Η τεράστια οικονομική ζημιά των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ

Αν κάποιος πάει να συγκρίνει τις φθινοπωρινές προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Eπιτροπής του 2014  και του 2016  θα πέσει σε κατάθλιψη από την τεράστια οικονομική ζημιά που έχει προκαλέσει μέχρι σήμερα (ο λογαριασμός είναι ακόμα ανοιχτός) η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου:

Ας δούμε ορισμένους βασικούς δείκτες (όλοι οι πίνακες αντλούν στοιχεία από τις επίσημες προβλέψεις της Επιτροπής) πως θα ήταν χωρίς την λαίλαπα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και πως δυστυχώς είναι τώρα.

Η πολιτική προέλευση δημοσιογράφων και εκδοτών

Γιώργος Μπόμπολας: Ο ΕΠΟΝίτης που έγινε βαρόνος. Δε χρειάζονται πολλές συστάσεις. Καναλάρχης, μεγαλοεκδότης, κατασκευαστικές εταιρείες, τα πάντα όλα. Έχει ακόμα μεγάλη αδυναμία στο ΚΚΕ.

Σταύρος Ψυχάρης: Κληρονόμος-Πρόεδρος του ΔΟΛ (Λαμπράκη), Πρόεδρος του Δ.Σ. του mega κ.τ.λ. Από κομμουνιστική οικογένεια, έκανε τα πρώτα του βήματα στο ΚΚΕ.

Μάνια Τεγοπούλου: Εκδότρια Ελευθεροτυπίας, MEGA κ.τ.λ. Κόρη του καπετάνιου του ΕΛΑΣ, Κίτσου Τεγόπουλου, θεωρείται ακροαριστερή.

Κώστας Γιαννίκος: Γνωστός κομμουνιστής, προερχόμενος από την πρώην ΕΣΣΔ.
Για ένα φεγγάρι είχε αγοράσει την διεθνούς φήμης κομματική εφημερίδα «Πράβντα».
Είναι βασικός μέτοχος (και διευθύνων σύμβουλος) του καναλιού Alter, ιδιοκτήτης των ραδιοφωνικών σταθμών John Greek, Oasis, Captain Jack, ιδιοκτήτης της εκδοτικής εταιρείας Modern Times, των τηλεοπτικών περιοδικών Tivo και Avanti, των δισκογραφικών εταιρειών Legend, MBI, Eros, Κίνησις, ΛΥΡΑ κ.λπ.

Αναστασιάδης Θέμος: ΑΝΤ 1, ΚΝΕ.

Ανάπτυξη 2,7% το 2017;

Ο προϋπολογισμός του 2017 προβλέπει ανάπτυξη 2,7% του ΑΕΠ. Και μόνο το νούμερο ξενίζει μιας και εδώ και πολλά χρόνια δεν έχουμε συνηθίσει σε τέτοιες προβλέψεις με εξαίρεση το φθινόπωρο του 2014 όπου και πάλι ο προϋπολογισμός προέβλεπε μεγέθυνση της οικονομίας για το 2015 της τάξης του 2,7%.

Αυτό που δεν προέβλεπε βέβαια ήταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που προέκυψε τον Ιανουάριο του 2015 και η συνακόλουθη θύελλα της περήφανης διαπραγμάτευσης με πουκάμισα έξω και σηκωμένους γιακάδες που έβλαψε πολλαπλώς και εκτενώς την χώρα.

Το εξαιρετικά ενδιαφέρον στην πρόβλεψη είναι οι τομείς οι οποίοι θα συμβάλουν στην προβλεπόμενη μεγέθυνση. Σύμφωνα λοιπόν και με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η ανάπτυξη του 2017 θα οφείλεται κατά βάση στην αύξηση των επενδύσεων (ανοιχτό μωβ στον πίνακα) και δευτερευόντως στην αύξηση της ιδιωτική κατανάλωσης (γαλάζιο χρώμα)

Αριστερά του μίσους, Δεξιά της αμνησίας

Ο χθεσινός «Ριζοσπάστης» είχε στην πρώτη σελίδα του θέμα με τον τίτλο «Τι κι αν έπεσε ο Γράμμος, εμείς συνεχίζουμε». Ηταν η κεντρική ιδέα της ομιλίας του Δ. Γόντικα, σε εκδήλωση του ΚΚΕ για τα 70 χρόνια από την ίδρυση του λεγόμενου Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας – δηλαδή, τα 70 χρόνια αφότου το ΚΚΕ ξεκίνησε και επίσημα τον πόλεμο για την κατάληψη της εξουσίας στην Ελλάδα. Στις εσωτερικές σελίδες, διαβάζουμε ότι «στα στιγμιότυπα που ξεχώρισαν, αποσπώντας το πιο δυνατό χειροκρότημα που ξεσήκωσε την αίθουσα, ήταν το ηχογραφημένο ντοκουμέντο με τη φωνή του Νίκου Ζαχαριάδη, που πρωτοπαρουσιάστηκε χτες». Ψυχραιμία· διότι, όπως λέει ο ποιητής, «είναι κι αυτή μια στάσις. Νιώθεται». Νιώθεται, προφανώς, από όσους μετείχαν στη συγκεκριμένη εκδήλωση και από το κόμμα που την οργάνωσε.

Την ίδια επιλεκτική (έως στρεβλωτική) στάση έναντι του ιστορικού παρελθόντος είδα και από την πλευρά της κυβερνώσας Αριστεράς, προ εικοσαημέρου, με αφορμή την επέτειο της απελευθέρωσης των Αθηνών από τον γερμανικό στρατό το 1944. Παντού, στις ομιλίες, στις δηλώσεις, στην επετειακή αρθρογραφία των στελεχών της στον Τύπο, διαπίστωνες την εύσχημη υποβολή του μύθου ότι οι ναζί εγκατέλειψαν την κατακτημένη Αθήνα επειδή τους νίκησε με τον ηρωικό αγώνα «ο λαός μας» – όρος με τον οποίον εννοούν το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Περιττεύει να ασχοληθούμε με την τερατώδη αφέλεια του μύθου ή με την εξωφρενική αγραμματοσύνη όσων τον αποδέχονται. Σημασία έχει ότι αν χάψεις τον μύθο αυτόν, έπειτα είναι πολύ φυσικό να συγκινείσαι όταν ακούς τη φωνή του Ζαχαριάδη και να πιστεύεις ότι ο αγώνας στον Γράμμο συνεχίζεται.

Είναι τελικά το "ακραίο ριζοσπαστικό" Ισλάμ μειοψηφία;

Πολλές φορές έχουμε συναντήσει διάφορους απολογητές της ισλαμικής τρομοκρατίας. Αυτοί οι απίθανοι τύποι προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτό που βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας δεν είναι ακριβώς αυτό αλλά κάτι άλλο. Με λίγα λόγια υποστηρίζουν ότι το Ισλάμ είναι στην πραγματικότητα μια θρησκεία ανεκτική και φιλειρηνική και ότι όλες οι τρομοκρατικές ενέργειες καθώς και όλες οι επιταγές της Σαρίας δεν ακολουθούνται απο την πλειοψηφία αλλά απο μια πολύ μικρή μειονότητα.

Φυσικά αγνοούν ότι το Ισλαμικό Κράτος για παράδειγμα, αιτιολογεί όλες τις πράξεις του ως απόλυτα εκπορευόμενες απο το Ισλάμ.

Άλλοι θεωρούν ως αίτιο τις κοινωνικές ανισότητες και διακρίσεις ειδικά εις βάρος των μουσουλμάνων σε χώρες της Ευρώπης. Φυσικά κανείς δεν έχει αντεπιχείρημα στο γεγονός οι μουσουλμάνοι που ζουν στην Ευρώπη έχουν απείρως καλύτερη ποιότητα ζωής σε σχέση με μουσουλμάνους που ζουν στις χώρες καταγωγής.

Επίσης δεν υπάρχει πειστική εξήγηση ότι και διακρίσεις και φτώχια υφίστανται και ντόπιοι χριστιανοί, εβραίοι ή ινδουιστές κάτοικοι ωστόσο κανείς δεν ζώστηκε με εκρηκτικά για να ανατιναχτεί σε αεροδρόμια, κανείς δεν δολοφόνησε αθώους σε κλάμπ, δημοσιογράφους και σκιτσογράφους στον χώρο εργασίας τους.

Η ακόλουθη έρευνα που έγινε σε πολλές χώρες είτε με μουσουλμανική πλειοψηφία, είτε σε χώρες που όπου αποτελούν μειοψηφία είναι ενδεικτική του πόσο ανόητη είναι η θεωρία των απολογητών.

Μόνο ο παρακάτω πίνακας είναι ενδεικτικός.

Κατακρίνονται απο την συντριπτική πλειοψηφία των μουσουλμάνων, σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, η πορνεία, η ομοφυλοφιλία, η αυτοκτονία, το σεξ εκτός γάμου, η κατανάλωση αλκοόλ, η έκτρωση, η ευθανασία.

GDP-linked bonds: from concept to reality?

Growth-linked sovereign bonds sound desirable in theory but have long been considered impossible in practice. Now a small group of investors, lawyers and trade bodies is working hard to turn the idea into reality. Danielle Myles reports.

When the G20 finance ministers met in July, they tasked the International Monetary Fund (IMF) with investigating the opportunities and challenges of state-contingent debt. Nestled halfway down the ministers’ list of 19 calls to action, this task is not their top priority. But the fact this suite of instruments has made it onto the international agenda at all could spark the next innovation in sovereign debt.

Among these state-contingent instruments – all of which promote greater risk-sharing between government issuers and investors – bonds linked to gross domestic product (GDP) are the most promising. Their underlying premise is that the issuer’s debt obligations grow and shrink in line with its economic growth. This discourages procyclical fiscal policies (by freeing up funds when growth is stagnant, and limiting spending during good times) and improves long-term debt sustainability.

Gathering momentum
Academics and economists have debated the concept since the 1980s but it has never led to any agreed formulation or parameters. There has been a handful of highly tailored and complicated instruments that include pay-offs contingent on GDP – most recently the warrants issued by Argentina (2005), Greece (2012) and Ukraine (2015) – but they have all been part of debt restructures. As a result, the concept has become synonymous with distress.

Πόσους αφορούν οι περικοπές μισθών και συντάξεων μετά το νέο ασφαλιστικό / συνταξιοδοτικό νόμο Κατρούγκαλου

Τα νέα φορολογικά μέτρα που άρχισαν να ισχύουν από τα τέλη Ιουνίου, ως αποτέλεσμα της πρόσφατης νομοθετικής μεταρρύθμισης στο ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό σύστημα (Ν.4387/2016), έχουν προκαλέσει μειώσεις στους μισθούς των εργαζομένων του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, καθώς και στις συντάξεις.

Οι μειώσεις αυτές οφείλονται σε έναν συνδυασμό αλλαγών στη φορολογική πολιτική, όπως είναι η μείωση του αφορολόγητου εισοδήματος, οι αυξήσεις στις ασφαλιστικές εισφορές και την εισφορά αλληλεγγύης, οι μειώσεις του ΕΚΑΣ και των επικουρικών συντάξεων. Αφορούν δε, τους μισθούς άνω των 617 ευρώ στον ιδιωτικό τομέα και μισθούς δημοσίου και συντάξεων άνω των 720 ευρώ. Επιπλέον, το μέγεθος των κρατήσεων εξαρτάται από το μηνιαίο εισόδημα του φορολογούμενου και από τον αριθμό των προστατευόμενων τέκνων.

Περι του δήθεν φουσκώματος του ελλείμματος 2009

Το τελευταίο διάστημα έχει ξεσπάσει μια διαμάχη για το αν φουσκώθηκε το έλλειμμα του 2009 τεχνητά από τον πρώην διοικητή της ΕΛΣΤΑΤ Γεωργίου για να υποχρεωθούμε δήθεν να μπούμε σε μνημόνιο.

Αυτή η καραμέλα δεν είναι καινούργια, βαστάει καιρό τώρα. Από τις εποχές της αλήστου μνήμης Γεωργαντά η οποία εξαργύρωσε τους ψεκασμούς της εντασσόμενη στους Ανεξέλεγκτους Έλληνες του Καμμένου μέχρι πρόσφατα με τις κατηγορίες καραμανλικών πολιτικών (υποστηριζόμενων από διάφορους ανεξάρτητους συριζαίους) όπως πχ ο Γιώργος Μάτσος  αλλά και άλλοι.

Μια γρήγορη ματιά στα πραγματικά δεδομένα είναι αρκετή για να καταλάβουμε το μέγεθος της ανοησίας.

Οι καραμανλικοί διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους ότι το έλλειμμα του 2009 χαλκεύτηκε και εμφανίστηκε φουσκωμένο. Ωστόσο όπως φαίνεται και στο παρακάτω σχεδιάγραμμα με πηγή την ΕΚΤ το πρωτογενές έλλειμμα, δηλαδή έσοδα-έξοδα χωρίς να περιλαμβάνονται οι δαπάνες εξυπηρέτησης του χρέους, ανήλθαν σε 24,239 δις € το 2009, 11,230 δις € το 2008 και 4,508 δις € το 2007 (οπότε και βγήκαμε από την επιτήρηση).

Τα ερωτήματα είναι εύλογα:

Κυρίαρχες αριστερές οικονομικές φαντασιώσεις

Κατά την πρόσφατη κρίση των στεγαστικών δανείων οι κονδυλοφόροι της Αριστεράς έχουν χύσει τόνους μελάνι υποστηρίζοντας πως για όλα ευθύνη έχουν οι ανεξέλεγκτες ελεύθερες αγορές. Η τρομακτική όμως επέκταση των δίχως εγγυήσεις δανειοδοτήσεων για την απόκτηση κατοικίας στην Αμερική, και τα συνακόλουθα αδιέξοδα, προήλθαν από την κορυφή – από κυβερνητικές πρωτοβουλίες δηλαδή και από το αμερικανικό κράτος.

Με την ίδρυση των ημι-κρατικών Τραπεζών Φάννυ Μαίη και Φρέντυ Μάκ ενθαρρύνθηκε η έκδοση δανείων δίχως εγγυήσεις, σε βαθμό μάλιστα που από ένα σημείο κι έπειτα ήταν περίπου παράνομο οι Τράπεζες να μην βγάζουν πολλά τέτοια δάνεια και να αρνούνται σε άκληρους μαύρους την παροχή τέτοιων δανείων και να προτιμούνται εύποροι λευκοί. Μάλιστα οικονομολόγοι του λεγόμενου «προοδευτικού» τόξου (και Νομπελίστες μάλιστα !!) διαπίστωναν με στοιχεία πως αυτές οι Τράπεζες ήσαν απόλυτα φερέγγυες (λ.χ.Joseph Stiglitz κα, “Implications of the New Fannie Mae and Freddie Mac Risk-Based Capital Standard”, Fannie Mae Papers, τ. 1, νο. 2, Μάρτιος 2002) και πως οι επιθέσεις εναντίον τους ήταν κακόβουλες μια και αυτές δεν έδωσαν δάνεια δίχως εγγυήσεις. Κανείς όμως δεν ισχυρίσθηκε ποτέ κάτι τέτοιο. Απλά, εμφανιζόμενες σαν τριτεγγυητές – με κρατική στήριξη – τέτοιων δανείων χαλύβδωναν την αξιοπιστία τους και διευκόλυναν την γιγάντωσή και επέκτασή τους (βλ. Paul Krugman, “Fanny, Freddie and You”, New York Times, 14 Ιουλίου 2008).

Κι ο φίλος και μέντορας του πρώην Υπουργού μας των Οικονομικών, ο περίφημος αριστερός οικονομολόγος James Galbraith, δεν δίσταζε τότε να επιμένει πως οι πολιτικές εύκολης απόκτησης στέγης υπήρξαν προιόντα παρέμβασης του «φιλεύσπλαχνου» κράτους για ενίσχυση των πτωχότερων τμημάτων της κοινωνίας:

“Ο τομέας της στέγης υπάρχει στην έκταση αυτή χάρις σ’ ένα μεγάλο δίκτυο υποστηρικτικών οικονομικών θεσμών, με στήριγμα ομοσπονδιακούς μηχανισμούς ασφάλισης των πιστώσεων ….(Φάννυ Μαίη, Τζίνυ Μαίη, Φρέντυ Μάκ) που διευκολύνουν το αφορολόγητο των τόκων των σχετικών προσημειώσεων… (Μέσω όλων αυτών) τα ποσοστά αύξησης της ιδιοκτησίας αυξήθηκαν – χάρις στο κράτος, κι όχι στην αγορά» (βλ. σχετ. James Galbraith, The Predator State, σελ. 110, 2008).

The limited role of exchange rates in export competitiveness

In the ‘currency wars’ discussion, it is almost taken for granted that exchange rate depreciations will result in non-trivial export gains. Using evidence from countries in Europe and Asia, this column argues instead that factors unrelated to prices/exchange rates often play a predominant role in shaping trade developments. Moreover, these factors affect export outcomes in a very diversified manner across countries, in part because of the interplay of global value chains.

In the ‘currency wars’ discussion – including, for instance, Blanchard (2016) – it is almost taken for granted that exchange rate depreciations will result in non-trivial export gains. As we all know, this is not so straightforward and this column’s contribution is to show that non-price/non-exchange rate factors play a critical and often predominant role in shaping trade developments. Moreover, the size of the non-price component is proven to be highly heterogeneous across the developed and emerging economies that we have examined. This suggests more attention should be paid to the empirical evidence before engaging in discussion – or actually fighting wars – over currencies.

The analysis is conducted here using methodologies of decomposition of the export market shares developed in a series of papers by Benkovskis and Wörz (2014, 2015), within the Competitiveness Research Network (CompNet). There are two novelties we bring in this column with respect to that work: (i) calculations are updated to 2014, and (ii) selected European and Asian countries are used as a case in point.

The puzzling starting point

When thinking about the exchange rate as a driver of export results, the first obvious thing to do is to check whether increasing price competitiveness following depreciation is correlated with higher market shares, and vice versa after an appreciation. Figure 1 shows the well-known, but often forgotten fact that for most countries this is not the case. Cumulated market shares are hardly related to changes in price/exchange rate competitiveness (here proxied by relative export prices, or RXP).1 If price competitiveness were a reliable covariate of market share, there should be a clustering of points in the NW and SE quadrants, i.e. higher (lower) market shares (on the y-axis) are associated with worsened (improved) price competitiveness. This, however, is not the case as points are scattered around, indicating that a host of factors are at play. Also, this result consistently holds for large sets of countries regardless of the periods under observation (see di Mauro and Foster 2008 for an analysis pre-Crisis), as well as in a variety of set-ups (e.g. Berthou et al. 2015, and Berthou and di Mauro 2015 using firm level data).

Figure 1. Market shares and price competitiveness, 2000-2014 (annual average changes)

Ένα γελοίο σύνθημα: «Η Ευρώπη των λαών»

Όταν άκουγα από παλιά αυτό το σύνθημα, προσπαθούσα να καταλάβω το περιεχόμενο του. Τα ιδεολογικά, τα πολιτικά και τα θεσμικά στοιχεία που συγκροτούν την Ευρώπη των λαών. Βέβαια, όταν έβλεπα ποιοι το διακινούσαν αμέσως καταλάβαινα και το μέγεθος της ανοησίας του. Την κενότητα του περιεχομένου του.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση σαν εθελοντική ενότητα κρατών οικοδομήθηκε πάνω σε συγκεκριμένους κανόνες που αποτέλεσαν και αποτελούν τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Η τήρηση τους είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την συνέχιση της ύπαρξης της. Η ιδεολογική και πολιτική της φυσιογνωμία καθορίζεται κυρίαρχα από τους λαούς που την συγκροτούν μέσα από τις εθνικές εκλογές και τις ευρωεκλογές. Συνεπώς, η πορεία που λαμβάνει η Ένωση δεν είναι το αποτέλεσμα κάποιων παράκεντρων εξουσίας, ούτε κάποιων αδιαφανών εξωθεσμικών συλλογικοτήτων. Απεναντίας, μέσα από κρυστάλλινες διαδικασίες οι εκλεγμένοι ηγέτες αποφασίζουν μετά από εξαντλητικό διάλογο -σχεδόν πάντα ομόφωνα - για το τι πρέπει να γίνει. Για τον γενικότερο προσανατολισμό αυτής της εθελοντικής Ένωσης.

Αφού λοιπόν η ΕΕ είναι δημοκρατικά δομημένη, αφού οι αποφάσεις της υπόκεινται στην έγκριση των λαών που την απαρτίζουν, μέσα από δύο εκλογικές διαδικασίες, πώς κάποιοι αμφισβητούν την δημοκρατική νομιμοποίηση θεσμών, διαδικασιών και αποφάσεων; Γιατί μηρυκάζουν αυτό το κενό περιεχομένου σύνθημα για την «Ευρώπη των λαών;» Και κυρίως τι εννοούν, αν μπορούμε να ανακαλύψουμε κάποια υπόρρητη πολιτική πρόταση σε αυτό το σύνθημα.

Η πατρότητα αυτής της γελοιότητας ανήκει στην Ευρωπαϊκή Αριστερά - ή για να μην αδικήσω κάποιους- στο μεγαλύτερο μέρος της. Το σύνθημα είναι παλιό, έρχεται από τα μέσα της δεκαετίας του 70, όταν τα περισσότερα κόμματα πρακτόρευαν εν ψυχρώ, χωρίς ενδοιασμούς, την σοβιετική εξωτερική πολιτική. Στη συνέχεια ποτέ δεν αποδέχθηκαν πως ο καπιταλισμός θριάμβευσε πανηγυρικά επί του σοσιαλισμού. Ποτέ δεν ξεπέρασαν αυτό το βιωματικό τραύμα, καθώς ακόμα και ο ευρωκομμουνισμός είχε αναπηδήσει μέσα από την ίδια μήτρα με τον σοβιετικό σοσιαλισμό. Απόδειξη, πως κατέρρευσε, εξαϋλώθηκε, μαζί του.

The Balkan Wars 1912-1913

Project Gutenberg's The Balkan Wars: 1912-1913, by Jacob Gould Schurman

THE BALKAN WARS 1912-1913

JACOB GOULD SCHURMAN

THIRD EDITION 1916

Η Βαλκανική συμμαχία - σκίτσο εποχής

PREFACE TO THE SECOND EDITION

The interest in the Balkan Wars of 1912-1913 has exceeded the

expectations of the publishers of this volume. The first edition,

which was published five months ago, is already exhausted and a

second is now called for. Meanwhile there has broken out and is now

in progress a war which is generally regarded as the greatest of all

time--a war already involving five of the six Great Powers and three

of the smaller nations of Europe as well as Japan and Turkey and

likely at any time to embroil other countries in Europe, Asia, and

Africa, which are already embraced in the area of military

operations.

This War of Many Nations had its origin in Balkan situation. It

began on July 28 with the declaration of the Dual Monarchy to the

effect that from that moment Austria-Hungary was in a state of war

with Servia. And the fundamental reason for this declaration as

given in the note or ultimatum to Servia was the charge that the

Servian authorities had encouraged the Pan-Serb agitation which

seriously menaced the integrity of Austria-Hungary and had already

caused the assassination at Serajevo of the Heir to the Throne.

Ο Ανδρείος της Τρεμπεσίνα, μανιώδης επιστολογράφος

Την παραμονή της 28ης Οκτωβρίου του 2007, ο κ. Ησίοδος Τσίγκος αγόρασε όπως κάθε πρωί την «Καθημερινή». Αφού διέτρεξε τις σελίδες της πολιτικής και της επικαιρότητας κι αφού διάβασε προσεκτικά τους αγαπημένους του αρθρογράφους, στράφηκε, όπως πάντα, στην κάτω αριστερή γωνία της τελευταίας σελίδας. Με το μολύβι στο χέρι, τα γυαλιά στη θέση τους και οπλισμένος με αρκετή υπομονή («είναι δύσκολα τα άτιμα!»), άρχισε να διαβάζει.

… Ενα οριζοντίως: «Ανδρείος που κατέλαβε το '41 την Τρεμπεσίνα ανατρέποντας τα πολεμικά δεδομένα», επτά γράμματα.

 Ο κ. Ησίοδος Τσίγκος άφησε την εφημερίδα στο τραπεζάκι, έγειρε την πλάτη του στην καρέκλα κι άφησε ένα ηχηρό -νεανικό παρά τα 94 του χρόνια- γέλιο που έσπασε την ησυχία του σπιτιού. Ενα οριζοντίως. «Τσίγκος».

Με προτροπή του Ελ. Βενιζέλου

Στα μάτια του δεν ήταν μόνο απότιση φόρου τιμής για την προσφορά του κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και μία υπόκλιση της εφημερίδας σε έναν από τους αρχαιότερους αναγνώστες της.

Γιατί το γερμανικό μοντέλο (Ordoliberalismus) μισεί τον κεϋνσιανισμό

Πέρα από τον άκρατο καπιταλισμό και τον κεϋνσιανισμό, στη μεταπολεμική Γερμανία εφαρμόστηκε ένα τρίτο μοντέλο που σήμερα δέχεται κριτική από παντού. Πόσο ορθή είναι αυτή.

Το ότι μεταπολεμικά υπήρξε ένα γερμανικό οικονομικό θαύμα πιστοποιείται, πέρα από τα ποσοτικά και τα ποιοτικά στοιχεία, και από το γεγονός ότι, σωρευτικά, πάνω από 500.000 Έλληνες μετανάστευσαν στη χώρα του Γκαίτε και αποτέλεσαν πολύτιμη πηγή συναλλάγματος για την Ελλάδα. Και όχι μόνον. Επίσης, κανείς δεν αμφισβητεί ότι, για γεωπολιτικούς λόγους, η μεταπολεμική γερμανική οικονομία ενισχύθηκε γενναιόδωρα από τις ΗΠΑ.

H BuBa είναι πανίσχυρη "θεματοφύλακας" του Ordoliberalismus

Όπως, βέβαια, δεν αμφισβητείται και η αποτελεσματική αξιοποίηση των αμερικανικών κεφαλαίων -τα οποία, όπως συνέβη αλλού, θα μπορούσαν να είχαν κατασπαταληθεί. Κάτι παρόμοιο, όμως, ήταν αδιανόητο στη γερμανική περίπτωση.

«Πέρα από ανάπτυξη, η μεταπολεμική Γερμανία έπρεπε να αποκαταστήσει κύρος, αξιοπρέπεια και να δείξει ότι δεν ήταν μία ηττημένη, περιθωριοποιημένη και διαιρεμένη χώρα», μας έλεγε πριν αρκετά χρόνια ο συνάδελφος Γκούντερ Βαγκενλένερ -ο τελευταίος Γερμανός στρατιώτης που αποφυλακίστηκε από τους Σοβιετικούς, το 1947.

Απέναντι λοιπόν στο γερμανικό «οικονομικό θαύμα», το ερώτημα που προβάλλει είναι πώς ανοικοδομήθηκε και ποια είναι η φιλοσοφία πάνω στην οποία στηρίχθηκε.

«Η απάντηση δεν είναι δύσκολη», μας λέει ο Γάλλος οικονομολόγος Ζαν-Μαρκ Ντανιέλ, που πολλά χρόνια τώρα αναλύει και παρακολουθεί τη γερμανική οικονομία. «Ο αποκαλούμενος ρηνανικός καπιταλισμός στην ουσία είναι ο φιλελευθερισμός των κανόνων και της τάξης. Πρόκειται γερμανιστί για τον Ordoliberalismus, που διαφέρει αισθητά από τις κεϋνσιανής εμπνεύσεως πολιτικές οι οποίες ακολουθούνται στη Δύση.

Σανός ΑΑΑ: «Μόνο 9,7 δισ πήραμε απο τα μνημονιακά δάνεια»

Στις 4 Μαΐου δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Handelsblatt μελέτη του European School of Management and Technology, σχετικά με την διοχέτευση των χρημάτων διάσωσης που δόθηκαν από τα ευρωπαϊκά κράτη και τους μηχανισμούς στήριξης για να αποφύγει την ασύνταχτη κατάρρευση η ελληνική οικονομία.

Η συγκεκριμένη μελέτη(;) αναφέρει ότι από 220 δισ € δανείων, μόλις τα 9,7 δις € πήγαν κατέληξαν στον ελληνικό προϋπολογισμό ενώ τα υπόλοιπα, όπως γράφουν και γνωστά αντιμνημονιακά-αντιευρωπαικά sites που έσπευσαν άμεσα να εκμεταλλευτούν την είδηση, πήγαν σε ευρωπαϊκές τράπεζες και τοκογλύφους.

Είναι απορίας άξιο πως αυτό το «ινστιτούτο» κατέληξε σε αυτό το συμπέρασμα και αυτό διότι όποιος γνωρίζει τι σημαίνει πρωτογενές αποτέλεσμα εκτέλεσης προϋπολογισμού ή έστω όποιος γνωρίζει να ψάχνει επίσημα στοιχεία θα μπορούσε να καταλάβει γρήγορα πόσο εκτός πραγματικότητας είναι η συγκεκριμένη «μελέτη».

Νίκος Παππάς: Γκαιμπελισμός, άγνοια ή και τα δυο μαζί;

Η αλήθεια, απάντηση στους καταστροφολόγους. pic.twitter.com/oNFF3kwrmk

— Νίκος Παππάς (@nikospappas16) 6 Απριλίου 2016

Αυτόν τον πίνακα ανέβασε ο σκιώδης πρωθυπουργός Νίκος Παππάς και κόντεψαν να πέσουν τα μαλλιά μας με το θράσος του. Ανερυθρίαστα κομπάζει για δήθεν επιτυχίες διαστρεβλώνοντας κάθε πτυχή της πραγματικότητας. Διάβασε παρακάτω τα τερατώδη ψέμματα που πόσταρε ο εν λόγω και πως αυτά καταρρίπτονται συντριπτικά.

1. Η ύφεση σχεδόν μηδενίστηκε ενώ κάποιοι την προέβλεπαν ακόμα και στο -7%

Μάλλον ο Νικόλας δεν είχε διαβάσει ο κακομοίρης τις αρχικές προβλέψεις της Κομισιόν για το 2015. όπου προέβλεπε για το 2015 ανάπτυξη +2,9%. Τι κατάφερε η πλέον αποτυχημένη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης; Ύφεση -0,2%. Συνολική διαφορά 3,1% σχεδόν 6 δισ € λιγότερο ΑΕΠ. Εύγε!

Το -7% που προέβλεπαν κάποιοι αφορούσε δυσοίωνες προβλέψεις λόγω capital controls που διαψεύστηκαν λόγω ανθεκτικότητας της οικονομίας και όχι λόγω πολιτικών της κυβέρνησης.

Να μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε ότι για το 2016 η Κομισιόν προέβλεπε ανάπτυξη +3,7% ενώ έτσι όπως τα έκαναν ο Παππάς και το λοιπό μπουλούκι θα είναι θαύμα αν η ανάπτυξη είναι 0%.

Greece is better off with the IMF than with Germany

Brian Caplen | 5/04/2016 10:20 am

German chancellor Angela Merkel and Greek prime minister Alexis Tsipras are happy with a short-term fudge, IMF managing director Christine Lagarde wants a longer term solution. Brian Caplen assesses the dilemma facing the troubled southern European country.

Leaving aside the prospect of the total collapse of the Greek economy there are two directions the Greece bailout programme can now take – the IMF’s way or Germany’s way.

The IMF way would involve much tougher reforms and more substantial debt write downs. As with all IMF programmes, it would be designed to place the economy on a sustainable footing and it would take a dispassionate view about the repayment of creditors (apart from the IMF, of course).

By comparison the approach of the European Commission (although this mainly seems to revolve around Germany’s stance as the major financial contributor) is to 'extend and pretend'. Instead of debt write offs, we get maturity extensions because it is politically difficult to tell German taxpayers the truth – that they have lost even more money in Greece than they think they have.
The Greek government seems to believe that it can fudge unpopular reforms in exchange for German extend and pretend. That’s why Greek government officials reacted angrily to revelations contained in a leaked discussion between IMF officials about their frustrations with the European Commission and Germany over the bailout programme.

Ποιός είναι - και ποιός δεν είναι πρόσφυγας

Many people think that anybody who flees a war zone or other calamity automatically becomes a refugee and so is entitled to certain protections. Unfortunately, in the eyes of international law, the reality is often more complicated.

How exactly is one determined to be a refugee? The question is not as simple as it may seem. For better or worse, escaping a war-torn country or other catastrophe doesn’t always make that person an official refugee in the eyes of international law.

A refugee is someone determined to have “a well-founded fear of being persecuted for reasons of race, religion, nationality, membership of a particular social group or political opinion” and who therefore cannot return to his or her country of origin.

This definition is governed by the United Nations’ 1951 convention relating to the status of refugees as amended by the 1967 protocol to the convention, the key international law that defines refugee status. Two regional conventions, the 1969 OAU Convention in Africa and the 1984 Cartagena Declaration in Latin America, expand the definition above to grant refugee status “prima facie” to anyone arriving as part of a mass migration fleeing generalized violence, such as civil war.

According to these legal norms, many of the asylum seekers currently arriving in Europe are unlikely to achieve refugee status; they will be considered economic migrants who left their countries to seek work rather than fleeing ill-treatment or generalized violence. However, those who are escaping bloodshed and persecution may well be assessed to be refugees based on their specific cases.

Becoming a refugee begins with requesting asylum while outside one’s own country. It is important to remember that an asylum seeker is not a refugee – and might not become one.

When, Where and How: Becoming a Refugee

A person may enter a country with the intention of claiming asylum, either as an individual or as part of a large group fleeing violence. In other cases, someone may happen to be abroad when circumstances at home change, rendering it unsafe for them to go back, so they decide to request asylum; this is known as “sur place.”

Τι υποστηρίζουν οι απανταχού απολογητές της ισλαμικής τρομοκρατίας και ποιά η πραγματικότητα.

Στον απόηχο κάθε νέας ισλαμικής τρομοκρατικής επίθεσης, εμφανίζονται πάντα οι απολογητές των τρομοκρατών.

Άτομα ιδεοληπτικά που επικαλούνται διάφορες προπαγανδιστικές ανοησίες για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, να προσπαθήσουν να μας πείσουν ότι το αυτονόητο, αυτό που βλέπουμε με τα ίδια μας τα μάτια δεν είναι αυτό, αλλά είναι κάτι άλλο.

Ας δούμε μερικά απο τα συνηθέστερα δήθεν επιχειρήματα τους και πως αυτά καταρρίπτονται.

(1). "Φταίει η αποικιοκρατία και ο ιμπεριαλισμός".
Δηλαδή τα εγγόνια και δισέγγονα των αποικιοκρατικών εθνών θα πρέπει να πληρώνουν πάνω από μισό αιώνα μετά τις αποικίες που είχαν οι πρόγονοι τους. Συμφωνούμε με απόδοση ιστορικής, διαχρονικής, συλλογικής ευθύνης; Μήπως εμείς ως έλληνες, και τα ¾ της Ευρώπης μαζί μας, να ανατινάζαμε όποιον Γερμανό βρίσκαμε μπροστά μας;

Πέραν αυτού, αποικιοκρατία υπήρξε σε όλα τα μέρη της Υφηλίου. Η Κύπρος για παράδειγμα υπέφερε από την Αγγλική κατοχή. Η Ινδία ομοίως. Η Ναμίμπια το ίδιο. Το Περού απο την Ισπανία. Ακόμα και η Κίνα ασφυκτιούσε για χρόνια. Η Κορέα ήταν αποικία της Ιαπωνίας για δεκαετίες υποφέροντας τα πάνδεινα. Στις χώρες αυτές δεν εμφανίστηκαν εξτρεμιστές τρομοκράτες ίδιας υφής με του ισλαμιστές-τζιχαντιστές. Δεν πήγε ο Κορεάτης να ανατινάξει αθώους στο μετρό του Τόκιο.

Αυτού του είδους η τρομοκρατία συνδέεται αποκλειστικά με εκδοχές του Ισλάμ το οποίο αποτελεί το υπόβαθρο και το κίνητρο της. Για παράδειγμα, οι Πακιστανοί χριστιανοί που μετράνε 70 νεκρούς απο την τελευταία επίθεση αυτοκτονίας ήταν αποικιοκράτες;

Ακόμα και ένας μονοκύτταρος οργανισμός θα το έβλεπε αυτό. Εσύ, όχι;

(2)."Η Ευρώπη δεν ενσωμάτωσε τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς".

Συγκριτικοί interactive πίνακες Ελλάδας - Ευρωζώνης

Σε κάθε ένα απο τους επιλεγμένους τομείς μπορεί κάποιος να δει την εξέλιξη της Ελλάδας συγκρινόμενη μέσω διαδραστικών πινάκων με οποιοδήποτε κράτος-μέλος της ΟΝΕ ή και με την ΟΝΕ στο σύνολο της
Source: euro area statistics from ECB

Δείκτες ανταγωνιστικότητας. Επιλέγοντας Ελλάδα - Ευρωζώνη μπορεί κάποιος να διαπιστώσει πως μειώνεται η Ελληνική ανταγωνιστηκότητα απο τις αρχές του 2000 μέχρι και το 2010. Είδικά στο Unit labour costs η κατάσταση ξεχείλωσε.
Επιλέγοντας change view μπορείς να δεις τις χώρες με σειρά κατάταξης

O Γιάνης, η ύφεση και ο αποπληθωρισμός

Έχω αναφερθεί και παλαιότερα σε ουρανομήκεις ανοησίες και ανυπέρβλητες μπούρδες που έχει εκφέρει ο "διαπρεπής" οικονομολόγος(;) Γιάνης.

Αυτές τις ημέρες, λες και δεν ακούμε τις απίστευτες ανοησίες απο την πλέον ανίκανη και επικίνδυνη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, πετάχτηκε για να σχολιάσει τις ανακοινώσεις επιστροφής της Κύπρου σε ανάπτυξη.

Φυσικά η θέση του είναι ότι το ΑΕΠ "εμφανίζεται θετικό" επειδή ο πληθωρισμός είναι αρνητικός.

Εδώ τα τουίτς του:

Τα παραπάνω tweets να διαβαστούν με προσοχή. Κίνδυνος μόνιμης εγκεφαλικής βλάβης.

Ορίστε γιατί:

1. Ως ύφεση ορίζουμε τη μείωση του πραγματικού ΑΕΠ. Σε απλούς όρους πχ, δε μας ενδιαφέρει αν το εισόδημά μας διπλασιάστηκε εφόσον οι τιμές τετραπλασιάστηκαν γιατί τότε καταναλώνουμε τα μισά απ' ό,τι πριν.

Όταν έκλαψε ο Κέυνς

Προ ημερών, σε μία ραδιοφωνική συζήτηση, ένας πολύ καλός δημοσιογράφος, υποστήριζε, με επιμονή, μία άποψη που είναι πολύ γνωστή και διαδεδομένη, όσον αφορά την οικονομική κρίση και τις επιβαλλόμενες πολιτικές για την αντιμετώπισή της. Έλεγε ότι εκείνο που μπορεί να δώσει τη λύση στο πρόβλημα θα ήταν η τόνωση της "ενεργού ζητήσεως", (δηλαδή, με τη γνωστή λαϊκή έκφραση το "να πέσουν λεφτά στην αγορά"), ώστε να αυξηθεί ο κύκλος εργασιών των επιχειρήσεων και να μειωθεί η ανεργία. Αυτή είναι βέβαια μία άποψη που ακούγεται πολύ συχνά και αποτελεί σταθερή επωδό δημοσιογράφων και ακαδημαϊκών οικονομολόγων, αφού, υποτίθεται, πως είναι εμπνευσμένη από την θεωρία του Κέυνς. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, μάλιστα, και στην θέρμη του λόγου του, ο καλός δημοσιογράφος, έφθασε να υποστηρίξει την πιο ριζοσπαστική μορφή της συγκεκριμένης πολιτικής, εκεί που ο Κέυνς συναντάται με τον θεωρητικό του αντίπαλο, τον Φρήντμαν: την ενίσχυση των εισοδημάτων του πληθυσμού με τη διασπορά στην οικονομία χρημάτων τα οποία πέφτουν (μεταφορικά βεβαίως) από τον ουρανό. (Το περίφημο helicopter money).

Είναι όμως αυτή η πρόταση για την ελληνική οικονομία σωστή; Ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν είναι. Και αυτό όχι μόνο γιατί στην πιο απλοϊκή της μορφή συγγενεύει στενά με τη δημώδη άποψη ότι η Γερμανία, φερ’ ειπείν, έχει υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα από την Ελλάδα γιατί εκεί υπάρχει πολύ χρήμα σε αντίθεση με εδώ που είμαστε φτωχοί, και μας τα παίρνουν κιόλας οι τροϊκανοί! Αλλά και διότι, ακόμη και στη λόγια εκδοχή της, που εκτός από τον καλό δημοσιογράφο την υποστηρίζουν και την υπερασπίζονται ακόμη και ακαδημαϊκοί οικονομολόγοι, είναι λάθος για δύο πολύ σοβαρούς λόγους. Πρώτον διότι παρερμηνεύει τον ίδιο τον Κέυνς. Δεύτερον διότι εκτιμά λανθασμένα την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και τις αιτίες της ελληνικής κρίσης.

Ποιά είναι η βασική ιδέα της θεωρίας του Κέυνς; Η ιστορία ξεκινάει από λίγο πιο μακριά. Το 1803 ένας Γάλλος οικονομολόγος, ο Ζαν Μπατιστ Σαί διατύπωσε μία θεωρία που έμεινε γνωστή με το όνομά του ("ο νόμος του Σαι" αλλά και "ο νόμος των διεξόδων"). Σύμφωνα με αυτήν η αγορά κάθε προϊόντος δεν μπορεί να γίνει παρά μέσω της αξίας ενός άλλου προϊόντος και το χρήμα δεν είναι παρά το "όχημα" μέσω του οποίου λαμβάνει χώρα η ανταλλαγή αυτή. Από τη στιγμή, δηλαδή, που κάποιος ξεκινά να δημιουργήσει κάτι (ή πουλάει την εργατική του δύναμη για να δημιουργηθεί), σκοπός του δεν μπορεί να είναι παρά να το ανταλλάξει, χρησιμοποιώντας το ενδιάμεσο του χρήματος, με κάτι άλλο που το έχει ανάγκη και θα του είναι χρήσιμο και ωφέλιμο. Συνεπώς, σύμφωνα με τον "νόμο του Σαί", δεν μπορεί να υπάρχει κρίση η οποία οφείλεται στο γεγονός ότι προϊόντα που παρήχθησαν μένουν απούλητα, σε όλους τους κλάδους της οικονομίας. Αυτή η άποψη, την οποία κάποιοι οικονομολόγοι του 19ου αιώνα την απέρριψαν αλλά οι περισσότεροι την αποδέχθηκαν, ουσιαστικά κατέστη η κεντρική ιδέα της ορθόδοξης οικονομικής σκέψης, την οποία ο Κέυνς ονόμασε "κλασική" και ήρθε να ανατρέψει με την ριζοσπαστική θεωρία του την δεκαετία του 1930.

Περί προσφυγικού: Να μην κρυφτούμε πίσω από το δάκτυλό μας!

Το προσφυγικό απαιτεί εθνική συναίνεση και σε αυτό δεν υπάρχουν άνθρωποι να διαφωνήσουν. Αλλά συναίνεση πάνω σε τι; Στις ιδεοληψίες της κυρίας Τασίας που μας οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα; Συναίνεση σε ένα τυφλό αντιευρωπαϊκό ρεύμα, στο οποίο προσδοκά να βρει καταφύγιο η κυβέρνηση; Οι εφικτές λύσεις είναι γνωστές. Σε αυτές, ναι! Συναίνεση!

Θα είναι λάθος εκ μέρους της κυβέρνησης να προσπαθήσει σήμερα να διοχετεύσει τις ευθύνες σε όλο το πολιτικό φάσμα και να εντάξει για άλλη μία φορά το προσφυγικό στην ατζέντα των μικροπολιτικών επιδιώξεών της. Και θα είναι λάθος από την πλευρά του Προέδρου της Δημοκρατίας να επαναληφθεί αυτό που συνέβη στη συζήτηση με το ασφαλιστικό. Το πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο και απαιτείται σοβαρότητα και ειλικρίνεια.

Ας προσπαθήσουμε να δούμε ορισμένα σημεία από το μεταναστευτικό. Όχι μόνο το πώς τα βλέπουμε εμείς, αλλά και κάτω από το πρίσμα της ματιάς των άλλων...

«Το PSI κατέστρεψε τα ασφαλιστικά ταμεία». Σοβαρά;

To PSI κατέστρεψε τα ασφαλιστικά ταμεία!  Αυτή είναι η μόνιμη επωδός Τσιπροκαμμένων και λοιπών σχετικά με την επίπτωση που είχε το PSI στα ταμεία.

Αλήθεια;

Στο site του Υπουργείου Οικονομικών/χρονολογικές σειρές Κεντρική Κυβέρνηση μπορεί κάποιος να βρει εύκολα τις κρατικές επιχορηγήσεις προς τα ταμεία (Οργανισμούς Κοινωνικής Ασφάλισης – ΟΚΑ).

Επιχορήγηση στα ταμεία είναι η κρατική κάλυψη του gap του εκάστοτε ταμείου ανάμεσα στις εισφορές που εισπράττει και στις συντάξεις που δίνει. Στον πίνακα μπορείτε να δείτε το gap ανάμεσα σε εισφορές και συντάξεις (στοιχεία για τους ΟΚΑ στο αντίστοιχο σημείο Χρονολογικές σειρές ΟΚΑ - ποσά σε δισ €)

Για να επιχορηγεί το κράτος τα ταμεία θα πρέπει να περισσεύουν χρήματα από τον κρατικό προϋπολογισμό, ή να τα δανείζεται. Αλλιώς επιχορήγηση δεν μπορεί να υφίσταται, τα ταμεία χρεοκοπούν και συντάξεις δεν καταβάλλονται.

Οι Washington Times περί Σοσιαλισμού, Οικονομικής Ελευθερίας, Ελλάδας και Bernie Sanders.

Socialism's strange appeal
Bernie Sanders and socialism are for those who can’t handle reality

When I was a smart aleck college student I had a sign on my dorm door that read: “Reality is for those who can’t handle drugs.”

Maybe the 2016 version should go like this: “Bernie Sanders and socialism are for those who can’t handle reality.”

Socialism’s comeback is mystifying to most clear-thinking people. Do people who support Sen. Sanders and socialism walk around with shutters over their eyes so they don’t have to observe the reality of what is happening in the world around them? The remarkable thing about the rise of Bernie Sanders is that his popularity runs in the counter-direction to how socialism is actually working.

Liberals (μτφ αριστεροί-προοδευτικοί) used to point to places like France, Italy, Greece and even Cuba as worker paradises that offer citizens lots of free things — child care, health care, higher education, food, housing, a guaranteed income with high minimum wages. Today they are basket cases and in many of these nations the government bonds are junk status.

Greece, of course, is modern socialism on steroids. The nation is in de facto bankruptcy because Athens can’t cover the runaway costs of all the free things the government offers — government pensions, paychecks, medical exams, or welfare benefits. Fifty percent of young people don’t have a job and over half of Greeks retire before age 60. The wagon is full and no one is left to pull it.

The Economist: Greek courts take three times as long as Irish courts to enforce contracts

The wheels of justice grind slow Especially in southern Europe. This is not exceedingly fine

ALBERTO MUNNO, a judge in the southern Italian city of Taranto, believes he is being oppressed by his country’s justice system. He has a rather good case. “I produce 160 verdicts per year—and the European Convention on Human Rights bans slavery,” he complains. With a backlog of over 500 cases, the overworked judge recently postponed a civil hearing by three years. The owner of the firm involved, who filed a claim for €200,000 ($220,000) in 2014, will now have to wait until 2019 to have his case heard. It takes on average 1,210 days for Italy’s judges to resolve a typical commercial dispute.

A Greek "success"

Though notorious for their lethargy, Italy’s courts are not Europe’s worst offenders. Slovenia’s take even longer. Cyprus’s can take over three years, more than thrice the wait in Germany and France. Italy’s government has at least accepted that it has a problem. Matteo Renzi, the country’s energetic prime minister, has made judicial reform a priority.

The European Commission is anxious to speed up Europe’s courts. During the depths of the euro crisis, it introduced rules intended to harmonise the euro area’s economies. Those included a chapter on justice. Greece’s creditors even made changing the country’s court procedures a precondition of its most recent bail-out. Dealing with cases quickly is, of course, not the only measure of a good legal system. (If it were, Russia’s courts would outperform England’s; and Islamic State’s death-penalty jurisprudence would be a model for the world.) Nonetheless, the commission is right to worry. Long delays make it harder to do business; Italy estimates that legal sloth shrinks its GDP by 1%. Delays also damage the single market.

Λαζόπουλος: Ο επικίνδυνος "γελωτοποιός"

Για να έχεις τα χαρακτηριστικά του φασίστα, δεν είναι απαραίτητο μόνο να φοράς μαύρα ρούχα, να έχεις μερικά τατουάζ στα μπράτσα και να κυνηγάς μετανάστες τα βράδια. Υπάρχουν και οι παραλλαγές, που είναι πιο επικίνδυνες. Να χρησιμοποιείς την αναγνωρισιμότητά σου και το πολιτικό ξέπλυμα που σου έκανε ένα κόμμα που χρησιμοποιεί αριστερό πρόσημο και μέσα από διαύλους διαπλοκής -από εκείνους που καταγγέλλεις, τα κανάλια- για να περνάς σε μια αποχαυνωμένη κοινωνία επικίνδυνα μηνύματα. Που σε τελικό στόχο, δεν διαφέρουν από εκείνα των μαυροφορεμένων.

Ο βίος και η πολιτεία του Λαζόπουλου είναι γνωστά. Και υπάρχει ένα κομμάτι της κοινωνίας που δεν επηρεάζεται από αυτά, δεν το νοιάζει αν αυτός βρέθηκε σε περίεργα κότερα, στην αυλή της Δήμητρας Λιάνη ή ενός κατηγορούμενου για κακουργήματα καναλάρχη. Τον βρίσκει απολαυστικό και ως προς αυτό, δεν μας πέφτει λόγος. Δικαίωμά της, άλλωστε η απεριόριστη ανοχή ακόμα και σ αυτό που προκαλεί τόσο έντονα, θα έπρεπε να είναι το χαρακτηριστικό μιας ανοικτής κοινωνίας.

Όμως, εδώ δεν μιλάμε γι’ αυτό. Η ανοχή, δεν μπορεί να αφορά στο ξέπλυμα μιας νεοναζιστικής οργάνωσης, ούτε στο μπόλιασμα μιας κοινωνίας με ιδέες που προκαλούν φρίκη. Διάβασα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τις αντιδράσεις που προκάλεσε πάλι η εκπομπή του Λαζόπουλου. Οι πιο έντονες, αυτές για μια φράση του που αφορούσε στην αναπηρία του Σόιμπλε. «Όταν ο άνθρωπος είναι καθηλωμένος σε μια καρέκλα, σιγά-σιγά το μυαλό του καθηλώνεται και σε μια ιδέα», είπε ο εθνικός γελωτοποιός. Είδα και το σχετικό απόσπασμα της χθεσινοβραδυνής του εκπομπής. Την γεμάτη φρικαλέα μηνύματα φράση του, ακολούθησαν πολλά χειροκροτήματα από το κοινό.

Τηλεοπτικές άδειες: Η πραγματικότητα

Η εβδομάδα που πέρασε άφησε βαθύ στίγμα, τόσο στην επικαιρότητα, όσο και στην πορεία αυτής εδώ της Κυβέρνησης. Η οποία, εγκλωβισμένη στα αδιέξοδα που προκάλεσε η πολιτική της, ανάμεσα σε αδύνατες υποσχέσεις και στην οδυνηρή πραγματικότητα, αποφάσισε, πιστή στον προπαγανδιστικό εαυτό της, να δώσει κάποια "επιχειρήματα" στους αγωνιούντες βουλευτές της. Θυμήθηκε λοιπόν όλη τη γενικόλογη ρητορική της περί "διαπλοκής" και ρύθμισης του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου. Και αποφάσισε δήθεν να παρέμβει. Το έκανε όμως, ως συνήθως, με τον πιο ακατάλληλο τρόπο.

Πρώτα απ’ όλα φάνηκε καθαρά πως κινείται προσχηματικά. Πως δεν την ενδιαφέρει πραγματικά η αντιμετώπιση ενός πραγματικού προβλήματος, που όντως απασχολεί τη χώρα για χρόνια, αλλά μόνο η επικοινωνιακή διάσταση του θέματος, Και ακόμα χειρότερα, αδιαφορώντας για τους θεσμούς μιας σύγχρονης, ευρωπαϊκής και αστικής δημοκρατίας, έδειξε δείγματα ακραίας αυθαιρεσίας. Με τη μεθόδευσή της, αφενός διαχωρίστηκε ριζικά με το σύνολο της αντιπολίτευσης και αφετέρου επισημοποίησε την διαιώνιση του προβλήματος. Γιατί με τον τρόπο που κινήθηκε, το πρόβλημα δεν θα λυθεί. Απλά θα διαιωνισθεί, μέσα από ατέρμονες δικαστικές και άλλες διαμάχες, που τελικά, σύμφωνα με τις εγκυρότερες εκτιμήσεις, θα αποβούν σε βάρος των κυβερνητικών χειρισμών. Όπως έγινε και σε άλλες περιπτώσεις, πχ στις Σκουριές. Η Κυβέρνηση λοιπόν, αντί να σεβαστεί τις συνταγματικές επιταγές, αποφάσισε να τις παρακάμψει.

Συντάξεις Αγροτών: Τσάμπα για όλους

Το τελευταίο διάστημα έχει έρθει στο προσκήνιο η σύγκρουση των Αγροτών με την κυβέρνηση λόγω των προβλέψεων του εξαμβλωματικού σχεδίου "μεταρρύθμισης" του Ασφαλιστικού εμπνεύσεως του ζεν πρεμιέ της κυβέρνησης Γιώργου Κατρούγκαλου. Πρόκειται για ένα σχέδιο που παίρνει μελλοντικές συντάξεις απο όσους εργάστηκαν πολλά χρόνια και έδωσαν πολλές εισφορές για να τις δώσει σε όσους δεν εργάστηκαν πολλά χρόνια ή/και έδωσαν λίγες εισφορές. Αυτό το σχέδιο ο Κατρούγκαλος το ονομάζει αναδιανομή ενώ η σωστή ονομασία έπρεπε να είναι κλεψιά.

Ωστόσο αυτό το κείμενο δεν αφορά τον Κατρούγκαλο. Οι αγρότες έχοντας την δύναμη των τρακτέρ και των "μπλόκων" όπως ονομάζουν το κλείσιμο των εθνικών οδών, απαιτούν απόσυρση των μέτρων που τους αφορούν λέγοντας μάλιστα ότι έχουν το δίκιο με το μέρος τους ότι οι υπόλοιποι πολίτες τους υποστηρίζουν και ότι θέλουν να πληρώνουν όπως παλαιότερα τις εισφορές που τους αναλογούν.

Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοούσαν όταν λένε ότι θέλουν να πληρώνουν όπως παλαιότερα. Έτσι έκανα μια πολύ σύντομη έρευνα και φυσικά αμέσως κατανόησα γιατί θέλουν επιστροφή στα παλιά.

Στον ακόλουθο πίνακα μπορούμε να διαβάσουμε τις δαπάνες με τις μεγαλύτερες αυξήσεις μέσα στο 2015:

Διαβάζουμε ότι το 2015 οι κρατικές επιχορηγήσεις του ταμείου των αγροτών, του ΟΓΑ, είχαν την μεγαλύτερη διαφορά σε σχέση με το 2014 και ανήλθαν στα 3,277 δισ €.

10 φράσεις του Μίλτον Φρήντμαν που κάνουν έξαλλους τους αριστερούς

1. “The Great Depression, like most other periods of severe unemployment, was produced by government mismanagement rather than by any inherent instability of the private economy.”

One of the favorite arguments of modern leftists is that the Great Depression was somehow caused by an “unfettered” free market in the 1920s. Needless to say, this is blatantly false, as Friedman points out in this quote from the 1962 classic, Capitalism and Freedom. It was rather the excessive government entanglements instigated by the Wilson, Hoover and Roosevelt Administrations which created, and later prolonged, the Depression.

2. “The world runs on individuals pursuing their self interests. The great achievements of civilization have not come from government bureaus. Einstein didn’t construct his theory under order from a bureaucrat. Henry Ford didn’t revolutionize the automobile industry that way.”

Friedman made this quote in an interview with Phil Donahue in 1979. Leftists love to decry “greed” and “selfishness” as reasons why the government must get involved in what should otherwise be private affairs. However, as Friedman points out, while alluding to Adam Smith‘s “invisible hand,” personal initiative is what drives others to do good for society, sometimes unintentionally. Even the most selfish and loathsome individual must please others if they wish to get ahead.

Ελληνικό epic fail: Σύγκριση Διεθνών Αεροδρομίων Αθηνών – Κωνσταντινούπολης.

Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε; Αυτό θα αναρωτηθεί κάποιος όταν δει πως έχει «μανατζάρει» ο τουρκικό κράτος το Διεθνές Αεροδρόμιο Κωνσταντινούπολης Κεμάλ Ατατούρκ (IST) συγκριτικά με το Διεθνές Αεροδρόμιο Αθηνών Ελευθέριος Βενιζέλος (ΑΤΗ).

Το πλαίσιο

Το Ελευθέριος Βενιζέλος κατασκευάστηκε με Σύμπραξη Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ). Η σύμβαση κατασκευής υπογράφτηκε το 1995 και προέβλεπε κατασκευή αεροδρομίου 2 διαδρόμων ταυτόχρονης χρήσης. Το μάνατζμεντ και η επικαρπία του αεροδρομίου παραχωρήθηκε για 30 χρόνια στην Hochtief που το κατασκεύασε.

Σήμερα το Ελευθέριος Βενιζέλος διοικείται και λειτουργεί ως εταιρεία του ιδιωτικού τομέα, με το Ελληνικό Δημόσιο να κατέχει το 55% των μετοχών και το υπόλοιπο 45% να βρίσκεται στην κατοχή ιδιωτών. Κατόπιν πιέσεων του Ελληνικού Δημόσιου (κατηγορίες για αποικιοκρατικές συμβάσεις κτλ) μειώθηκε η χρονική διάρκεια της επικαρπίας των ιδιωτών στο αεροδρόμιο συμπαρασύρωντας προς τα πάνω τις ταρίφες χρέωσης του αεροδρομίου προς τις αεροπορικές εταιρείες.

Δεν θα ασχοληθώ στο αν «ξεπουλήθηκε» στην Hochtief με αποικιοκρατικό τρόπο το αεροδρόμιο. Θα ήθελα να σταθώ στο πως αφέθηκε μια ανταγωνίστρια χώρα όπως η Τουρκία να κάνει τον δικό της διεθνή αερολιμένα συγκοινωνιακό κόμβο.

17 Νοέμβρη και ΣΥΡΙΖΑ. Σχέσεις στοργής

Τις τελευταίες μέρες γεγονότα και δηλώσεις μας έκαναν να θυμηθούμε τους υπόγειους διαδρόμους με τους οποίους επικοινωνούν ομάδες και κόμματα της αριστεράς με την «επαναστατική βία». Ένα θέμα ιδιαίτερα ενοχλητικό και ανησυχητικό, καθώς στη χώρα μας βρίσκεται στην εξουσία ένα κόμμα που διάφορες συνιστώσες του στο παρελθόν όχι μόνον την εκθείαζαν, αλλά, αν κρίνουμε από τη δράση τους στα Δεκεμβριανά του 2008, την εξασκούσαν κιόλας.

Είναι γνωστό πως στο θεωρητικό οπλοστάσιο της αριστεράς η εναλλαγή μορφών δράσης, νόμιμη - παράνομη, ειρηνική - ένοπλη, ήταν απολύτως αποδεκτή, κάτι που ιστορικά χαρακτήρισε και την πορεία της στον εικοστό αιώνα. Η θεωρητική επεξεργασία του ειρηνικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό των Ιταλών κομμουνιστών, που την εγκολπώθηκαν και τα περισσότερα ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα, απέκοψε τον μεγαλύτερο κορμό της αριστεράς από την «επαναστατική βία» σε όλα τα επίπεδα.

Αυτό είχε ως συνέπεια εκατομμύρια Ευρωπαίοι αριστεροί να εναντιωθούν έμπρακτα στις πράξεις των ομάδων της επαναστατικής αριστεράς, συμμετέχοντας σε μαζικές συγκεντρώσεις που τις καταδίκαζαν. Η απομόνωση ήταν ιδεολογική, πολιτική και πάνω απ΄ όλα ηθική. Δεν υπήρχε επαναστατικός φόνος. Ήταν φόνος κοινού ποινικού δικαίου.

Αλλαξο... Συριζιές: Ο ένας υπουργός διορίζει τον συγγενή του στο γραφείο του άλλου

Πριν από έναν χρόνο ο Τσίπρας υποσχόταν μια δημόσια διοίκηση ανεξάρτητη από τα κόμματα με λιγότερους συμβούλους - Σήμερα δεν προλαβαίνουν να καταγράφονται στα ΦΕΚ οι τοποθετήσεις εξαδέλφων, συζύγων και φίλων

Ενα απίστευτο γαϊτανάκι αλληλοεξυπηρετήσεων μεταξύ στελεχών της κυβέρνησης με τον έναν να διορίζει τους συγγενείς του άλλου τακτοποιώντας τους στο Δημόσιο εκτυλίσσεται στον έναν χρόνο της «Πρώτης φοράς Αριστεράς».

ΔΙΟριζοντες ΡΙζοσπαστικής Αριστεράς

Υπουργοί, γενικοί γραμματείς, βουλευτές και κομματικά στελέχη «βολεύουν» σαν να μην υπάρχει αύριο τα συγγενικά τους πρόσωπα σε πολιτικά γραφεία, ΔΕΚΟ αλλά και σε θέσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα προκαλώντας την κοινή γνώμη. Βέβαια, η στρατιά μετακλητών υπαλλήλων, συνεργατών και ειδικών συμβούλων του ΣΥΡΙΖΑ με κοινή αναφορά τους οικογενειακούς δεσμούς έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τις δεσμεύσεις του ίδιου του πρωθυπουργού περί του τέλους της οικογενειοκρατίας και του κομματικού κράτους.

«Αποσυμφορούμε τον δημόσιο τομέα από τις στρατιές των συμβούλων και των μετακλητών υπαλλήλων και προωθούμε τη στελέχωση των γραφείων υπουργών, γενικών γραμματέων και διοικητών από τις τάξεις των δημοσίων υπαλλήλων, της δημόσιας διοίκησης. Ερχόμαστε για να εμπιστευθούμε τη δημόσια διοίκηση ανεξάρτητα από το σε ποιο κόμμα ανήκε», είχε δηλώσει ο κ. Αλέξης Τσίπρας στις 3 Ιανουαρίου 2015 από το βήμα του Διαρκούς Συνεδρίου του κόμματός του.

Μια δήλωση που ακυρώθηκε ευθύς αμέσως από την ανάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ με την υιοθέτηση της πρακτικής βολέματος ημετέρων. Εκτός, όμως, από την πολιτική και ηθική διάσταση του φαινομένου, εξαιρετικά σημαντική είναι και η οικονομική παράμετρός του, αφού με το νέο μισθολόγιο η κυβέρνηση εκτοξεύει τις αποδοχές των «αυλικών» της με τον διπλασιασμό του μισθού των μετακλητών υπαλλήλων που προσλαμβάνονται στο Δημόσιο.

O υποτιθέμενος "θρίαμβος" του Ελληνικού τουρισμού με τουρίστες απο ΠΓΔΜ και Βουλγαρία

Απο το 2010 και μετά η Ελλάδα στάθηκε τυχερή μέσα στην "ατυχία" του να μπει σε μνημόνια. Είδε παραδοσιακές γειτονικές και ανταγωνιστικές τουριστικά σε αυτήν χώρες να μπαίνουν σε περιπέτειες σταθερότητας.

Η Αραβική Άνοιξη επηρέασε αρνητικά τον τουρισμό σε όλες τις χώρες της Βόρειας Αφρικής και Μέσης Ανατολής. Η Τουρκία επίσης ανα διαστήματα γνωρίζει περιόδους σοβαρών εντάσεων. 

Με αρκετούς απο τους ανταγωνιστές της να παραπαίουν και με τις εγχώριες τιμές να είναι σχετικά ελκυστικές, θα περίμενε κανείς ο τουρισμός να καλπάζει, και εκ πρώτης όψεως έτσι φαίνεται να είναι:  Με ολοένα και μεγαλύτερη συμβολή στο ΑΕΠ, άνω του 16%, κάθε χρόνο οι τουριστικές αφίξεις αυξάνονται με αλματώδεις ρυθμούς.

Ωστόσο αν κάποιος ελέγξει με λίγη προσοχή τα στατιστικά των αφίξεων που εκδίδει η ΕΛΣΤΑΤ θα διαπιστώσει κάτι ιδιαίτερα ανησυχητικό: Το μεγαλύτερο μέρος της πολυθρύλητης αύξησης του τουρισμού οφείλεται σε "τουρίστες" που έρχονται απο ΠΓΔΜ και Βουλγαρία.

Δείτε τον πίνακα παρακάτω για να διαπιστώσετε ότι οι τουρίστες εκ ΠΓΔΜ είναι περισσότεροι απο τους Γερμανούς τουρίστες και οι Βούλγαροι περισσότεροι απο τους Γάλλους:

Τι είναι ο «Πολιτιστικός Μαρξισμός»

Σαν μια γενική θεώρηση, ο «Πολιτιστικός Μαρξισμός» (Cultural Marxism) είναι η υπεράσπιση, προώθηση και εφαρμογή της Κριτικής Θεωρίας, και εν γένει η πολιτιστική, πολιτική και ακαδημαϊκή επιρροή διαφόρων ομάδων και κινημάτων εντός της μοντέρνας αριστεράς.

Οι ρίζες του πολιτιστικού μαρξισμού βρίσκονται στην επονομαζόμενη Σχολή της Φρανκφούρτης. Ο όρος εμφανίστηκε αρχικά ανεπίσημα για να περιγράψει τους «στοχαστές» που σχετίζονται με το Ινστιτούτο Κοινωνικών Μελετών του πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης(Goethe-Universität) την περίοδο του Μεσοπολέμου.

Αυτή η Σχολή έβλεπε με κριτικό τρόπο τόσο τον Καπιταλισμό όσο και τον Σοβιετικό Σοσιαλισμό και προσπάθησε να αντιμετωπίσει τα θεωρούμενα ως μειονεκτήματα του κλασσικού μαρξισμού ως μέσο επιδίωξης μιας κοινωνικής αλλαγής.

Η σκέψεις τους έγιναν γνωστές ως «Κριτική Θεωρία». Ο επακριβής προσδιορισμός και κατηγοριοποίηση της Κριτικής Θεωρίας είναι ιδιαίτερα δύσκολη γιατί αφορά ένα μεγάλο εύρος ιδεών, ατόμων και προσεγγίσεων. Η βασικότερη πτυχή της κοινή σε όλες της τις εκδοχές είναι η δημιουργία διεπιστημονικών θεωριών που θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως εργαλεία κοινωνικού μετασχηματισμού.

Πώς οι μειώσεις φόρων αυξάνουν τελικά τα κρατικά έσοδα

Καθώς πληθαίνουν οι ενδείξεις πως η αύξηση των φορολογικών συντελεστών στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια οδηγεί σε μείωση των εσόδων του Δημοσίου, ενώ παράλληλα βαθαίνει την ύφεση, πληθαίνουν και οι φωνές που θυμίζουν τα ευεργετικά για την οικονομία αποτελέσματα από τη μείωση των φόρων. Μαζί τους πληθαίνουν και τα παραδείγματα χωρών που μείωσαν τους συντελεστές φορολογίας προσωπικού εισοδήματος ή των επιχειρήσεων και πέτυχαν αύξηση των εσόδων τους και επιτάχυνση της ανάπτυξης.

Η ιδιαίτερα έντονη αυτή συζήτηση για τα οφέλη της μείωσης των φορολογικών συντελεστών βρίσκεται επί δεκαετίες στην καρδιά επιστημονικών αλλά και ιδεολογικών αντιπαραθέσεων. Ομως οι περιπτώσεις χωρών που ευνοήθηκαν ευρέως από δραστικές μειώσεις των φορολογικών συντελεστών είναι σημαντικές για να αγνοηθούν. Η Ιρλανδία και η Κύπρος κατάφεραν να βγουν γρήγορα από την κρίση εξαιτίας των ιδιαίτερα ανταγωνιστικών φορολογικών συντελεστών τους, σημειώνουν οικονομολόγοι. Αλλες οικονομίες, όπως η βουλγαρική, απέφυγαν εξ ολοκλήρου την ύφεση βασιζόμενες σε δραστικές μειώσεις φορολογικών συντελεστών. Ακόμα όμως και η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου, η αμερικανική, έχει να παρουσιάσει σημαντικές επιδόσεις μετά τις μειώσεις φόρων, με χαρακτηριστικότερη ίσως όλων την περίοδο Ρέιγκαν.

Το ελληνικό παράδοξο

H εκτρωματική πρόταση Κατρούγκαλου για το Ασφαλιστικό

Είναι γνωστό ότι τα νούμερα στο Ασφαλιστικό δεν βγαίνουν . Η Ελλάδα είναι ανάμεσα στις χώρες με την μεγαλύτερη δαπάνη συντάξεων ως % του ΑΕΠ στην Ευρωζώνη. (Λεπτομέρειες σε ανάλυση της  Eurostat)

Η μεταρρύθμιση του είναι αδήριτη ανάγκη που συνδυάζεται βέβαια και με πολιτικό κόστος μιας και στην Ελλάδα του λαϊκισμού οποιαδήποτε μεταβολή σε συντάξεις θεωρείται νεοφιλελευθερισμός και αναλγησία ανεξάρτητα του σε τι ηλικία και με πόσες εισφορές βγήκε κάποιος στην σύνταξη.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, υπό την πίεση των εταίρων, μήνες τώρα προσπαθούσε να εκπονήσει ένα σχέδιο για το Ασφαλιστικό. Αυτές τις ημέρες που έγιναν γνωστές οι λεπτομέρειες της πρότασης Κατρούγκαλου μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι πρόκειται για έκτρωμα.

Γιατί;

Ένα απλό παράδειγμα.