrelevant Greek economy can continue embarrassing anyone foolish enough to lend their dysfunctional government a dime? Why not go all the way and give the country what many of its people have been violently demanding for almost a century?

Let them have Communism.

Hard as it is for young people to believe, Communism was once a major historical force holding billions of people in thrall. Outside the halls of elite universities, who still takes it seriously? Sure we have Cuba, where the Castro deathwatch is the last thing standing between that benighted penal colony and an inevitable makeover by Club Med. Then there is Venezuela, though hope is fading that Hugo Chavez will carry the Bolivarian banner much longer now that he’s busy sucking down FOLFOX cocktails while checking for signs that his hair is falling out. And frankly, a psychopathic family dynasty ruling a nation of stunted zombies hardly makes North Korea a proper Communist exemplar.

Από μια τριχιά κρέμεται η επιβίωση της Δύσης

Για τις ανάγκες του νέου μου βιβλίου για το Αζερμπαϊτζάν, συνομίλησα προ καιρού με ένα μετριοπαθή αλλά πιστό μουσουλμάνο της κοινότητας του Αμπού Μπεκρ, στο Μπακού, που δεν μάσησε τα λόγια του:

"Εδώ στο Αζερμπαϊτζάν έχουμε εξασφαλίσει μια πραγματική όαση μετριοπάθειας και ηρεμίας. Τα πράγματα όμως δεν είναι παντού και για πάντα έτσι. Εσείς στη Δύση" μου σημείωσε με έμφαση, "κρίνετε τα πράγματα μέσα από τις δικές σας θρησκευτικές και πολιτιστικές αξίες και αντιλήψεις. Γι’ αυτό και συνήθως δεν καταλαβαίνετε τι ακριβώς συμβαίνει".

"Μα αντιδρούμε με ανθρωπισμό και με στήριγμα την ανοχή" του αντέτεινα.

"Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα σας" αποκρίθηκε. "Οι μουσουλμάνοι στη Δύση δεν ενσωματώνονται στον δικό σας τρόπο ζωής και στις δικές σας αξίες και αρχές. Κι αντιδρούν με τον δικό τους τρόπο, διατηρώντας άσβεστες και τις αντιλήψεις άλλα και το μίσος που τους πλημμυρίζει. Εσείς σκέφτεστε ανθρωπισμό, λχ με τους πρόσφυγες, κι εισπράττετε τρομοκρατική βαρβαρότητα και φόνους. Απλά και μόνο επειδή είσαστε Δυτικοί και όχι μουσουλμάνοι. Οφείλετε να κατανοήσετε κάποιες θεμελιώδεις ισλαμικές αρχές. Που δεν μπορεί να τις απεκδυθεί κανένας αφοσιωμένος στις παραδόσεις μουσουλμάνος, όπου κι αν βρίσκεται. Λ.χ. η αρχή της "μετακίνησης" (χαιζίρια).

Σύμφωνα με το Κοράνι και πολλά "χαντίντ" (πράξεις κι ερμηνείας των εφαρμογής των κανόνων) αποτελεί ιερή υποχρέωση για κάθε πιστό η μετεγκατάσταση σε κομμάτια γης που δεν είναι, καθ’ όλον η εν μέρει, ελεγχόμενα από το Ισλάμ. Με βάση τις εντολές της "ντα’ ουα", που αποτελούν ένα είδος ισλαμικής επιταγής, όλοι αυτοί οφείλουν να εργασθούν για την διάδοση του μηνύματος του Ισλάμ και την εγκαθίδρυση ενός ισλαμικού κράτους".

"Εννοείς δηλαδή πως η ροή μεταναστών ή προσφύγων γίνεται βάσει σχεδίου για την εσωτερική υπονόμευση των δυτικο- χριστιανικών χωρών;"

Τζιχαντιστής: 'Ενας φυσιολογικός τύπος μέχρι που...

Brother of key Paris suspect says he is a "normal lad" ενημερωνόμαστε για άλλη μια φορά για κάποιον φανατικό και συνεργούς του ο οποίος πυροβόλησε στο πλήθος αδιακρίτως μακελεύοντας το Παρίσι.

Την ίδια ιστορία έχουμε ακούσει για κάθε καλό παιδί που έγινε Τζιχαντιστής ή φανατικός μουσουλμάνος:

"Δεν είχε δώσει δικαιώματα όμως κάποια στιγμή ασπάστηκε το Ισλάμ"

"Έκανε παρέα με τα υπόλοιπα παιδιά ως ότου άρχισε να πηγαίνει στο τζαμί τακτικά"

"Δεν ήταν ιδιαίτερα ευσεβής και θρήσκος αλλά τότε άρχισε να φορά μπούρκα και σταμάτησε όλες τις σχέσεις με τις φίλες της"

Απο τα ανωτέρω παραδείγματα γεννιέται ένα εύλογο ερώτημα: 

Economist: Recapitalising Greek banks

The damage

BANKS have been at the centre of Greece’s economic and financial misfortunes this year, as the radical-left Syriza party won an election and then became embroiled in a bitter struggle with the country’s international creditors. Deposits drained out of them on fears that the country would leave the euro and revert to the drachma, inflicting huge losses on depositors. Banks’ woes multiplied when the European Central Bank (ECB) refused to provide them with further liquidity, forcing the government to close them for three weeks during the summer and to impose capital controls. In the end, Greece managed to secure a third bail-out and stay in the euro. But the injuries the banks had sustained along the way seemed ruinous.

As a result, the €86 billion ($94 billion) bail-out from the European Stability Mechanism (ESM), the euro zone’s rescue fund, included a buffer of up to €25 billion, or 14% of GDP, to rebuild the banks. The exact amount would be specified once the supervisors had combed through their books. The ECB, which has directly supervised big banks in the euro zone for the past year, was to examine the four main Greek banks—Alpha, Eurobank, National Bank of Greece (NBG) and Piraeus. Greece’s central bank was to review Attica, a smaller lender.

The supervisors appraised the banks’ assets as of the end of June 2015 to see how many loans had soured owing to the economy’s travails under Syriza. They also gauged the banks’ resilience through a stress test, which simulated the effects of an even worse recession in 2015-17 than the European Commission was already projecting. The commission envisaged GDP declining by 2.3% this year and 1.3% in 2016 before growing by 2.7% in 2017. Under the supervisors’ “adverse scenario”, GDP would be 5.9% lower in 2017 than in the commission’s “baseline” forecast.

Πού έσφαλλαν οι αρχιτέκτονες του ευρώ

25 χρόνια μετά από τη σύλληψη του ευρώ, οι ατέλειες στον σχεδιασμό του έχουν γίνει εμφανείς. Οι ηγέτες της ΕΕ έχουν διορθώσει ορισμένες από αυτές, αλλά το ευρώ χρειάζεται καλύτερες πολιτικές προκειμένου να είναι ένα επιτυχημένο νόμισμα.

Πέρασαν περίπου 25 χρόνια από όταν οι Ευρωπαίοι υπουργοί Οικονομικών, συναντήθηκαν στη Ρώμη τον Δεκέμβριο του 1990 και ξεκίνησαν μια "διακυβερνητική διάσκεψη” για την Οικονομική και Νομισματική Ένωση. Η δουλειά τους φάνηκε ένα χρόνο μετά, ως Συνθήκη του Μάαστριχτ, η οποία καθόρισε έναν οδικό χάρτη για τη δημιουργία αυτού που έγινε ευρώ. Εκείνη την εποχή ήμουν δημοσιογράφος στις Βρυξέλλες, παίρνοντας συνέντευξη πολλούς από όσους συμμετείχαν στη σύλληψη του ευρώ. Οι περισσότεροι από αυτούς υπέθεταν ότι το ευρώ θα ενθάρρυνε το εμπόριο και τις επενδύσεις κατά μήκος των συνόρων, εμβαθύνοντας με τον τρόπο αυτό την ενιαία αγορά και ενισχύοντας τον ανταγωνισμό.

Νόμιζαν ότι μια ανεξάρτητη ΕΚΤ θα διατηρούσε τον πληθωρισμό και τα επιτόκια χαμηλά, ενθαρρύνοντας τις επενδύσεις και τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Ήταν επίσης πεπεισμένοι ότι το ευρώ θα ενίσχυε τους πολιτικούς θεσμούς μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών
Το ευρώ στην πραγματικότητα έχει δημιουργήσει κάποια οφέλη σε ορισμένα από τα μέλη του, ιδιαίτερα στη Βόρεια Ευρώπη. Αλλά απο το 2010, οι δυσκολίες του ευρώ έχουν αναγκάσει τους υποστηρικτές του να αμφισβητήσουν ορισμένες από τις εκτιμήσεις τους: η ευρωζώνη έχει υποαποδώσει σε σχέση με άλλες αναπτυγμένες οικονομίες (η παραγωγή της είναι ακόμη χαμηλότερα από τα επίπεδα που βρισκόταν προ κρίσης). Η υψηλή ανεργία στη νότια Ευρώπη έχει συμβάλλει στην άνοδο των λαϊκιστικών κομμάτων, και οι αμέτρητες έκτακτες Σύνοδοι Κορυφής έχουν θέσει τον βορρά εναντίον του νότου, ή πιο πρόσφατα, εναντίον μόνο της Ελλάδας. Ακόμη και στη Βρετανία, η οποία δεν έχει σχέδια να ενταχθεί στο ευρώ, τα προβλήματά της έχουν αμαυρώσει την φήμη της ΕΕ.


Ένα τέταρτο του αιώνα μετά, αξίζει να δούμε τι πήγε λάθος με την ΟΝΕ και τι επιφυλλάσει το μέλλον. ΟΙ αρχιτέκτονές του οδηγήθηκαν από πολιτικές προτεραιότητες, σε βάρος των οικονομικών αρχών; Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες ατέλειες στα σχέδιά τους; Και οι σημερινοί ηγέτες της ΕΕ κάνουν αρκετά για να σώσουν το project;

Η τιμή του σταλινισμού και ο ευαίσθητος κ. Κοτζιάς

Για ορισμένες χαριτωμένες πράξεις του πρόσφατου βίου και πολιτείας του τζιχαντιστή του σταλινισμού, που πέρασε απο ΚΚΕ στο ΠΑΣΟΚ και τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Κοτζιά έχω αναφερθεί παλαιότερα. Οι σχέσεις του με υπερεθνικιστές Ρώσους, φιλορωσικά δίκτυα και τον Πούτιν δεν έχουν απαντηθεί πειστικά.

Πρόσφατα εκδικάστηκε μήνυση του Κοτζιά εις βάρος περιοδικού που τον είχε αποκαλέσει "γκαουλάιτερ του σταλινισμού". 

Με βάση το παρελθόν του, ο χαρακτηρισμός αυτός είναι ελαφρύς, για έναν βιρτουόζο του υπαρκτού σοσιαλισμού όπως ο Κοτζιάς που έχει γράψει βιβλία ύμνους για γνωστά κομμουνιστικά κατακάθια όπως ο Έριχ Χόνεκερ, ο Βόιτσεχ Γιαρουζέλσκι και ο Νικολάε Τσαουσέσκου. 

Ας δούμε την ιστορία αυτή καθώς και την πλαστογράφηση που έχει κάνει ο ίδιος στο βιογραφικό του για να φαίνεται βαρύ, προφανώς όπως τα κιλά του.

Κόλπο γκρόσσο για να πλουτίσουν οι κερδοσκόποι η ανακεφαλαιοποίηση!

«Οι εκτιμήσεις μας για την ολοκλήρωση του εγκλήματος σε βάρος της περιουσίας του Ελληνικού Δημοσίου επιβεβαιώθηκαν με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Η ανακοίνωση της ανακεφαλαιοποίησης Τραπεζών και το δελτίου τύπου του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας σηματοδοτούν την έναρξη του μεγάλου κόλπου (colpo grosso το είχαμε ονομάσει), με στόχο το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, για να πλουτίσουν ακόμη μια φορά οι ιδιώτες κερδοσκόποι σε βάρος των ελλήνων φορολογουμένων.»