Give Greece What It Deserves: Communism

Once in a great while an opportunity comes along to deliver justice to a people, giving them what they truly deserve. Greece’s time has come.

It must be dawning on all but the most obtuse member of the banking elite that they can’t possibly steal enough money from German taxpayers to save the Greek government from default. Put it off, maybe, but collapse is inevitable.

Once this happens, what is the purpose of casting Greece into some selective temporary financial purgatory where the irrelevant Greek economy can continue embarrassing anyone foolish enough to lend their dysfunctional government a dime? Why not go all the way and give the country what many of its people have been violently demanding for almost a century?

Let them have Communism.

Hard as it is for young people to believe, Communism was once a major historical force holding billions of people in thrall. Outside the halls of elite universities, who still takes it seriously? Sure we have Cuba, where the Castro deathwatch is the last thing standing between that benighted penal colony and an inevitable makeover by Club Med. Then there is Venezuela, though hope is fading that Hugo Chavez will carry the Bolivarian banner much longer now that he’s busy sucking down FOLFOX cocktails while checking for signs that his hair is falling out. And frankly, a psychopathic family dynasty ruling a nation of stunted zombies hardly makes North Korea a proper Communist exemplar.

Από μια τριχιά κρέμεται η επιβίωση της Δύσης

Για τις ανάγκες του νέου μου βιβλίου για το Αζερμπαϊτζάν, συνομίλησα προ καιρού με ένα μετριοπαθή αλλά πιστό μουσουλμάνο της κοινότητας του Αμπού Μπεκρ, στο Μπακού, που δεν μάσησε τα λόγια του:

"Εδώ στο Αζερμπαϊτζάν έχουμε εξασφαλίσει μια πραγματική όαση μετριοπάθειας και ηρεμίας. Τα πράγματα όμως δεν είναι παντού και για πάντα έτσι. Εσείς στη Δύση" μου σημείωσε με έμφαση, "κρίνετε τα πράγματα μέσα από τις δικές σας θρησκευτικές και πολιτιστικές αξίες και αντιλήψεις. Γι’ αυτό και συνήθως δεν καταλαβαίνετε τι ακριβώς συμβαίνει".

"Μα αντιδρούμε με ανθρωπισμό και με στήριγμα την ανοχή" του αντέτεινα.

"Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα σας" αποκρίθηκε. "Οι μουσουλμάνοι στη Δύση δεν ενσωματώνονται στον δικό σας τρόπο ζωής και στις δικές σας αξίες και αρχές. Κι αντιδρούν με τον δικό τους τρόπο, διατηρώντας άσβεστες και τις αντιλήψεις άλλα και το μίσος που τους πλημμυρίζει. Εσείς σκέφτεστε ανθρωπισμό, λχ με τους πρόσφυγες, κι εισπράττετε τρομοκρατική βαρβαρότητα και φόνους. Απλά και μόνο επειδή είσαστε Δυτικοί και όχι μουσουλμάνοι. Οφείλετε να κατανοήσετε κάποιες θεμελιώδεις ισλαμικές αρχές. Που δεν μπορεί να τις απεκδυθεί κανένας αφοσιωμένος στις παραδόσεις μουσουλμάνος, όπου κι αν βρίσκεται. Λ.χ. η αρχή της "μετακίνησης" (χαιζίρια).

Σύμφωνα με το Κοράνι και πολλά "χαντίντ" (πράξεις κι ερμηνείας των εφαρμογής των κανόνων) αποτελεί ιερή υποχρέωση για κάθε πιστό η μετεγκατάσταση σε κομμάτια γης που δεν είναι, καθ’ όλον η εν μέρει, ελεγχόμενα από το Ισλάμ. Με βάση τις εντολές της "ντα’ ουα", που αποτελούν ένα είδος ισλαμικής επιταγής, όλοι αυτοί οφείλουν να εργασθούν για την διάδοση του μηνύματος του Ισλάμ και την εγκαθίδρυση ενός ισλαμικού κράτους".

"Εννοείς δηλαδή πως η ροή μεταναστών ή προσφύγων γίνεται βάσει σχεδίου για την εσωτερική υπονόμευση των δυτικο- χριστιανικών χωρών;"

Τζιχαντιστής: 'Ενας φυσιολογικός τύπος μέχρι που...

Brother of key Paris suspect says he is a "normal lad" ενημερωνόμαστε για άλλη μια φορά για κάποιον φανατικό και συνεργούς του ο οποίος πυροβόλησε στο πλήθος αδιακρίτως μακελεύοντας το Παρίσι.

Την ίδια ιστορία έχουμε ακούσει για κάθε καλό παιδί που έγινε Τζιχαντιστής ή φανατικός μουσουλμάνος:

"Δεν είχε δώσει δικαιώματα όμως κάποια στιγμή ασπάστηκε το Ισλάμ"

"Έκανε παρέα με τα υπόλοιπα παιδιά ως ότου άρχισε να πηγαίνει στο τζαμί τακτικά"

"Δεν ήταν ιδιαίτερα ευσεβής και θρήσκος αλλά τότε άρχισε να φορά μπούρκα και σταμάτησε όλες τις σχέσεις με τις φίλες της"

Απο τα ανωτέρω παραδείγματα γεννιέται ένα εύλογο ερώτημα: 

Economist: Recapitalising Greek banks

The damage

BANKS have been at the centre of Greece’s economic and financial misfortunes this year, as the radical-left Syriza party won an election and then became embroiled in a bitter struggle with the country’s international creditors. Deposits drained out of them on fears that the country would leave the euro and revert to the drachma, inflicting huge losses on depositors. Banks’ woes multiplied when the European Central Bank (ECB) refused to provide them with further liquidity, forcing the government to close them for three weeks during the summer and to impose capital controls. In the end, Greece managed to secure a third bail-out and stay in the euro. But the injuries the banks had sustained along the way seemed ruinous.

As a result, the €86 billion ($94 billion) bail-out from the European Stability Mechanism (ESM), the euro zone’s rescue fund, included a buffer of up to €25 billion, or 14% of GDP, to rebuild the banks. The exact amount would be specified once the supervisors had combed through their books. The ECB, which has directly supervised big banks in the euro zone for the past year, was to examine the four main Greek banks—Alpha, Eurobank, National Bank of Greece (NBG) and Piraeus. Greece’s central bank was to review Attica, a smaller lender.

The supervisors appraised the banks’ assets as of the end of June 2015 to see how many loans had soured owing to the economy’s travails under Syriza. They also gauged the banks’ resilience through a stress test, which simulated the effects of an even worse recession in 2015-17 than the European Commission was already projecting. The commission envisaged GDP declining by 2.3% this year and 1.3% in 2016 before growing by 2.7% in 2017. Under the supervisors’ “adverse scenario”, GDP would be 5.9% lower in 2017 than in the commission’s “baseline” forecast.

Πού έσφαλλαν οι αρχιτέκτονες του ευρώ

25 χρόνια μετά από τη σύλληψη του ευρώ, οι ατέλειες στον σχεδιασμό του έχουν γίνει εμφανείς. Οι ηγέτες της ΕΕ έχουν διορθώσει ορισμένες από αυτές, αλλά το ευρώ χρειάζεται καλύτερες πολιτικές προκειμένου να είναι ένα επιτυχημένο νόμισμα.

Πέρασαν περίπου 25 χρόνια από όταν οι Ευρωπαίοι υπουργοί Οικονομικών, συναντήθηκαν στη Ρώμη τον Δεκέμβριο του 1990 και ξεκίνησαν μια "διακυβερνητική διάσκεψη” για την Οικονομική και Νομισματική Ένωση. Η δουλειά τους φάνηκε ένα χρόνο μετά, ως Συνθήκη του Μάαστριχτ, η οποία καθόρισε έναν οδικό χάρτη για τη δημιουργία αυτού που έγινε ευρώ. Εκείνη την εποχή ήμουν δημοσιογράφος στις Βρυξέλλες, παίρνοντας συνέντευξη πολλούς από όσους συμμετείχαν στη σύλληψη του ευρώ. Οι περισσότεροι από αυτούς υπέθεταν ότι το ευρώ θα ενθάρρυνε το εμπόριο και τις επενδύσεις κατά μήκος των συνόρων, εμβαθύνοντας με τον τρόπο αυτό την ενιαία αγορά και ενισχύοντας τον ανταγωνισμό.

Νόμιζαν ότι μια ανεξάρτητη ΕΚΤ θα διατηρούσε τον πληθωρισμό και τα επιτόκια χαμηλά, ενθαρρύνοντας τις επενδύσεις και τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Ήταν επίσης πεπεισμένοι ότι το ευρώ θα ενίσχυε τους πολιτικούς θεσμούς μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών
Το ευρώ στην πραγματικότητα έχει δημιουργήσει κάποια οφέλη σε ορισμένα από τα μέλη του, ιδιαίτερα στη Βόρεια Ευρώπη. Αλλά απο το 2010, οι δυσκολίες του ευρώ έχουν αναγκάσει τους υποστηρικτές του να αμφισβητήσουν ορισμένες από τις εκτιμήσεις τους: η ευρωζώνη έχει υποαποδώσει σε σχέση με άλλες αναπτυγμένες οικονομίες (η παραγωγή της είναι ακόμη χαμηλότερα από τα επίπεδα που βρισκόταν προ κρίσης). Η υψηλή ανεργία στη νότια Ευρώπη έχει συμβάλλει στην άνοδο των λαϊκιστικών κομμάτων, και οι αμέτρητες έκτακτες Σύνοδοι Κορυφής έχουν θέσει τον βορρά εναντίον του νότου, ή πιο πρόσφατα, εναντίον μόνο της Ελλάδας. Ακόμη και στη Βρετανία, η οποία δεν έχει σχέδια να ενταχθεί στο ευρώ, τα προβλήματά της έχουν αμαυρώσει την φήμη της ΕΕ.


Ένα τέταρτο του αιώνα μετά, αξίζει να δούμε τι πήγε λάθος με την ΟΝΕ και τι επιφυλλάσει το μέλλον. ΟΙ αρχιτέκτονές του οδηγήθηκαν από πολιτικές προτεραιότητες, σε βάρος των οικονομικών αρχών; Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες ατέλειες στα σχέδιά τους; Και οι σημερινοί ηγέτες της ΕΕ κάνουν αρκετά για να σώσουν το project;

Η τιμή του σταλινισμού και ο ευαίσθητος κ. Κοτζιάς

Για ορισμένες χαριτωμένες πράξεις του πρόσφατου βίου και πολιτείας του τζιχαντιστή του σταλινισμού, που πέρασε απο ΚΚΕ στο ΠΑΣΟΚ και τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Κοτζιά έχω αναφερθεί παλαιότερα. Οι σχέσεις του με υπερεθνικιστές Ρώσους, φιλορωσικά δίκτυα και τον Πούτιν δεν έχουν απαντηθεί πειστικά.

Πρόσφατα εκδικάστηκε μήνυση του Κοτζιά εις βάρος περιοδικού που τον είχε αποκαλέσει "γκαουλάιτερ του σταλινισμού". 

Με βάση το παρελθόν του, ο χαρακτηρισμός αυτός είναι ελαφρύς, για έναν βιρτουόζο του υπαρκτού σοσιαλισμού όπως ο Κοτζιάς που έχει γράψει βιβλία ύμνους για γνωστά κομμουνιστικά κατακάθια όπως ο Έριχ Χόνεκερ, ο Βόιτσεχ Γιαρουζέλσκι και ο Νικολάε Τσαουσέσκου. 

Ας δούμε την ιστορία αυτή καθώς και την πλαστογράφηση που έχει κάνει ο ίδιος στο βιογραφικό του για να φαίνεται βαρύ, προφανώς όπως τα κιλά του.

Κόλπο γκρόσσο για να πλουτίσουν οι κερδοσκόποι η ανακεφαλαιοποίηση!

«Οι εκτιμήσεις μας για την ολοκλήρωση του εγκλήματος σε βάρος της περιουσίας του Ελληνικού Δημοσίου επιβεβαιώθηκαν με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Η ανακοίνωση της ανακεφαλαιοποίησης Τραπεζών και το δελτίου τύπου του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας σηματοδοτούν την έναρξη του μεγάλου κόλπου (colpo grosso το είχαμε ονομάσει), με στόχο το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, για να πλουτίσουν ακόμη μια φορά οι ιδιώτες κερδοσκόποι σε βάρος των ελλήνων φορολογουμένων.»

«Η μεταρρύθμιση αυτή θα γίνει, τέλος»

«Τρεις όρους έθεσα στον Σρέντερ, απεριόριστη πρόσβαση στο αρχείο του, απεριόριστη πρόσβαση σε πρωταγωνιστές της εποχής του και συναίνεσή του να ανοίξουν οι μυστικοί φάκελοι –και της ΣΤΑΖΙ– που τον αφορούσαν. Συμφώνησε και στα τρία χωρίς “εάν” και “εφόσον”».

Ο καθηγητής Νεότερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Ερλάνγκεν, Γκρέγκορ Σέλγκεν, που έγραψε τα παραπάνω, είναι από τους Γερμανούς ιστορικούς που δεν συμβιβάζονται με αγιογραφίες. Γνώστης, όσο ουδείς άλλος, της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μόλις εξέδωσε την 1.038 σελίδων βιογραφία του πρώην καγκελάριου της Γερμανίας, Γκέρχαρντ Σρέντερ, του πολιτικού του οποίου η πολιτική δράση συνδέθηκε με την αλλαγή του γερμανικού κοινωνικού μοντέλου.

«Δεν συζητάμε» είχε προειδοποιήσει ο Σρέντερ (σ.σ. καλό θα είναι να το λάβουν υπόψη τους οι Ελληνες πολιτικοί) «για τη διανομή περισσευμάτων. Νέα αιτήματα δεν είμαστε σε θέση να ικανοποιήσουμε. Ισως θα πρέπει, αν θέλουμε να διατηρήσουμε σταθερή ευημερία, βιώσιμη ανάπτυξη και νέα δικαιοσύνη, να περιορίσουμε κάποιες απαιτήσεις και να διαγράψουμε άλλες, που μπορεί πριν από μισόν αιώνα να φαίνονταν δικαιολογημένες, ωστόσο σήμερα έχουν χάσει τον λόγο ύπαρξής τους». «Με αυτό τον τρόπο», γράφει ο Σέλγκεν, «παίρνει διαζύγιο ο 7ος Γερμανός καγκελάριος και οι πολίτες της ενωμένης Γερμανίας από την ομοσπονδιακή Γερμανία του Κόνραντ Αντενάουερ και του Λούντβιχ Ερχαρντ».

«Το φαΐ των παιδιών μας»

Η εθνική ανεξαρτησία του ρουσφετιού

Ε​​ίπε κάτι πολύ απλό ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Tόσο απλό, που στην Ελλάδα ακούστηκε προκλητικό. «Η ελληνική κοινωνία πρέπει να απαντήσει το ερώτημα αν προτιμά να προχωρήσει σε αυτήν τη διαδικασία προσαρμογής ως μέλος μιας νομισματικής ένωσης στην οποία δεν υπάρχει το εργαλείο της εξωτερικής υποτίμησης». Αν θέλει να προχωρήσει στη διαδικασία προσαρμογής με εθνικό νόμισμα, σημαίνει ότι θα βρεθεί εκτός κανόνων και ομπρέλας της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Στη δεύτερη περίπτωση, το πολιτικό της προσωπικό θα μοιράζει χαρτιά μικρής αξίας που θα γράφουν «νέα δραχμή», αλλά θα υποτιμώνται διαρκώς για να δημιουργείται η ψευδαίσθηση του «τέλους της λιτότητας».

Ανεξαρτήτως του δρόμου που θα ακολουθήσουμε, το μόνο σίγουρο είναι η προσαρμογή. Κανένας άνθρωπος, κανένα νοικοκυριό, καμιά χώρα δεν μπορεί να ξοδεύει επί μακρόν περισσότερα απ’ όσα βγάζει, κι αυτό σημαίνει ότι είτε θα μειώσει τις δαπάνες ονομαστικώς (εσωτερική υποτίμηση) είτε διά του πληθωρισμού. Ο «άλλος κόσμος» που υπόσχεται η παλαβή Αριστερά δεν υπάρχει καν στα χαρτιά. Είναι γυαλιστερές χάντρες που θαμπώνουν τους ιθαγενείς, αλλά επιτρέπουν στο πολιτικό σύστημα να συνεχίσει τα παλαιά ρουσφέτια. Μια κυβέρνηση χωρίς ευρωπαϊκό χαλινό θα ανταποκρίνεται σε κάθε «λαϊκό αίτημα», τυπώνοντας περισσότερα χαρτιά, τα οποία θα αξίζουν όλο και λιγότερα. Το ξέρουμε· το ζήσαμε προσφάτως με θηριώδη πληθωρισμό που ξεπερνούσε και το 20%. Στο τέλος κάθε έτους, ο μισθός ή η σύνταξη αγόραζε τα 4/5 των προϊόντων που μπορούσε να έχει κάποιος στην αρχή του χρόνου. Και ο πληθωρισμός στις δεκαετίες του 1980-1990 μπορεί να είναι μικρός σε σχέση με τη «νέα δραχμή» που προπαγανδίζει η Λαϊκή Ενότητα· τα θεμελιώδη στοιχεία της ελληνικής οικονομίας τώρα είναι πολύ χειρότερα.

To 3ο μνημόνιο δεν περιέχει μόνο φόρους

Μία από τις λίγες βεβαιότητες για τις εκλογές της Κυριακής στην Ελλάδα, είναι, σύμφωνα με άρθρο του Hugo Dixons στους New York Times, ότι θα δημιουργήσουν μια κυβέρνηση που θα δεσμεύεται, τουλάχιστον ονομαστικά, στην συμφωνία διάσωσης που επιτεύχθηκε τον προηγούμενο μήνα με τους πιστωτές της χώρας.

"Όχι μόνο ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας είναι απρόθυμος να μετατρέψει τη συμφωνία, η οποία θα φέρει 86 δισ. ευρώ σε νέα δάνεια, αλλά και το κόμμα της αντιπολίτευσης, η Νέα Δημοκρατία, είναι έτοιμο να το υποστηρίξει επίσης", αναφέρεται χαρακτηριστικά.
Ο Dixon αναφέρει ότι ένας απλός παρατηρητής μπορεί να πιστεύει ότι η συμφωνία καταδικάζει την Ελλάδα σε περισσότερα χρόνια λιτότητας. Αυτό είναι ένα μέρος της ιστορίας, αλλά όχι η κύρια οπτική του. Οι δύο προηγούμενες διασώσεις της Ελλάδας προσπάθησαν να μειώσουν τις δαπάνες και να αυξήσουν τους φόρους.

Αντιθέτως, το τελευταίο πρόγραμμα διάσωσης, σκοπό έχει να καταπολεμήσει την εξαπάτηση και να αφαιρέσει τα προνόμια που απολαμβάνουν κάποιες κοινωνικές ομάδες, όπως οι αγρότες, οι εφοπλιστές και οι φαρμακοποιοί. Ορισμένοι από αυτούς είναι φυσικοί υποστηρικτές του πρώην συντηρητικού συνασπισμού, κάτι που εξηγεί γιατί δεν έκανε περισσότερα για να μειώσει τα προνόμιά τους (και γιατί ο Τσίπρας, ένας αριστερός, βλέπει μεγάλα πολιτικά κέρδη στο να το κάνει).

Οι θιγόμενες ομάδες μπορεί να επηρεαστούν, αλλά η χώρα θα επωφεληθεί. Οι τιμές θα υποχωρήσουν και η καταναλωτική επιλογή θα αυξηθεί καθώς οι επιχειρήσεις θα ανταποκρίνονται στον ανταγωνισμό. Και εάν η μάχη κατά της φοροδιαφυγής πετύχει, οι έντιμοι πολίτες δεν θα πρέπει πλέον να κουβαλούν το χρέος εκείνων που εξαπατούν.

Poetry: Remembering life in Romania under communist rule

ON A RECENT Thursday night, a handful of Romanian poets gathered inside a Soviet-era themed bar in New York’s East Village to commemorate the Romanian revolution. The irony was not lost on the writers, many of whom shared painful memories of life under Romania’s communist regime, a 42-year slog marked by poverty, food shortages, and profound misery that culminated in swift and bloody revolution in the winter of 1989. Romania’s dictator of 24 years, Nicolae Ceaușescu, was publicly executed by firing squad after an hour-long trial televised across the nation.

All four poets were New York locals; most had migrated to the US shortly after the revolution. One by one, they stood up and read their work, both fiction and non-fiction. Most had a personal connection to the revolution; others spoke of family and school, of growing up or growing old. One poet, Claudia Serea, painted a particularly heartbreaking scene. When she was growing up, Ms Serea’s bedroom window overlooked a butcher’s shop in the town of Târgoviște, northwest of Bucharest. From here, the twelve-year-old had an unobstructed view of the ration line below, which would sometimes stretch around the block and out of sight.

The line in front of the store was so long it had a Line Committee and a Line Master who kept the Line List / Don’t get in front of me, motherfucker. I waited in line four hours, the little girl cried.

Hitler and Stalin: Partners in crime

IT IS depressing that it even needed to be discussed. On July 3rd in Vilnius the parliamentary assembly of the Organisation for Security and Cooperation in Europe (OSCE), the continent's main outfit, passed a resolution equating Stalin and Hitler. It called for August 23rd to become an official day of remembrance for the millions who were repressed, murdered, deported, robbed and raped as a result of the infamous Molotov-Ribbentrop pact between Nazi Germany and the Soviet Union. That deal, and the secret protocols that went with it, were a death sentence for the countries from the Baltic to the Black sea. The poisonous after-effects linger until today.

The resolution should have met with particularly thunderous applause from the Russian side. After all, Russians by most measures suffered particularly badly under Stalin. Following Lenin's terrible legacy, he systematised the persecution of the country's brightest and best. Anyone reading the classic memoirs of Stalinism, such as “Kolyma tales” by Varlam Shalamov, or Nadezhda Mandelstam's “Hope against hope”, or a modern history such as Anne Applebaum's “Gulag”, is suffused with the horror of those years. It is hard to imagine anyone quibbling over their condemnation.

Η αντιδραστική Αριστερά

Τ​​ι ελπίδες μπορεί να έχει για το μέλλον η νέα γενιά όταν η κυβερνητική ελίτ ζει στον Γράμμο του 1949 («με το όπλο παρά πόδα»), συζητά στα σοβαρά αν ζούμε τη συμφωνία της Βάρκιζας του 1945, ψάχνει να βρει στη χώρα την «Πέμπτη Φάλαγγα» του 1936 και φωνασκεί «η χούντα δεν τελείωσε το ’73»; Πώς μπορούν να διαχειριστούν την απίστευτη πολυπλοκότητα του σύγχρονου κόσμου στελέχη που νομίζουν ότι η λύση του μεταναστευτικού είναι πολλή συγκίνηση και λίγες «ανοιχτές δομές φιλοξενίας»· που πιστεύουν ότι τα capital controls είναι κάτι σαν το Καθαρτήριο πριν περάσουμε στον παράδεισο του «άλλου κόσμου»; Τι να καταλάβει από δανειακές συμβάσεις η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου, αφού ονειρεύεται ότι ζει στο 1967, έτσι ώστε να φωνάζει «βοήθεια» μπροστά στις κάμερες; Πώς να χωνέψει την πολύπλοκη πραγματικότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος η Αριστερή Πλατφόρμα, που νόμιζε ότι θα ξεκινήσει την επανάσταση κάνοντας πλιάτσικο στα αποθεματικά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στον Χολαργό;

Υπάρχει περίπτωση να μας οδηγήσουν στη νέα εποχή άνθρωποι που κάποτε θεωρούσαν ότι το Διαδίκτυο είναι όχημα του «πολιτιστικού ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ», βάφτισαν «τεχνοφασισμό» την ηλεκτρονική ψηφοφορία, και πιστεύουν ότι η κιμωλία και ο μαυροπίνακας είναι το άπαν της μορφωτικής διαδικασίας, ενώ «προτζέκτορες, επιδιασκόπια και λοιπά υποκατάστατα αποστειρώνουν τη διδακτική σχέση. Την εξαϋλώνουν τείνοντας τελικά να την καταργήσουν» (Α. Μπαλτάς, «Η διδακτική σχέση», «Αυγή» 6.4.2014.)

Η βελάδα του καθοδηγητή

Ο βασικός κορμός των κυβερνητικών στελεχών μοιάζει περισσότερο με τον καθοδηγητή που είχε στο ΚΚΕ ο κ. Τίτος Πατρίκιος, παρά με ανθρώπους του 21ου αιώνα: «Ηταν στην πλατεία Ψυρρή, αρχές του 1945, όταν (ο Τίτος Πατρίκιος) βρέθηκε αντιμέτωπος με τον εχθρό. Ο δε “εχθρός” ήταν άνδρας ευτραφής με βελάδα, γκέτες, ημίψηλο, μπαστούνι και πούρο. Ο νεαρός τότε ποιητής σοκαρίστηκε από το θέαμα του αδίστακτου καπιταλιστή, σοκαρίστηκε όμως ακόμη περισσότερο όταν το ίδιο βράδυ, στην παράνομη σύναξη των συντρόφων, διεπίστωσε πως ο εχθρός με τη βελάδα ήταν ο καθοδηγητής τους, ντυμένος όμως κανονικός άνθρωπος αυτή τη φορά. Επρόκειτο για στέλεχος του ΚΚΕ που του είχαν δώσει εντολή να ντυθεί απλά, σαν καθημερινός αστός, για να περάσει απαρατήρητος. Και ο άνθρωπος έκανε ό,τι μπορούσε για να προσεγγίσει τη στερεότυπη εικόνα του “αστού” που είχε στο μυαλό του, κάτι σαν σκίτσο του Γκέοργκ Γκρος ή σαν τον κύριο Πούντιλα του Μπρεχτ». (Τάκης Θεοδωρόπουλος «Η βελάδα και η γελάδα», «Καθημερινή» 24.6.2015.)

Retirement At 45 And 8 Other Simple Reasons Greece Is Imploding Right Now

Greece is in the financial equivalent of complete and total panic right now, and the rest of the European Union is trying to figure out what to do with them.

Though Greece has been facing financial trouble for a while, it wasn’t until 2009 when things got really bad. The Friedrich Ebert Foundation (FES) reports that in that year Greece went from a fiscal crisis to a sovereign debt crisis before finally going into a recession. The International Monetary Fund (IMF) and European Commission have tried to help Greece out of the crisis by encouraging reforms in exchange for financial assistance. Negotiations, however, have stalled.

1. Political Favors And Corruption

Greek politicians and officials take much of the blame for their country falling into a crisis. According to FES, politicians used civil services and other public sector agencies to exchange political favors for votes and influence.

2. Growing Unemployment

There are many reasons Greece now faces such troublesome economics. Growing unemployment is a major contributor to why the country has struggled to get out of trouble. As the report from FES noted, the rise of unemployment is contributing to national poverty while also putting stress on an already struggling welfare system.

The British Journal of Industrial Relations found government benefits play a huge role on unemployment. As Greeks rely more on welfare benefits, funded with payroll taxes, demand for labor falls resulting in less job opportunities

In June, Market Watch reported that the unemployment rate was at 25.6 percent in Greece.

Top 5 Things A Capitalist Should Tell A Socialist

As more Bernie Sanders fans crawl out from the woodwork, its crucial that free marketeers be armed and ready to fight the socialists with the truth of liberty and personal freedom.

When arguing with a socialist, its important to listen, smile, nod, pet their pretty little heads every once in a while, but to ultimately not to put up with any of their authoritarian b.s. and to have talking points ready to fire back at their pretty little tyrannical faces. Here are 5 of those potential talking points:

1. Your iPhone was made by a corporation

Isn’t the free market just terrible? Steve Jobs was a person. That person created Apple. Apple is a corporation. And that evil, greedy corporation created the iPhone that all socialists want to burn, but can’t because they love their Instagram pics just a little too much. They’ll still tweet about how much they hate capitalism from their tablet devices brought to them by… capitalism.

Η πολύχρωμη "φυλή" των δραχμολάγνων

Το "λόμπι της δραχμής” έχει γίνει ένα από τα κλισέ της πολιτικής αντιπαράθεσης των τελευταίων μηνών. Στα μυαλά πολλών το συγκεκριμένο λόμπι, ταυτίζεται με κάποιους γραφικούς, που ετοίμαζαν έφοδο στο Νομισματοκοπείο ή με περιθωριακά κόμματα που υποστηρίζουν εδώ και καιρό την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Πρόκειται για λάθος προσέγγιση. Η ανάλυση των πραγματικών παραμέτρων, αποκαλύπτει και τη συνθετότητα του προβλήματος. Η επιστροφή στη δραχμή, αποτελεί αίτημα για πάνω από το 1/4 των πολιτών (του 28% σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήθηκε μετά το δημοψήφισμα από το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας) και το ποσοστό αυτό βαίνει αυξανόμενο κι όχι μειούμενο. Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει το ποσοστό μεταξύ των ψηφοφόρων των κομμάτων που επιθυμούν επιστροφή στη δραχμή και η ηλικιακή ανάλυση αυτού του ποσοστού.

Σύμφωνα λοιπόν με την προαναφερθείσα έρευνα, υπερ της δραχμής τάσσεται το 40% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, το 47,5% των ΑΝΕΛ, το 50% του ΚΚΕ και το 35,5% της Χρυσής Αυγής. Το πιο εντυπωσιακό εύρημα της μέτρησης είναι ότι υπέρ της δραχμής τάσσεται το 42% των νέων από 18 εως 34 ετών έναντι 45,5% που είναι υπέρ του ευρώ. Στη νέα γενιά, που δεν έχει γνωρίσει τη δραχμή, αλλά υπάρχουν τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας, τα ποσοστά υπέρ της δραχμής είναι τα πιο υψηλά. Αντιθέτως οι οπαδοί της δραχμής πέφτουν μόλις στο 18% στις ηλικίες άνω των 55 χρόνων.
Γύρω από την επιστροφή στη δραχμή είναι σαφές ότι συσπειρώνονται δυνάμεις διαφόρων ειδών και είναι θέμα χρόνου πως θα εκφραστούν και πολιτικά, αφού από τις κυρίαρχες δυνάμεις δεν υπάρχει καμία (ούτε το ΚΚΕ) που να τάσσεται ανοιχτά υπέρ της δραχμής.

Οι κατηγορίες εκείνων που τάσσονται υπέρ του εθνικού νομίσματος, είναι οι παρακάτω:

IMF - Greece: Past Critiques and the Path Forward

{Ο senior economist του ΔΝΤ Ολιβιέ Μπλανσάρ απαντά σε βασικές κριτικές που ασκούνται στο πρόγραμμα στήριξης (μνημόνια). Προσωπικά έχω σοβαρές ενστάσεις στην Κριτική 2 που δόθηκε χρόνος σε ξένες τράπεζες (και ειδικά γαλλικές) να ξεφορτωθούν ελληνικό χρέος ενώ αντίθετα οι ελληνικές υποχρεώθηκαν να μαζεύουν ΟΕΔ με αποτέλεσμα την καταστροφή τους στο PSI}

All eyes are on Greece, as the parties involved continue to strive for a lasting deal, spurring vigorous debate and some sharp criticisms, including of the IMF.

In this context, I thought some reflections on the main critiques could help clarify some key points of contention as well as shine a light on a possible way forward.

The main critiques, as I see them, fall under the following four categories:

1. The 2010 program only served to raise debt and demanded excessive fiscal adjustment.
2. The financing to Greece was used to repay foreign banks.
3. Growth-killing structural reforms, together with fiscal austerity, have led to an economic depression.
4. Creditors have learned nothing and keep repeating the same mistakes.

Critique 1: The 2010 program only served to raise debt and demanded excessive fiscal adjustment.

• Even before the 2010 program, debt in Greece was 300 billion euros, or 130% of GDP. The deficit was 36 billion euros, or 15½ % of GDP. Debt was increasing at 12% a year, and this was clearly unsustainable.
• Had Greece been left on its own, it would have been simply unable to borrow. Given gross financing needs of 20–25 % of GDP, it would have had to cut its budget deficit by that amount. Even if it had fully defaulted on its debt, given a primary deficit of over 10% of GDP, it would have had to cut its budget deficit by 10% of GDP from one day to the next. These would have led to much larger adjustments and a much higher social cost than under the programs, which allowed Greece to take over 5 years to achieve a primary balance.
• Even if existing debt had been entirely eliminated, the primary deficit, which was very large at the start of the program, would have had to be reduced. Fiscal austerity was not a choice, but a necessity. There simply wasn’t an alternative to cutting spending and raising taxes. The deficit reduction was large because the initial deficit was large. “Less fiscal austerity,” i.e., slower fiscal adjustment, would have required even more financing cum debt restructuring, and there was a political limit to what official creditors could ask their own citizens to contribute.

Το μαγικό «ηθικό πλεονέκτημα»

Α​​φού έκανε ό,τι μπορούσε για να καθυστερήσει τη διαδικασία έναρξης της ψήφισης του νομοσχεδίου για τα προαπαιτούμενα, που θα έδιναν φιλί ζωής στην ημιθανή οικονομία, η κ. πρόεδρος της Βουλής ανέβηκε στον θρόνο της, για να καταγγείλει τις ασφυκτικές προθεσμίες μέσα στις οποίες ψηφίζεται το τρίτο μνημόνιο. Αυτή είναι η τυπική θέση εκείνης της Αριστεράς που, επειδή έπεισε τους ιθαγενείς ότι έχει «ηθικό πλεονέκτημα», μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και μετά να καταγγέλλει τους άλλους για τα αποτελέσματα των ενεργειών της.

Για να πούμε όμως και της κ. Κωνσταντοπούλου το δίκιο, οι προθεσμίες είναι πράγματι ασφυκτικές. Δεν θα έπρεπε. Οι διαδικασίες θα ήταν πιο φυσιολογικές αν ο συναγωνιστής της -στο μέτωπο πλέον της δραχμής- κ. Γιάνης Βαρουφάκης δεν κορόιδευε και εμάς και τους ξένους με την τάχαμου διαπραγμάτευση, τις ανερμάτιστες δηλώσεις του και το κλείσιμο των τραπεζών που ο ίδιος εισηγήθηκε. Αν η κυβέρνηση ήταν σοβαρή, θα είχε σχέδιο δικών της μεταρρυθμίσεων (και ουχί μόνο παροχών) και δεν θα χρειαζόταν τρίτο μνημόνιο. Αν ήταν στοιχειωδώς σοβαρή, θα είχε πει την αλήθεια στον λαό, θα έκλεινε τη διαπραγμάτευση από τον περασμένο Φεβρουάριο και θα προχωρούσε συντεταγμένα στην οικονομική ανασυγκρότηση. Αποδείχθηκε όμως εντελώς πρόχειρη, με αποτέλεσμα να είναι η χώρα στο «και δύο» (ώρες) για να ψηφιστεί ένα πρώτο πακέτο μέτρων ώστε να χαλαρώσει το τραπεζικό σύστημα και να μην ξεροσταλιάζουν οι ηλικιωμένοι μπροστά στα ΑΤΜ.

Όταν η επαιτεία γίνεται επιστήμη: Η περίπτωση Βαρουφάκη

Το να λέει κανείς στους άλλους τι να μην κάνουν είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να τους πει τι να κάνουν. Ειδικά όταν είσαι πανεπιστημιακός, είναι πολύ εύκολο να τους λες τι να μην κάνουν. Το χειρότερο είναι όταν συνεχίζεις το ίδιο, ακόμη και όταν παίρνεις στα χέρια σου τη λήψη αποφάσεων και τα εργαλεία δράσης.

Ο Γ. Βαρουφάκης δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστός στο ευρύ κοινό πριν το 2010 και την υπαγωγή της Ελλάδας στα Μνημόνια. Αυτό από μόνο του μπορεί να μην σημαίνει τίποτε, ωστόσο δεν παύει να είναι το βασικό χαρακτηριστικό της διαδρομής του στα κοινά. Διατυπώνοντας έκτοτε με εκλαϊκευμένο επιστημονικό λόγο εύπεπτες από τη φύση τους και δημοφιλείς απόψεις, κατέστη κεντρικός διαμορφωτής των θέσεων της κοινής γνώμης. Βασικό πλεονέκτημα του Γ. Βαρουφάκη ήταν ότι η αντίκρουσή του προϋπέθετε τεκμηριωμένη ανάλυση περί του τι ήταν λάθος στις απόψεις του. Το λάθος μπορεί να είναι μία λέξη ή ακόμη και ένα σημείο στίξης. Το να εξηγήσεις όμως το λάθος, μπορεί να χρειαστεί ολόκληρα κατεβατά. Που ούτε διαβάζονται εύκολα, ούτε γίνονται συνθηματολογικό επιχείρημα καφενείου του είδους "το χρέος δεν είναι βιώσιμο".

Καμία από τις απόψεις Βαρουφάκη δεν θα μπορούσε να αντέξει σε σοβαρή επιστημονική κριτική. Το ελληνικό χρέος σχεδιάστηκε το 2012 ως βιώσιμο, λόγω του πολύ χαμηλού κόστος εξυπηρέτησής του. Ο Γ. Βαρουφάκης ουδέποτε ασχολήθηκε ποτέ με αυτή την πτυχή του χρέους, διότι ουδέποτε συμμετείχε σοβαρά στον όποιο επιστημονικό ή θεσμικό διάλογο για το χρέος. Προτίμησε πάντοτε καφενειακού επιπέδου εκλαϊκευμένη ψευδοεπιστήμη, η οποία εκμεταλλευόταν έμφυτα στοιχεία του λαϊκού ψυχισμού (π.χ.: την κρυπτοεγωιστική τάση μόνιμης συλλογικής αυτοϋποτίμησης του Έλληνα), προκειμένου να καθιστά τις απόψεις του δημοφιλείς στο ευρύ κοινό. Τι και αν αυτές δεν άντεχαν στην παραμικρή κριτική; Η κριτική αυτή, ατυχώς, ποτέ δεν έγινε δημόσια με την απαιτούμενη ένταση.

"This is a Coup"

Ποτέ η παλαβή Αριστερά δεν πρότεινε λύσεις για τα προβλήματα. Πάντα είχε συνθήματα. Μετά εκσυγχρονίστηκε. Οχι πως τώρα προτείνει λύσεις· αυτές είναι κόλπα ζόρικα που θέλουν διάβασμα και δουλειά. Τώρα για κάθε πρόβλημα έχει ένα hashtag· αυτά είναι συνθήματα των social media που ξεκινούν με το σύμβολο # (hashtag). Η τελευταία σοδειά ήταν το #ThisIsACoup που ξεκίνησε από την Ισπανία και πυρπόλησε τις καρδιές των συριζανέλων, όπως το παλιό ψευδές (δήθεν ισπανικό) σύνθημα διά του οποίου ξεκίνησε το κίνημα των Αγανακτισμένων κι έλεγε «Σσσς, η Ελλάδα κοιμάται».

Crisis in Greece: the credit impact on south-eastern Europe

The turmoil in Greece is having an impact on financial markets throughout the eurozone, but this impact may be felt greater in its five neighbours where Greek banks have a particularly large presence: Albania, Bulgaria, Macedonia, Romania and Serbia.

With funding from Western banks declining in the south-eastern Europe, a retrenchment of Greek lenders could further curtail local lending. According to the Vienna Initiative committee report released in June, the decline in Western banks’ funding towards central, eastern, and south-eastern Europe accelerated in the fourth quarter of 2014, while the domestic credit growth in these regions remained lacklustre. The trend may be reversing, the report says, but any such recovery would be affected by further withdrawal of foreign lenders.

Greek banks are a prominent presence in the Balkan region. In a June report, rating agency Standard & Poor’s (S&P) estimated that the market share of Greek subsidiaries in Bulgaria, Macedonia, Albania, Romania and Serbia ranges from about 15% of total financial assets in Romania and Serbia to more than 20% in Bulgaria and Macedonia.

Γιατί η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να απαιτήσει την συμμετοχή του ΔΝΤ στο νέο πρόγραμμα

Είναι γνωστή η ιστορία της συμμετοχής του ΔΝΤ στα προγράμματα διάσωσης των κρατών της ευρωζώνης αρχής γενομένης από την Ελλάδα το 2010. Αρχικά ο Γιώργος Παπανδρέου είχε «απειλήσει» την Ευρωζώνη ότι θα προσφύγει στο ΔΝΤ, το περίφημο «όπλο στο τραπέζι».
Τελικά το όπλο εκπυρσοκρότησε τραυματίζοντας όμως τον Παπανδρέου μιας και η Γερμανία με άλλα κράτη της ΕΖ απαίτησαν τα ίδια να είναι το ΔΝΤ στο πρόγραμμα διότι διέθετε την απαραίτητη τεχνογνωσία εποπτείας προγραμμάτων διάσωσης. Βασική καταστατική προϋπόθεση για την συμμετοχή του ΔΝΤ σε πρόγραμμα διάσωσης είναι η βιωσιμότητα του χρέους του δανειζόμενου κράτους για τουλάχιστον 12 μήνες.

Από τότε πολύ νερό έχει κυλίσει στο αυλάκι. Το ΔΝΤ ήταν αναμενόμενα το σκληρότερο μέρος της τρόικας ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ και πάντα απαιτούσε πλήρη εφαρμογή, προκαλώντας πολλές φορές αντιδράσεις για την σκληρότητα του.

Μια υπόσχεση

Παρά τη συνεχή δημοσιονομική προσαρμογή, παρά τα τεράστια λάθη εφαρμογής των ελληνικών κυβερνήσεων, αλλά και του σχεδιασμού του προγράμματος εκ μέρους των θεσμών, υπήρχε σημαντική δημοσιονομική βελτίωση χωρίς όμως βελτίωση στον λόγο ΑΕΠ/Χρέος. Το φθινόπωρο του 2012 στο Eurogroup δόθηκε η υπόσχεση ότι όταν η Ελλάδα πετύχει πρωτογενή πλεονάσματα τότε θα ληφθούν παραμετρικές αποφάσεις αναδιάρθρωσης έτσι ώστε το 2022 το χρέος της χώρας να βρίσκεται στο 122% του ΑΕΠ. Κάτι τέτοιο ήταν βασικό για να συνεχίσει να δανείζει το ΔΝΤ την Ελλάδα διότι σε διαφορετική περίπτωση λόγω μη βιωσιμότητας δεν θα μπορούσε πλέον να συμμετάσχει.

Η Ελλάδα και η Ευρωπαική Ένωση

Συνέπεια του Δημοψηφίσματος των αρχών Ιουλίου η τύχη της Ελλάδας στην Ευρωπαική Ένωση κρεμόταν σε μια κλωστή. Ενώ η κυβέρνηση βεβαίωναι ότι δεν τίθεται θέμα παραμονής μας ή όχι στην Ευρωζώνη (και στην ΕΕ διότι μέχρι σήμερα δεν προβλέπεται έξοδος απο την ΕΖ αλλά μόνο απο την ΕΕ και άρα de facto απο την EZ) οι Ευρωπαίοι μας καλούσαν να σκεφτούμε σοβαρά την επιλογή μας διότι το αποτέλεσμα μπορούσε να επηρεάσει την συμμετοχή μας στην ΕΕ

Η κυβέρνηση κέρδισε το δημοψήφισμα με άνεση: Αποκρύπτοντας το πραγματικό διακύβευμα, με καλέσματα στο θυμικό, στην υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια κάλεσε πρακτικά τους πολίτες να στείλουν μήνυμα στους εταίρους.

Οι εταίροι εννοούσαν αυτά που έλεγαν και η χώρα έφτασε μισό βήμα πριν την απόλυτη καταστροφή, ο Πρωθυπουργός για πρώτη φορά στην ως τώρα θητεία του έβαλε την χώρα πάνω απο την ενότητα του κόμματος του και πράγματι πράττει ότι είναι δυνατόν για να παραμείνουμε στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης. Τεράστιες οι ευθύνες του που διατήρησε ΥΠΟΙΚ επι μήνες τον ανεκδιήγητο Βαρουφάκη που μόνη του αντζέντα ήταν η ρήξη με τους εταίρους μας και η προσωπική του προβολή.

Πολλοί είναι θυμωμένοι με τους εταίρους μας. Χρόνια τώρα τους λένε "δανειστές". Δεν είναι απλά δανειστές, είναι χώρες με δημοκρατικά εκλεγμένες απο τους πολίτες τους κυβερνήσεις.

Economist: Το χρέος της Ελλάδας δεν μπορεί να αποπληρωθεί λόγω ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με το ΔΝΤ

Η ανάλυση της βιωσιμότητας του χρέους μιας χώρας είναι μια δουλειά «στεγνή» και εκνευριστική. Ωστόσο, η ανάλυση που ετοίμασε το ΔΝΤ για την Ελλάδα στο τέλος Ιουνίου εξηγεί τις πραγματικά τραγικές συνέπειες της απόφασης του ελληνικού εκλογικού σώματος τον Ιανουάριο, όταν εξέλεξε μία κυβέρνηση λαϊκιστών υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα, πρωθυπουργού και επικεφαλής του αριστερού ριζοσπαστικού κόμματος ΣΥΡΙΖΑ. Οπως αναφέρει σε δημοσίευμά του ο Economist, η Ελλάδα μετακινήθηκε από μία κατάσταση, όπου τόσο η οικονομία της όσο και ο όγκος του χρέους της ήταν σε ανάκαμψη, σε μία θέση όπου θα χρειαστεί νέους κουβάδες βοήθειας και οικονομικής διάσωσης από τους πιστωτές αλλά και περαιτέρω ελάφρυνση χρέους, όπως λέει το ΔΝΤ.

Ακόμη χειρότερα, προσθέτει το δημοσίευμα, αυτοί οι υπολογισμοί έγιναν πριν τις ανεύθυνες αποφάσεις του κ. Τσίπρα να ανακοινώσει ένα δημοψήφισμα πάνω στους όρους της νέας βοήθειας (και να αγωνιστεί για την απόρριψή τους). Αυτό έκανε ακόμη μεγαλύτερη ζημιά στην οικονομία κλείνοντας τόσο τις τράπεζες της χώρας όσο και σταματώντας τις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους της, φέρνοντας την Ελλάδα στη θέση της πρώτης ανεπτυγμένης χώρας που χρεοκόπησε έναντι του ΔΝΤ (αν και το Ταμείο αυτό το αποκαλεί πιο ευγενικά «σε καθυστέρηση πληρωμών»).

Economist: The Greek tragedy

ANALYSING a country’s debt sustainability sounds dry and nerdy. But the analysis the IMF prepared for Greece in late June spells out the truly tragic consequences of the Greek electorate’s decision in January to vote in a populist government led by Alexis Tsipras, the prime minister and leader of the radical-left Syriza party. Greece has gone from a position where both its economy and its underlying debt position were on the mend, to one where it will need bucketfuls of further rescue finance from official creditors together with more debt relief, the IMF shows.

Worse, these calculations were made before Mr Tsipras’s reckless decision to call a referendum on the terms of a further bail-out (and to campaign for rejecting it). That has inflicted yet more damage on the economy by closing down both the country's banks and its negotiations with creditors, and caused Greece to become the first developed country to default on the IMF (though the Fund more blandly calls this going into arrears). Even if voters on Sunday vote against Mr Tsipras and support the now withdrawn bail-out proposals made by the creditors, the cost of clearing up the mess caused by the Syriza-dominated government has clearly risen dramatically.

Some commentators are now arguing that the Greek economy is simply an economic misfit that is unable to cope with being in the euro area. Certainly the magnitude of the Greek downturn, a fall of 27.4% in GDP from the peak in the spring of 2007 to the trough in late 2013, dwarfs that of any other country. (Portugal, for example, suffered a decline of 9.6% between early 2008 and the start of 2013.) Yet a recovery did get under way in 2014, and in the third quarter of that year Greece was one of the strongest-growing economies in the euro area. The performance of exports, which had been dismal for most of the past five years (in part because of a global slump in the shipping industry, an exporting mainstay), improved a lot. Exports grew in real terms by 9% last year, helped by a buoyant tourist season.

ΔΝΤ: έκθεση βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους

Εν μέσω καταστροφικων περιορισμών κίνησης κεφαλαίων, κλειστών τραπεζών, σοβαρότατου πλήγματος σε κάθε τομέα της παραγωγικής οικονομίας, απο τουρισμό μέση μεταποίηση, αποτέλεσμα των πολιτικών ΣΥΡΙΖΑ, δημοσιοποιήθηκε η Έκθεση Βιωσιμότητας του Ελληνικού χρέους απο το ΔΝΤ.

Βασικά στοιχεία της είναι ο υπολογισμός των αναγκών χρηματοδότησης της χώρας για τα επόμενα χρόνια, καθώς και το πόρισμα ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και χρειάζεται ελάφρυνση.

Ο μοιραίος, καταστροφικός, ψεύτης, θρασύδειλος,ολίγιστος, δόλιος και ανήθικος Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας έσπευσε να το εκμεταλλευτεί σε άλλο ένα διάγγελμα για να υφαρπάξει για άλλη μια φορά ψήφους.

Αυτός και οι πέρι αυτόν ομάδα διάβασαν φαίνεται μόνο κάτι σε "το χρέος δεν είναι βιώσιμο" και άρχισαν να πανυγηρίζουν. Ας αφήσουμε κατά μέρος ότι ο ΠΘ οδύρεται πως δεν τον ενημέρωσαν επί πέντε μήνες διαπραγματεύσεων για την αναφορά, ενώ στο πρόλογο της αναφορά λέει ότι συντάχθηκε μόλις τις τελευταίες εβδομάδες

 και ας πάμε στη ουσία μιας ακόμα προπαγανδιστικής προσπάθειας, μιας καταστροφικής κυβέρνησης

Κωνσταντίνος Μητσοτάκης: Ο λαός να δώσει ένα ηχηρό μήνυμα υπέρ του "ναι"

"Ο Αλέξης Τσίπρας, πιεζόμενος από τους δανειστές από τη μία πλευρά και το κόμμα από την άλλη, δίστασε να κλείσει συμφωνία, λιποψύχησε και τελικά έριξε τις δικές της ευθύνες στο λαό. Το δημοψήφισμα της Κυριακής, το οποίο η κυβέρνηση εξήγγειλε σε ασφυκτικά χρονικά περιθώρια, είναι νομικά άκυρο. Αφορά ένα ασαφές ερώτημα που δεν ήταν ούτως ή άλλως η τελική πρόταση και σήμερα δεν υπάρχει καν στο τραπέζι. Αποδείχθηκε ότι ο ελληνικός λαός καλείται να ψηφίσει για ένα απλό έγγραφο εργασίας, ένα non paper. Αποδείχθηκε ότι η διαπραγμάτευση συνεχιζόταν ακόμα, όταν ο Αλέξης Τσίπρας προκήρυξε το δημοψήφισμα, χωρίς να ενημερώσει ούτε τους εταίρους, ούτε καν τη δική του διαπραγματευτική ομάδα. Συνεπώς ο ελληνικός λαός δεν καλείται να κρίνει κάποια τελική συμφωνία με την Ευρώπη. Καλείται στην ουσία να αποφασίσει για την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη και στο ευρώ. Έτσι ερμηνεύει την ψήφο του η Ευρώπη, χωρίς τη βοήθεια της οποίας η χώρα θα καταστραφεί ολοκληρωτικά οικονομικά μέσα σε μερικές εβδομάδες. Έτσι πρέπει να την ερμηνεύσει και ο ίδιος ο ελληνικός λαός.

Όσοι, στην Ελλάδα ή στην Ευρώπη στήριξαν ελπίδες στον Αλέξη Τσίπρα απογοητεύτηκαν οικτρά. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπόρεσε να ελέγξει ούτε το κόμμα του, ούτε την κυβέρνησή του. Ήρθε στην εξουσία υποσχόμενος πράγματα ανέφικτα και άρχισε μια ατέρμονη διαπραγμάτευση, η οποία στοίχισε ακριβά στον τόπο, χωρίς να καταλήξει σε τελικό αποτέλεσμα. Το επιχείρημά του ότι είναι δεσμευμένος έναντι του λαού, στον οποίο είχε δώσει ψεύτικες και ανέφικτες υποσχέσεις, είναι αδύνατο. Οι δεσμεύσεις του αφορούν τον ίδιο. Δεν δέσμευαν όμως τους άλλους δεκαοκτώ λαούς και τα 18 κοινοβούλια, από τα οποία ζήτησε δανεικά για να τις εκπληρώσει. Όταν η διαδρομή έφτασε στο τέρμα, παρά το γεγονός ότι είχε πετύχει και κάποια θετικά βήματα (κι ήταν σαφές ότι θα μπορούσε να πετύχει και περισσότερα), δείλιασε και έσπρωξε την Ελλάδα στην περιπέτεια της χρεοκοπίας.

Η Μαγική Σκέψη του κ. Τσίπρα

Το ανθρώπινο κόστος πέντε χρόνων λιτότητας έχει υπάρξει καταστροφικό για την Ελλάδα, αλλά η απόφαση για δημοψήφισμα την Κυριακή θα κάνει τα πράγματα μόνο χειρότερα.

Το ένα ξεκάθαρο πλεονέκτημα για τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα ήταν να ενώσει το κόμμα του, τον ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο όσο προχωρούσαν οι διαπραγματεύσεις μεγάλωνε η ανησυχία. Μέσα σε μια νύχτα, σταθεροποίησε την πολιτική του βάση και ενδυνάμωσε τη θέση του μέσα σε αυτό. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ξανά στην αγαπημένη του θέση: αυτή της αντιπολίτευσης ενάντια στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Αλλά τι έκανε αυτό για τη χώρα σαν σύνολο; Το ότι το Σύνταγμα απαγορεύει δημοψηφίσματα πάνω σε δημοσιονομικά θέματα ίσως είναι απλά μια νομική ορθότητα αλλά υπογραμμίζει την εξαιρετικά υπεροπτική στάση της κυβέρνησης έναντι των υπαρχόντων πολιτικών θεσμών. Μιλάει για την βούληση του λαού αλλά δείχνει μια ανησυχητική αδιαφορία για τα δημοκρατικά όργανα και τις διαδικασίες που λέει ότι προστατεύει.

Ο κ. Τσίπρας ζήτησε από τους Έλληνες να ψηφίσουν πάνω σε ένα πρόγραμμα διάσωσης που έχει ήδη λήξει και έχει κάνει ξεκάθαρη την επιθυμία του για ένα αποτέλεσμα, όπου θα υπερισχύσει η ψήφος στο ‘ΟΧΙ’. Το μόνο λογικό συμπέρασμα, παρόλο που το αρνείται, είναι ότι επιθυμεί η Ελλάδα να εγκαταλείψει το Ευρώ. Το αρνείται επειδή γνωρίζει ότι αυτό θα ήταν μη δημοφιλές και ένας τεράστιος τζόγος.

Πιστεύει ότι μια ψήφος στο ‘ΟΧΙ’ θα του επέτρεπε να επιστρέψει στην διαπραγμάτευση στις Βρυξέλλες από θέση ισχύος. Αυτό αποκαλύπτει μία πεισματική άρνηση να αντιμετωπίσει τα γεγονότα, η οποία είναι συνώνυμη με ένα είδος "μαγικής σκέψης".

Δύση ή Aνατολή; Το ερώτημα του δημοψηφίσματος

Α​​​​ν επιχειρήσει ο πρωθυπουργός να διενεργήσει δημοψήφισμα και να θέσει στον λαό το δίλημμα ευρώ και μέτρα ή έξοδος, τότε η κατάρρευση της οικονομίας, η πτώχευση της χώρας, θα έλθει πολύ πριν από την κάλπη. Αυτό δεν θα είναι δημοψήφισμα, θα είναι μια επικίνδυνη ζαριά για τη χώρα μας». Αυτή ήταν η θέση του σημερινού πρωθυπουργού περί δημοψηφίσματος, όταν το 2011 ο Γιώργος Παπανδρέου έθεσε για πρώτη φορά το ενδεχόμενο αυτό και υπέστη συντριπτική ήττα στη δική του μάχη των Καννών.

Από την πλευρά του ζητήματος στην οποία στέκεται (όχι μόνο σήμερα, πάντα) ο Αλέξης Τσίπρας, δηλαδή από την πλευρά της δραχμής και ενός άδηλου μέλλοντος εκτός Ευρώπης, είχε δίκιο. Ενα δημοψήφισμα τότε θα προκαλούσε την κατάρρευση της οικονομίας και, συνεπώς, το ενδεχόμενο της πραγματοποίησής του θα συσπείρωνε τους ευρωπαϊστές του πολιτικού φάσματος. Για τον λόγο αυτό, λοιπόν, περίμενε πρώτα να γίνει πρωθυπουργός, ώστε να προκαλέσει ο ίδιος την κατάρρευση της οικονομίας και το δημοψήφισμα να γίνει με τους δικούς του όρους. Με άλλα λόγια, η κατάρρευση το 2011 θα ήταν συνέπεια της επιλογής του δημοψηφίσματος, ενώ ο Τσίπρας την ήθελε ως προϋπόθεση του δημοψηφίσματος.

Αν αυτός ήταν ο σκοπός του, πράγματι τον πέτυχε. Τώρα μπορεί ο καθένας να αντιληφθεί, νομίζω, σε τι αποσκοπούσε η κυβερνητική τακτική της κωλυσιεργίας και των καθυστερήσεων στις διαπραγματεύσεις. Η κατάρρευση της οικονομίας ήταν το ένα σκέλος μόνο του στόχου του. Το άλλο ήταν η δημιουργία συνθηκών που θα ευνοούσαν το κλίμα αντιευρωπαϊσμού. Και αυτό το κατάφεραν, όχι απλώς με τα τεχνάσματα που επινοούσαν για να κυλάει ο χρόνος ανεκμετάλλευτος, αλλά κυρίως, στο ύστερο στάδιο της διαπραγμάτευσης, με την υποτιθέμενη θετική ανταπόκρισή τους στη διαδικασία: αποδεχόμενοι, δηλαδή, να συζητήσουν τις θέσεις των θεσμών και να καταθέσουν τις δικές τους προτάσεις επί τη βάσει των ευρωπαϊκών. Αυτός ήταν ο τρόπος τους για να πείσουν τους αδαείς για τις καλές προθέσεις τους, ότι δήθεν οι ίδιοι έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν, ώστε να μπορούν εν συνεχεία να κατηγορούν την Ευρώπη από τη θέση του αδικημένου.

Επτά Μεταπολιτευτικοί Μύθοι

Η Μεταπολίτευση είναι η περίοδος που ξεκίνησε μετά την πτώση της δικτατορίας το 1974 και την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Αυτή η περίοδος ήταν μια από τις ομαλότερες και πλουσιότερες ολόκληρης της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

Οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν κατά την περίοδο αυτή χαρακτηρίστηκαν από την σημαντική διεύρυνση της ισχύος του κράτους και του μεγάλου παρεμβατισμού του στην οικονομία. Μετά την εμφάνιση της κρίσης, ένα μεγάλο μέρος του κόσμου στράφηκε κατά των πολιτικών προσώπων και των κομμάτων που κυριάρχησαν εκείνα τα χρόνια. Αλλά η λογική του κρατικισμού δεν αμφισβητήθηκε. Αντιθέτως, μύθοι που αφορούν την ωφελιμότητα ενός μεγάλου και παρεμβατικού κράτους υπάρχουν μέχρι σήμερα, μολονότι πολλοί αναγνωρίζουν την αποτυχία του.

Μύθος 1: Μεγάλο κράτος και οικονομική ανάπτυξη

Η ιδέα ότι η οικονομική ανάπτυξη μπορεί να επιτευχθεί μέσω της αύξησης των δημοσίων δαπανών παραμένει δημοφιλής. Οι κρατικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ σχεδόν διπλασιάστηκαν κατά την μεταπολίτευση, αλλά αυτό δεν απέδωσε μια ανάλογη οικονομική ανάπτυξη. Το επιχείρημα ότι το χρήμα πρέπει να δαπανάται για να ενισχύει την οικονομία οδήγησε στην διόγκωση των εμπορικών ελλειμμάτων, τα οποία καλύπτονταν από τεράστια κρατικά δάνεια που δημιούργησαν έναν φαύλο κύκλο αυξανόμενων χρεών.

Μύθος 2: Το δωρεάν γεύμα

Οι μεγάλες ευθύνες μιας αποτυχίας

Αν καταρρεύσει η Ελλάδα, θα ακολουθήσει ένας πόλεμος καταλογισμού ευθυνών. Κάθε πλευρά έχει λόγους να αποδεχθεί τις συνετές θέσεις της άλλης για να μην κατηγορηθεί ότι δεν απέτρεψε μια καταστροφή ενώ μπορούσε. Οι πρωταγωνιστές πρέπει να κινηθούν υπεύθυνα τις επόμενες ημέρες για να αποφύγουν τα χειρότερα. Ανάμεσά τους ο Ελληνας πρωθυπουργός έχει να χάσει τα πιο πολλά. Αλλά και για τους πιστωτές διακυβεύονται πολλά. Αν εμφανισθεί η Ευρωζώνη να έχει υπονομεύσει μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, προβάλλοντας παράλογες αντιρρήσεις, θα πληγεί η εικόνα της ως μιας καλόπιστης ένωσης εθνών. Το ΔΝΤ θα βρεθεί επίσης στη γραμμή του πυρός επειδή συμμετείχε σε ένα πρόγραμμα που απέτυχε παταγωδώς.

Κάθε πλευρά φέρει ένα μέρος της ευθύνης. Η Ελλάδα μαγείρεψε τα βιβλία για να μπει στο ευρώ. Επιπλέον ζούσε με περισσότερα από όσα μπορούσε, συγκεντρώνοντας τεράστια δημοσιονομικά και εμπορικά ελλείμματα.

Οταν εκδηλώθηκε η κρίση, η Αθήνα αρνήθηκε να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις σε αντίθεση με άλλες χώρες της Ευρωζώνης που αντιμετώπισαν ανάλογα προβλήματα και σήμερα ανακάμπτουν. Είχε, ωστόσο, αρχίσει να αλλάζει πορεία στις αρχές του περασμένου έτους. Ακολούθησαν, όμως, οι εκλογές και η κυβέρνηση Σαμαρά σταμάτησε τις μεταρρυθμίσεις, με αποτέλεσμα να έρθει σε αδιέξοδο με τους πιστωτές της χώρας. Αυτό, όμως, δεν ήταν τίποτε μπροστά στις προεκλογικές υποσχέσεις του Τσίπρα. Μόλις ανέλαβε την εξουσία, η κυβέρνησή του επιδείνωσε το πρόβλημα, χάνοντας χρόνο και προβαίνοντας σε εμπρηστικές δηλώσεις κατά των δανειστών της χώρας. Σε ό,τι αφορά την Ευρωζώνη, η μεγαλύτερη αμαρτία της ήταν ότι δεν άφησε την Ελλάδα να κηρύξει στάση πληρωμών στην αρχή της κρίσης το 2010. Τότε η Αθήνα όφειλε χρήματα σε ιδιώτες πιστωτές που θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν ένα «κούρεμα». Αντιθέτως, οι χώρες της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ δάνεισαν στην Ελλάδα πάρα πολλά χρήματα, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων προοριζόταν για την αποπληρωμή των ιδιωτών δανειστών.

Φτάσαμε στον πάτο

Αγαπημένοι,

Επιτέλους φτάσαμε στον πάτο του βαρελιού, στο αδιέξοδο που μας οδήγησαν οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν στη χώρα από το '74 κι έπειτα. Κι η ευθύνη τώρα πέφτει πάνω στον Αλέξη για να μας φέρει και πάλι πάνω στην επιφάνεια.

Μπορεί; Φαίνεται η συζήτηση να έχει περιοριστεί σε δύο επιλογές: ή να μας οδηγήσει σε αυτό που πολλοί ονομάζουν 'απόλυτη καταστροφή', δηλαδή τη ρήξη με την Ευρώπη και τη χρεοκοπία, ή να λάβει μέτρα, τα οποία όμως, όσο μπορώ να κατανοήσω, κάθε άλλο παρά θα μας βγάλουν από τον αέναο φαύλο κύκλο στον οποίο έχουμε περιέλθει.

Κάποιοι θεωρούν πως η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα αρκεί για να επανακινηθεί η οικονομία.

Άλλοι είναι έτοιμοι να δεχτούν μία οποιαδήποτε συμφωνία 'για να σωθεί' η χώρα, ενώ η όποια επιχειρηματολογία βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στα νούμερα. Κι η αλήθεια είναι πως κάποιοι δείκτες είχαν παρουσιάσει έστω μια ελάχιστη βελτίωση τα δύο τελευταία χρόνια. Όμως κατά πόσο αυτή η ισχνή βελτίωση αντικατοπτρίζει μια βιώσιμη πορεία της οικονομίας; Η απάντηση είναι μία: καθόλου.

Το πρόβλημα της Ελλάδας ξεπερνά κατά πολύ την παρούσα κρίση καθώς αφορά την ίδια τη δομή και τη λειτουργία του κράτους, αφού αν αυτή δεν αλλάξει τότε κινδυνεύουμε στο μέλλον να έχουμε και πάλι τα ίδια προβλήματα.

Πάμε τώρα λίγο να ξεκαθαρίσουμε κάτι πολύ βασικό, την έννοια κράτος. Όταν λέμε κράτος δεν εννοούμε τη σημαία και όσα αυτή μπορεί να εκπροσωπεύει για τον καθένα, εθνική υπερηφάνεια, ιστορία κλπ, οπότε τίποτα απ' όλα αυτά δεν κινδυενεύει. Όταν λέμε κράτος εννοούμε καθαρά και αποκλειστικά τη διοίκηση της κοινωνίας, οπότε οι όποιοι συναισθηματισμοί είναι άνευ ουσίας.

Η συνέχεια εδώ

Οι επιπτώσεις Grexit και επιστροφής στην δραχμή ποσοτικοποιημένες

Είναι καθολικά αποδεκτό ότι η έξοδος της Ελλάδας απο την Ευρωζώνη θα προκαλέσει μεγάλη μείωση εισοδημάτων στους Έλληνες πολίτες. Ο Νομπελίστας οικονομολόγος Χ. Πισσαρίδης υπολογίζει την μείωση εισοδημάτων στο -60%.

Προσωπική άποψη (ή τέλος πάντων θέλω να πιστεύω) είναι πως όσο ερασιτέχνες, ψεύτες και ιδεοληπτικοί και αν είναι η σύντροφοι της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, μπορούν πλέον να κατανοήσουν ότι το Grexit είναι πολλαπλώς χειρότερο απο μια έστω κακή συμφωνία με τους εταίρους μας στην Ευρωζώνη.

Παρόλα αυτά, δυστυχώς δεν μπορεί να αποκλειστεί εντελώς το ενδεχόμενο ενός καταστροφικού Grexit. Ποιές θα ήταν συγκεκριμένα οι συνέπειες του, σε εισοδήματα, πληθωρισμό, ανεργία, ισοτιμίες κτλ;

Τον Μάιο του 2012 η Εθνική Τράπεζα είχε δημοσιεύσει την μελέτη "Ευρώ ή Δραχμή. Περιγράφοντας τις βασικές συνιστώσεςτου κρίσιμου διλλήματος"  που απαντά στα παραπάνω ερωτήματα και παραμένει επίκαιρη και την δημοσιεύω αυτούσια, προς γνώση και συμμόρφωση διαφόρων επαναστατικών εγκεφάλων που υποστηρίζουν την ρήξη, την χρεοκοπία και την δραχμή.

The modern Greek tragedy

The conventional wisdom in Greece is that the nation has suffered years of excessive, Troika-imposed austerity in a short-sighted effort to extract maximum repayment. This column argues that, in fact, Greece was a net receiver of Troika funds from 2010 to mid-2014, with a modest reverse flow since Greece stalled on its reforms. Both sides have negotiated in their self interest – influenced by bargaining threat points that have had everything to do with the direct costs of default and little to do with Greece’s concern about its reputation for making repayments.

A European nation with a proud heritage, Greece is nevertheless still an emerging market in many respects, and its economy has suffered the kind of epic depression that entrenched high-income countries have managed to avoid, even in the Great Contraction. Greece’s per capita GDP (in dollars), which had risen from 41% of German levels in 1995 to 71% in 2009, was back to 47% by 2014. On a purchasing power basis the decline was nearly as significant, from 77% of German levels in 2008 to 57% in 2013.

The conventional wisdom, certainly in Greece, is that the country has suffered through five years of excessive austerity, imposed by the IMF and the EU (primarily led by Germany), in a misguided effort to repay the country’s private creditors and to suck cash out of Greece. This view, although often reinforced by some academic commentators, is wrong. The aim of this note is to lay out the facts as best as we can ascertain them. In doing so, we hope to help illuminate some of the underlying strategic bargaining issues in a way we hope will be of interest to both academics and to observers of Eurozone debt negotiations. (We look more directly at the theory of sovereign debt contracts, and how the Greece case might be illuminating, in a separate companion piece more narrowly directed at researchers.)

Ένα χρονικό της 5ης αξιολόγησης που δεν έληξε ποτέ

Το ηλιόλουστο πρωινό της 7ης Νοεμβρίου 2014 στις Βρυξέλλες, ο τότε Ελληνας υπουργός Οικονομικών Γκίκας Χαρδούβελης βρίσκει στο κινητό του τηλέφωνο ένα email–ορόσημο, όπως θα φανεί αργότερα, από την τρόικα. Ηταν για πρώτη φορά τόσο σαφές ότι η αξιολόγηση δεν θα έκλεινε, καθώς η τρόικα φαινόταν να σκληραίνει τη στάση της ζητώντας την εφαρμογή όλων των συμφωνηθέντων χωρίς καμία απολύτως ευελιξία.

Η έκπληξη στο τότε κυβερνητικό επιτελείο ήταν μεγάλη, αφού μόλις το προηγούμενο βράδυ έχει ολοκληρωθεί ένα Εurogroup με θετικά μηνύματα για την Ελλάδα. Ηταν εκείνη ακριβώς τη στιγμή που αν η χώρα ολοκλήρωνε την αξιολόγηση που εξελισσόταν –την ίδια που εκτυλίσσεται μέχρι και σήμερα– θα γυρνούσε σελίδα τελειώνοντας με τα απαιτητικά μνημόνια και περνώντας στο πιο «ελαφρύ» πρόγραμμα της προληπτικής γραμμής πίστωσης.

Στο email, όμως, εκείνο το πρωινό περιγράφονταν 19 δύσκολα βήματα που η ελληνική πλευρά καλούνταν να υλοποιήσει τον επόμενο μήνα εάν επιθυμούσε να κλείσει την αξιολόγηση. Στο μυαλό των κυβερνητικών στελεχών αυτά τα βήματα ήταν πολιτικά και πρακτικά σχεδόν αδύνατον να πραγματοποιηθούν.

Επτά μήνες από εκείνο το mail, με μία διαφορετική κυβέρνηση στο τιμόνι της χώρας αλλά με την ίδια αξιολόγηση ανοιχτή, η «Κ» αναζητεί την αρχή της εμπλοκής της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους, μιλάει με τους πρωταγωνιστές εκείνων των ημερών, Ελληνες και Ευρωπαίους, και προσπαθεί να εξηγήσει τι πήγε τόσο λάθος ως προς την αξιολόγηση που δεν έκλεισε ποτέ, αλλά και πώς οδηγήθηκε η χώρα στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου. Ηταν οι δανειστές που τράβηξαν το χαλί, σηκώνοντας τον πήχυ των προσδοκιών, όπως υποστηρίζουν οι συνεργάτες του Αντ. Σαμαρά; Ηταν το «λάθος διάβασμα» των προθέσεων του ανερχόμενου ΣΥΡΙΖΑ και του Αλ. Τσίπρα από τους Ευρωπαίους; Ή ήταν όντως η κόπωση ύστερα από χρόνια σκληρής δημοσιονομικής προσαρμογής, που δεν επέτρεψε την αλλαγή σελίδας στην ελληνική οικονομία;

H στροφή του Σαμαρά και ο παράγων «Τσίπρας»

Από την ήττα των ευρωεκλογών και τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης Σαμαρά που σηματοδοτούσε ξεκάθαρη στροφή προς τη «λαϊκή Δεξιά», η ρητορική για μία καθαρή έξοδο από το Μνημόνιο και την απαλλαγή από τον «βραχνά» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (καθώς το ευρωπαϊκό σκέλος του προγράμματος έληγε τον Δεκέμβριο) κυριάρχησε στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Μερικές απλές προτάσεις εξοικονόμησης πόρων στο Ασφαλιστικό

Διαβάζουμε συνεχώς ότι οι δανειστές ζητούνε αίμα στις συντάξεις.

Η αλήθεια είναι ότι ζητάνε εξοικονόμηση πόρων ως ένα % του ΑΕΠ, με πλήρη εφαρμογή ήδη συμφωνηθέντων απο το 2010 και 2012 μεταρρυθμίσεων που βέβαια ποτέ δεν εφαρμόστηκαν πλήρως,  με το μίγμα μέτρων να πέφτει στην ελληνική πλευρά και συγκεκριμένα στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πρότεινε μέτρα βασικό εκ των οποίων αποτελεί η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης για το 2016 στα 56,3 έτη για τους Δημόσιους Υπάλληλους και στα 60,6 έτη για τους ασφαλισμένους στο ΙΚΑ. 

Ακριβώς, υπάλληλε ή άνεργε του ιδιωτικού τομέα. Η ιερή αγελάδα του κρατισμού στην Ελλάδα, η βασική αιτία της χρεοκοπίας του 2009-2010 εξακολουθεί να βρίσκεται στις καρδιές των κρατιστων.

Εσύ πρέπει να δουλεύεις 4,3 χρόνια παραπάνω απο έναν σκληρά εργαζόμενο ΔΥ που δεν έχει το άγχος της απόλυσης και της ανεργίας καθόλο τον εργασιακό βίο του.

Γιατί όμως να μην κάνει πράξη η κυβέρνηση μια άλλη δέσμη μέτρων που εξοικονομούν εκατοντάδες εκ ευρώ σε ετήσια βάση;

Είναι δίκαιες οι περικοπές συντάξεων; Ναι είναι, για εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους

Οι συντάξεις και το ΕΚΑΣ… ενάμιση σχεδόν μήνα λείπουν για να καταστεί το ελληνικό δημόσιο χρέος «βιώσιμο» τουλάχιστον από πλευράς δαπανών του ασφαλιστικού –συνταξιοδοτικού συστήματος σε επτά χρόνια από σήμερα.

Συγκεκριμένα όπως είναι γνωστό , η χώρα, ανεξαρτήτως κυβέρνησης, πρέπει να εξοικονομήσει τουλάχιστον 3 δισ. ευρώ από την 1η Ιανουαρίου του 2016 μέχρι την 31η Δεκεμβρίου 2022, προκειμένου να είναι δυνατή η αναχρηματοδότηση του χρέους της με βάση τις δυνατότητες του προϋπολογισμού της. Η ελληνική κυβέρνηση υποστηρίζει ότι τα κεφάλαια αυτά μπορούν να εξοικονομηθούν μόνο από τη σταδιακή αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, ενώ οι δανειστές υποστηρίζουν ότι χρειάζονται και άμεσες περικοπές στις συντάξεις.

Υπενθυμίζεται πως το 2022 δεν είναι μόνο το έτος κατά το οποίο αναμένεται, από το υπ. Εργασίας, να κορυφωθεί στην Ελλάδα η διαδικασία συνταξιοδότησης της «γενιάς του Πολυτεχνείου», αλλά και το έτος κατά το οποίο, σύμφωνα με το ΔΝΤ, πρέπει να έχει πέσει το ελληνικό δημόσιο χρέος κάτω από το 120% του ΑΕΠ.

Οι πιστωτές μας δεν ζητάνε περικοπές επειδή είναι αιμοβόροι. Όπως αποκαλύφθηκε, ο λόγος πίσω από την επιμονή τους για κατάργηση του ΕΚΑΣ είναι η θέσπιση κατώτατου εγγυημένου εισοδήματος ενώ κάθε εχέφρον πολίτης αν δει τι ισχύει στο συνταξιοδοτικό σήμερα (με 414.282 συνταξιούχους να λαμβάνουν 3 ή παραπάνω συντάξεις ή πάνω από 200.000 να είναι σήμερα κάτω των 56 ετών, πηγή εδώ) καταλαβαίνει ότι πρέπει να γίνουν πολύ σοβαρές προσπάθειες για να μην χρεοκοπήσουμε ξανά.

Οι περικοπές στις συντάξεις είναι ο τομέας στον οποίο έχουμε δει σημεία και τέρατα του λαϊκισμού. Φυσικά και είναι οδυνηρό να περικόπτονται συντάξεις ανθρώπων που έχουν δουλέψει σκληρά για πολλά χρόνια, διότι δεν έχουν πολλούς τρόπους για να αναπληρώσουν το χαμένο εισόδημα.

Από την άλλη όμως το επιχείρημα «εγώ τα έχω δουλέψει, έχω πληρώσει τις εισφορές μου» δεν στέκει πάντα. Ειδικά για Δημόσιους Υπάλληλους, για υπάλληλους ευνοημένων ΔΕΚΟ αλλά και για κάποιες λίγες «ευγενείς» ομάδες του ιδιωτικού τομέα οι οποίοι βγαίνουν στην σύνταξη κοντά στα 50.

Μερικές απλές μαθηματικές πράξεις αρκούν προς επίρρωση του παραπάνω.

Στο εφοριακό Νταχάου της γειτονιάς σας...

Όσοι με ξέρετε ή όσοι με ακολουθείτε από παλιά στο τουήτερ γνωρίζετε και την ιστορία μου με την εφορία από την εποχή Γενικός Γραμματέας Δημοσίων Εσόδων ήταν ο αγαπημένος Harry Theoharis, όταν για μία μικρή οφειλή, την οποία είχα παντελώς ξεχάσει, δέσμευσαν τους τραπεζικούς μου λογαριασμούς. Πήγα στην εφορία, τακτοποίησα την οφειλή μου, αλλά ο εξαιρετικός υπάλληλος του δικαστικού τμήματος της εφορίας μου τότε, για κάποιον λόγο που μόνο ο ίδιος γνωρίζει, δεν έστειλε ποτέ στις τράπεζες τη βεβαίωση της άρσης της δέσμευσης.

Η αλήθεια είναι ότι εφόσον δεν εργαζόμουν και δεν χρησιμοποιούσα κάποιον τραπεζικό λογαριασμό δεν το κυνήγησα. Πλέον όμως που έκανα το λάθος να ανοίξω τη δική μου επιχείρηση και μου χρειάζεται η τράπεζα είπα να αναλάβω δράση. Για κακή μου τύχη, το δικαστικό τμήμα της περιοχής μου έχει μεταφερθεί αλλού. Ξεκινάω, λοιπόν, και πάω.

Μια πολύ ευγενική και συνεργάσιμη κυρία μου εξήγησε πως με 82,57 ευρώ καθάρισα. Επιτέλους, το πολυπόθητο χαρτί θα περνούσε στα χέρια μου. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι θα έπρεπε να πάω να το πληρώσω στην εφορία της περιοχής μου 'γιατί αλλιώς δεν θα φανεί' όπως χαρακτηριστικά μου είπε. Δεν βαριέσαι, σκέφτηκα. Αρκεί που θα ξεμπερδέψω.

Πάω στην εφορία της περιοχής μου και φτάνω ακριβώς στις 13:35. Η εφορία είναι ανοιχτή για το κοινό ως τις 14:00. Ανεβαίνω στον όροφο και βλέπω ουρά. Ο τελευταίος; ρώτησα. Έτσι ήταν μέχρι τον προηγούμενο μήνα. Ρωτούσες ποιός ήταν ο τελευταίος και στηνόσουν από πίσω του.

- Α, θα πάρετε νουμεράκι από τον κύριο, μου είπαν οι υπόλοιποι. Σήμερα έκλεισαν, ελάτε πάλι αύριο.
- Παρντόν; ρώτησα. Μα έχει ακόμη μισή ώρα.
- Πηγαίνετε στον κύριο να σας πεί, μου είπαν και μου έδειξαν ένα νεαρό πίσω από το γκισέ.

Ωραία, σκέφτηκα, νέος είναι, θα συνεννοηθούμε.

η ευτράπελη συνέχεια εδώ

Το μνημόνιο-αντιμνημόνιο ως ελληνική πρωτοτυπία

Τον Μάιο του 2010 η Ελλάδα λίγο πριν την πρακτική χρεοκοπία υποχρεώθηκε να μπει σε πρόγραμμα οικονομικής στήριξης (μνημόνιο). 6 μήνες αργότερα την ίδια τύχη είχε η Ιρλανδία. 1 περίπου χρόνο αργότερα ακολούθησε και η Πορτογαλία.

Η περίπτωση της Ιρλανδίας είναι σαφώς διαφορετική της Ελλάδας αφού η στήριξη του χρεοκοπημένου τραπεζικού της συστήματος την έριξε στα βράχια.
Η πορτογαλική περίπτωση είναι μια πιο light εκδοχή της ελληνικής.

Και στις τρεις χώρες χορηγήθηκε παρόμοια συνταγή. Επώδυνες δημοσιονομικές προσαρμογές και αναγκαίες μεταρρυθμίσεις προκειμένου οι οικονομίες να καταστούν ανταγωνιστικές.

Η Ιρλανδία που είχε έτσι και αλλιώς σαφώς ανταγωνιστικότερη οικονομία εξήλθε του μνημονίου στα τέλη του 2013. Την ακολούθησε η Πορτογαλία το 2014. Η Ελλάδα δυστυχώς παραμένει σε κακά χάλια.

Τι πήγε στραβά; Μήπως σε Ιρλανδία-Πορτογαλία χορήγησαν το σωστό μνημόνιο ενώ σε εμάς το λάθος; Θα ήταν αστείο να το ισχυριστεί κάποιος αυτό. Και όμως στην Ελλάδα είναι η κυρίαρχη άποψη που φυσικά είναι έωλη.

Το μοτίβο της "διαπραγμάτευσης"

Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά όσο πλησιάζει ο Ιούνιος τόσο ξεθωριάζουν οι περήφανες «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Αρχικά η ρητορική τους ήταν ιδιαίτερα πολεμική. Δεν θα πάρουν κανένα υφεσιακό μέτρο τόνιζαν σε κάθε ευκαιρία. Βέβαια οι διαπρεπείς οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να μας εξηγήσουν πως η οικονομία βυθίστηκε σε ύφεση το 1ο τρίμηνο του 2015 χωρίς «νέα υφεσιακά μέτρα» αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Η αρχικές λίστες μέτρων και μεταρρυθμίσεων δεν περιείχαν τίποτα συγκεκριμένο πόσω μάλλον ποσοτικοποιημένο.

Μετά από αρκετά Eurogroup, στα οποία ο συμπαθής Γιάνης έφαγε αρκετό «ξύλο» και τελικά τον απέσυραν από την «διαπραγμάτευση», αρχίσαμε με αργούς ρυθμούς είναι η αλήθεια να διαβάζουμε πιο συγκεκριμένα νούμερα.

Το που μοτίβο επαναλαμβάνεται συνεχώς είναι:

Αριστεροί μύθοι επι της διαπραγμάτευσης

Σενάρια που βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τα όσα αποφάσισαν οι υπουργοί οικονομικών της ευρωζώνης και δεν έχουν καμία σχέση με τις πολιτικές αποφάσεις των κυβερνήσεων των 18 εταίρων της Ελλάδας στην ευρωζώνη διακινούνται τις τελευταίες ώρες στην Αθήνα.

Συγκεκριμένα, ξεκίνησε πάλι η συζήτηση για το πότε πρέπει να γινεί κάποιο έκτακτο eurogroup που “θα λύσει το ελληνικό θέμα”, με διάφορες ημερομηνίες να εναλλάσσονται σε πλήρη άγνοια των θεσμών που συγκαλούν το συγκεκριμένο όργανο.

Επιπλέον και για κάποιον ανεξήγητο λόγο, επανέρχεται πάλι στο προσκήνιο η ιδέα της “πολιτικής διαπραγμάτευσης” που πεθαίνει σε κάθε eurogroup, σε κάθε διμερή συνάντηση του πρωθυπουργού με ξένους ηγέτες και σε κάθε Σύνοδο Κορυφής, για να αναστηθεί παραδόξως λίγες μέρες μετά, με αφορμή την επόμενη παράδοξη ημερομηνία.

Το real.gr ζήτησε από κοινοτικούς αξιωματούχους και πηγές της ευρωζώνης με άμεση γνώση της πορείας των διαπραγματεύσεων να διευκρινίσουν τις παρανοήσεις, αφού τους εφοδίασε με τα non papers προέλευσης Αθηνών και τις διαρροές του σχετικού ελληνικού ρεπορτάζ για το τι μέλει γενέσθαι.

Μύθος πρώτος: “ένα έκτακτο eurogroup που πρέπει να οριστεί στα τέλη Μαΐου”

Γιατί το δημοψήφισμα είναι μπλόφα

Στην συνέντευξη του στον Ενικο του Νίκου Χατζηνικολάου ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μας ενημέρωσε ότι «έχει λάβει από τον Ελληνικό λαό εντολή λύσης εντός του Ευρωπαϊκού πλαισίου. Εφόσον η συμφωνία που θα προκύψει δεν θα είναι τέτοια, θα αποφασίσει ο λαός».

Την επόμενη μέρα ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης σε συνέντευξη στον ρ/σ «Στο Κόκκινο» επεσήμανε ότι η ελληνική κυβέρνηση στοχεύει σε μια μίνιμουμ συμφωνία, ωστόσο «σε περίπτωση αδιεξόδου, υπάρχει η λύση της προσφυγής στο λαό».

Αν θελήσουμε να σκεφτούμε νηφάλια τις εκδοχές ενός πιθανού δημοψηφίσματος θα δούμε ότι και αυτό δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μια μπλόφα για να καμφθούν οι Ευρωπαίοι και να απελευθερώσουν χρηματοδότηση.

Ας υποθέσουμε ότι η χώρα δεν θα σκάσει στα χέρια του Τσίπρα την επομένη της ανακοίνωσης δημοψηφίσματος όπως έχει ενημερωθεί αρμοδίως ότι θα συμβεί.

Τρεις μήνες μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης από τους ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ

Τρεις μήνες μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης από τους ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ όλα είναι χειρότερα στη χώρα. Η αγορά που έδειχνε κάποια σημεία επανάκαμψης τελμάτωσε. Οι προσδοκίες για ανάπτυξη της οικονομίας διαμορφώνονται όλο και πιο χαμηλά· από 2,5% που ήταν η αρχική πρόβλεψη διολίσθησε στο 0,6% και όλοι πιθανολογούν ότι στο τέλος θα υπάρχει αρνητικό πρόσημο.

Κάποιες μεταρρυθμίσεις, που είχαν ξεκινήσει, όχι μόνο τελμάτωσαν αλλά όπως στον χώρο της Παιδείας αντιστρέφονται, με αποτέλεσμα να γυρνάμε στις χειρότερες περιόδους διάλυσης και ανομίας. Το άγος του κομματικού κράτους που σημάδεψε τις κυβερνήσεις Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ πολλαπλασιάστηκε. Φίλοι, συγγενείς, και αποτυχημένοι πολιτευτές στελεχώνουν τη δημόσια διοίκηση, μη έχοντας τις περισσότερες φορές ιδέα για το αντικείμενο που καλούνται να διαχειριστούν. Σε επίπεδο θεσμών η Βουλή γίνεται αρένα με την κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου να φέρεται ως ελέω Θεού μονάρχης, ενώ ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μετέχει σε μικροκομματικές συνάξεις της.

Η ξεχασμένη(;) θεωρία των δυο άκρων

Tη λεγόμενη θεωρία των δύο άκρων τη θυμάστε; Κάποτε, δεν πάει πολύς καιρός από τότε, η οργισμένη καταδίκη κάθε απλού υπαινιγμού έστω στην αντίληψη που θέλει τα άκρα του πολιτικού φάσματος να μοιάζουν επικίνδυνα μεταξύ τους ήταν υποχρέωση κάθε πολιτικού του ΣΥΡΙΖΑ. Η απόρριψή της χωρίς δεύτερη κουβέντα ήταν, στον χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς, η ορθόδοξη στάση. Ηταν, όμως, και κάτι ακόμη· ήταν η έμμεση και άρρητη παραδοχή εκ μέρους των αρνητών της συγκεκριμένης αντίληψης ότι η παραβίαση των δημοκρατικών κανόνων, ακόμη και αυτή η βία, χωριζόταν σε δύο κατηγορίες: τη δική τους, που είναι κακή· και τη δική μας, που είναι καλή.

Αφότου αποκτήσαμε Κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας (sic), κάθε αναφορά στην περί ης ο λόγος «θεωρία» ή την άρνησή της ξαφνικά έπαψε. Οχι επειδή δεν έλειψαν οι αφορμές, αλλ’ επειδή η ισχύς της διαπίστωσης ότι τα άκρα μοιάζουν απεδείχθη με τον σχηματισμό της κυβέρνησης. Η ευκολία με την οποία η ριζοσπαστική Αριστερά προχώρησε σε κυβερνητική συνεργασία με τους Ανεξάρτητους Ελληνες προκάλεσε τέτοια έκπληξη, ώστε να περιττεύουν αναφορές σε θεωρίες επιβεβαιωμένες από τα ίδια τα γεγονότα.

Εξάλλου, η περιβόητη θεωρία δεν αναφερόταν ποτέ σε πλήρη ταύτιση των δύο άκρων, αλλά σε αλληλοεπικάλυψη, ιδίως στο θέμα των μέσων που χρησιμοποιούν για την προώθηση της πολιτικής τους. Αυτό, δε, το είχαμε δει από την αρχή της κρίσης στην πλατεία Συντάγματος, όταν αριστεροί και δεξιοί «αγανακτισμένοι» συνυπήρχαν αρμονικά χάρη του κοινού σκοπού: να καεί, να καεί κ.λπ. Η κυβερνητική συνεργασία ήταν λοιπόν το επιστέγασμα μιας διαδικασίας που εξελισσόταν καιρό. Ηταν το φιλί με το οποίο ολοκληρώθηκε το φλερτ―αν δεν σας αηδιάζει η εικόνα...