Οι Washington Times περί Σοσιαλισμού, Οικονομικής Ελευθερίας, Ελλάδας και Bernie Sanders.

Socialism's strange appeal
Bernie Sanders and socialism are for those who can’t handle reality

When I was a smart aleck college student I had a sign on my dorm door that read: “Reality is for those who can’t handle drugs.”

Maybe the 2016 version should go like this: “Bernie Sanders and socialism are for those who can’t handle reality.”

Socialism’s comeback is mystifying to most clear-thinking people. Do people who support Sen. Sanders and socialism walk around with shutters over their eyes so they don’t have to observe the reality of what is happening in the world around them? The remarkable thing about the rise of Bernie Sanders is that his popularity runs in the counter-direction to how socialism is actually working.

Liberals (μτφ αριστεροί-προοδευτικοί) used to point to places like France, Italy, Greece and even Cuba as worker paradises that offer citizens lots of free things — child care, health care, higher education, food, housing, a guaranteed income with high minimum wages. Today they are basket cases and in many of these nations the government bonds are junk status.

Greece, of course, is modern socialism on steroids. The nation is in de facto bankruptcy because Athens can’t cover the runaway costs of all the free things the government offers — government pensions, paychecks, medical exams, or welfare benefits. Fifty percent of young people don’t have a job and over half of Greeks retire before age 60. The wagon is full and no one is left to pull it.

The Economist: Greek courts take three times as long as Irish courts to enforce contracts

The wheels of justice grind slow Especially in southern Europe. This is not exceedingly fine

ALBERTO MUNNO, a judge in the southern Italian city of Taranto, believes he is being oppressed by his country’s justice system. He has a rather good case. “I produce 160 verdicts per year—and the European Convention on Human Rights bans slavery,” he complains. With a backlog of over 500 cases, the overworked judge recently postponed a civil hearing by three years. The owner of the firm involved, who filed a claim for €200,000 ($220,000) in 2014, will now have to wait until 2019 to have his case heard. It takes on average 1,210 days for Italy’s judges to resolve a typical commercial dispute.

A Greek "success"

Though notorious for their lethargy, Italy’s courts are not Europe’s worst offenders. Slovenia’s take even longer. Cyprus’s can take over three years, more than thrice the wait in Germany and France. Italy’s government has at least accepted that it has a problem. Matteo Renzi, the country’s energetic prime minister, has made judicial reform a priority.

The European Commission is anxious to speed up Europe’s courts. During the depths of the euro crisis, it introduced rules intended to harmonise the euro area’s economies. Those included a chapter on justice. Greece’s creditors even made changing the country’s court procedures a precondition of its most recent bail-out. Dealing with cases quickly is, of course, not the only measure of a good legal system. (If it were, Russia’s courts would outperform England’s; and Islamic State’s death-penalty jurisprudence would be a model for the world.) Nonetheless, the commission is right to worry. Long delays make it harder to do business; Italy estimates that legal sloth shrinks its GDP by 1%. Delays also damage the single market.

Λαζόπουλος: Ο επικίνδυνος "γελωτοποιός"

Για να έχεις τα χαρακτηριστικά του φασίστα, δεν είναι απαραίτητο μόνο να φοράς μαύρα ρούχα, να έχεις μερικά τατουάζ στα μπράτσα και να κυνηγάς μετανάστες τα βράδια. Υπάρχουν και οι παραλλαγές, που είναι πιο επικίνδυνες. Να χρησιμοποιείς την αναγνωρισιμότητά σου και το πολιτικό ξέπλυμα που σου έκανε ένα κόμμα που χρησιμοποιεί αριστερό πρόσημο και μέσα από διαύλους διαπλοκής -από εκείνους που καταγγέλλεις, τα κανάλια- για να περνάς σε μια αποχαυνωμένη κοινωνία επικίνδυνα μηνύματα. Που σε τελικό στόχο, δεν διαφέρουν από εκείνα των μαυροφορεμένων.

Ο βίος και η πολιτεία του Λαζόπουλου είναι γνωστά. Και υπάρχει ένα κομμάτι της κοινωνίας που δεν επηρεάζεται από αυτά, δεν το νοιάζει αν αυτός βρέθηκε σε περίεργα κότερα, στην αυλή της Δήμητρας Λιάνη ή ενός κατηγορούμενου για κακουργήματα καναλάρχη. Τον βρίσκει απολαυστικό και ως προς αυτό, δεν μας πέφτει λόγος. Δικαίωμά της, άλλωστε η απεριόριστη ανοχή ακόμα και σ αυτό που προκαλεί τόσο έντονα, θα έπρεπε να είναι το χαρακτηριστικό μιας ανοικτής κοινωνίας.

Όμως, εδώ δεν μιλάμε γι’ αυτό. Η ανοχή, δεν μπορεί να αφορά στο ξέπλυμα μιας νεοναζιστικής οργάνωσης, ούτε στο μπόλιασμα μιας κοινωνίας με ιδέες που προκαλούν φρίκη. Διάβασα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τις αντιδράσεις που προκάλεσε πάλι η εκπομπή του Λαζόπουλου. Οι πιο έντονες, αυτές για μια φράση του που αφορούσε στην αναπηρία του Σόιμπλε. «Όταν ο άνθρωπος είναι καθηλωμένος σε μια καρέκλα, σιγά-σιγά το μυαλό του καθηλώνεται και σε μια ιδέα», είπε ο εθνικός γελωτοποιός. Είδα και το σχετικό απόσπασμα της χθεσινοβραδυνής του εκπομπής. Την γεμάτη φρικαλέα μηνύματα φράση του, ακολούθησαν πολλά χειροκροτήματα από το κοινό.

Τηλεοπτικές άδειες: Η πραγματικότητα

Η εβδομάδα που πέρασε άφησε βαθύ στίγμα, τόσο στην επικαιρότητα, όσο και στην πορεία αυτής εδώ της Κυβέρνησης. Η οποία, εγκλωβισμένη στα αδιέξοδα που προκάλεσε η πολιτική της, ανάμεσα σε αδύνατες υποσχέσεις και στην οδυνηρή πραγματικότητα, αποφάσισε, πιστή στον προπαγανδιστικό εαυτό της, να δώσει κάποια "επιχειρήματα" στους αγωνιούντες βουλευτές της. Θυμήθηκε λοιπόν όλη τη γενικόλογη ρητορική της περί "διαπλοκής" και ρύθμισης του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου. Και αποφάσισε δήθεν να παρέμβει. Το έκανε όμως, ως συνήθως, με τον πιο ακατάλληλο τρόπο.

Πρώτα απ’ όλα φάνηκε καθαρά πως κινείται προσχηματικά. Πως δεν την ενδιαφέρει πραγματικά η αντιμετώπιση ενός πραγματικού προβλήματος, που όντως απασχολεί τη χώρα για χρόνια, αλλά μόνο η επικοινωνιακή διάσταση του θέματος, Και ακόμα χειρότερα, αδιαφορώντας για τους θεσμούς μιας σύγχρονης, ευρωπαϊκής και αστικής δημοκρατίας, έδειξε δείγματα ακραίας αυθαιρεσίας. Με τη μεθόδευσή της, αφενός διαχωρίστηκε ριζικά με το σύνολο της αντιπολίτευσης και αφετέρου επισημοποίησε την διαιώνιση του προβλήματος. Γιατί με τον τρόπο που κινήθηκε, το πρόβλημα δεν θα λυθεί. Απλά θα διαιωνισθεί, μέσα από ατέρμονες δικαστικές και άλλες διαμάχες, που τελικά, σύμφωνα με τις εγκυρότερες εκτιμήσεις, θα αποβούν σε βάρος των κυβερνητικών χειρισμών. Όπως έγινε και σε άλλες περιπτώσεις, πχ στις Σκουριές. Η Κυβέρνηση λοιπόν, αντί να σεβαστεί τις συνταγματικές επιταγές, αποφάσισε να τις παρακάμψει.

Συντάξεις Αγροτών: Τσάμπα για όλους

Το τελευταίο διάστημα έχει έρθει στο προσκήνιο η σύγκρουση των Αγροτών με την κυβέρνηση λόγω των προβλέψεων του εξαμβλωματικού σχεδίου "μεταρρύθμισης" του Ασφαλιστικού εμπνεύσεως του ζεν πρεμιέ της κυβέρνησης Γιώργου Κατρούγκαλου. Πρόκειται για ένα σχέδιο που παίρνει μελλοντικές συντάξεις απο όσους εργάστηκαν πολλά χρόνια και έδωσαν πολλές εισφορές για να τις δώσει σε όσους δεν εργάστηκαν πολλά χρόνια ή/και έδωσαν λίγες εισφορές. Αυτό το σχέδιο ο Κατρούγκαλος το ονομάζει αναδιανομή ενώ η σωστή ονομασία έπρεπε να είναι κλεψιά.

Ωστόσο αυτό το κείμενο δεν αφορά τον Κατρούγκαλο. Οι αγρότες έχοντας την δύναμη των τρακτέρ και των "μπλόκων" όπως ονομάζουν το κλείσιμο των εθνικών οδών, απαιτούν απόσυρση των μέτρων που τους αφορούν λέγοντας μάλιστα ότι έχουν το δίκιο με το μέρος τους ότι οι υπόλοιποι πολίτες τους υποστηρίζουν και ότι θέλουν να πληρώνουν όπως παλαιότερα τις εισφορές που τους αναλογούν.

Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοούσαν όταν λένε ότι θέλουν να πληρώνουν όπως παλαιότερα. Έτσι έκανα μια πολύ σύντομη έρευνα και φυσικά αμέσως κατανόησα γιατί θέλουν επιστροφή στα παλιά.

Στον ακόλουθο πίνακα μπορούμε να διαβάσουμε τις δαπάνες με τις μεγαλύτερες αυξήσεις μέσα στο 2015:

Διαβάζουμε ότι το 2015 οι κρατικές επιχορηγήσεις του ταμείου των αγροτών, του ΟΓΑ, είχαν την μεγαλύτερη διαφορά σε σχέση με το 2014 και ανήλθαν στα 3,277 δισ €.

10 φράσεις του Μίλτον Φρήντμαν που κάνουν έξαλλους τους αριστερούς

1. “The Great Depression, like most other periods of severe unemployment, was produced by government mismanagement rather than by any inherent instability of the private economy.”

One of the favorite arguments of modern leftists is that the Great Depression was somehow caused by an “unfettered” free market in the 1920s. Needless to say, this is blatantly false, as Friedman points out in this quote from the 1962 classic, Capitalism and Freedom. It was rather the excessive government entanglements instigated by the Wilson, Hoover and Roosevelt Administrations which created, and later prolonged, the Depression.

2. “The world runs on individuals pursuing their self interests. The great achievements of civilization have not come from government bureaus. Einstein didn’t construct his theory under order from a bureaucrat. Henry Ford didn’t revolutionize the automobile industry that way.”

Friedman made this quote in an interview with Phil Donahue in 1979. Leftists love to decry “greed” and “selfishness” as reasons why the government must get involved in what should otherwise be private affairs. However, as Friedman points out, while alluding to Adam Smith‘s “invisible hand,” personal initiative is what drives others to do good for society, sometimes unintentionally. Even the most selfish and loathsome individual must please others if they wish to get ahead.

Ελληνικό epic fail: Σύγκριση Διεθνών Αεροδρομίων Αθηνών – Κωνσταντινούπολης.

Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε; Αυτό θα αναρωτηθεί κάποιος όταν δει πως έχει «μανατζάρει» ο τουρκικό κράτος το Διεθνές Αεροδρόμιο Κωνσταντινούπολης Κεμάλ Ατατούρκ (IST) συγκριτικά με το Διεθνές Αεροδρόμιο Αθηνών Ελευθέριος Βενιζέλος (ΑΤΗ).

Το πλαίσιο

Το Ελευθέριος Βενιζέλος κατασκευάστηκε με Σύμπραξη Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ). Η σύμβαση κατασκευής υπογράφτηκε το 1995 και προέβλεπε κατασκευή αεροδρομίου 2 διαδρόμων ταυτόχρονης χρήσης. Το μάνατζμεντ και η επικαρπία του αεροδρομίου παραχωρήθηκε για 30 χρόνια στην Hochtief που το κατασκεύασε.

Σήμερα το Ελευθέριος Βενιζέλος διοικείται και λειτουργεί ως εταιρεία του ιδιωτικού τομέα, με το Ελληνικό Δημόσιο να κατέχει το 55% των μετοχών και το υπόλοιπο 45% να βρίσκεται στην κατοχή ιδιωτών. Κατόπιν πιέσεων του Ελληνικού Δημόσιου (κατηγορίες για αποικιοκρατικές συμβάσεις κτλ) μειώθηκε η χρονική διάρκεια της επικαρπίας των ιδιωτών στο αεροδρόμιο συμπαρασύρωντας προς τα πάνω τις ταρίφες χρέωσης του αεροδρομίου προς τις αεροπορικές εταιρείες.

Δεν θα ασχοληθώ στο αν «ξεπουλήθηκε» στην Hochtief με αποικιοκρατικό τρόπο το αεροδρόμιο. Θα ήθελα να σταθώ στο πως αφέθηκε μια ανταγωνίστρια χώρα όπως η Τουρκία να κάνει τον δικό της διεθνή αερολιμένα συγκοινωνιακό κόμβο.

17 Νοέμβρη και ΣΥΡΙΖΑ. Σχέσεις στοργής

Τις τελευταίες μέρες γεγονότα και δηλώσεις μας έκαναν να θυμηθούμε τους υπόγειους διαδρόμους με τους οποίους επικοινωνούν ομάδες και κόμματα της αριστεράς με την «επαναστατική βία». Ένα θέμα ιδιαίτερα ενοχλητικό και ανησυχητικό, καθώς στη χώρα μας βρίσκεται στην εξουσία ένα κόμμα που διάφορες συνιστώσες του στο παρελθόν όχι μόνον την εκθείαζαν, αλλά, αν κρίνουμε από τη δράση τους στα Δεκεμβριανά του 2008, την εξασκούσαν κιόλας.

Είναι γνωστό πως στο θεωρητικό οπλοστάσιο της αριστεράς η εναλλαγή μορφών δράσης, νόμιμη - παράνομη, ειρηνική - ένοπλη, ήταν απολύτως αποδεκτή, κάτι που ιστορικά χαρακτήρισε και την πορεία της στον εικοστό αιώνα. Η θεωρητική επεξεργασία του ειρηνικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό των Ιταλών κομμουνιστών, που την εγκολπώθηκαν και τα περισσότερα ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα, απέκοψε τον μεγαλύτερο κορμό της αριστεράς από την «επαναστατική βία» σε όλα τα επίπεδα.

Αυτό είχε ως συνέπεια εκατομμύρια Ευρωπαίοι αριστεροί να εναντιωθούν έμπρακτα στις πράξεις των ομάδων της επαναστατικής αριστεράς, συμμετέχοντας σε μαζικές συγκεντρώσεις που τις καταδίκαζαν. Η απομόνωση ήταν ιδεολογική, πολιτική και πάνω απ΄ όλα ηθική. Δεν υπήρχε επαναστατικός φόνος. Ήταν φόνος κοινού ποινικού δικαίου.