Πολλές δημοσκοπήσεις δείχνουν πως οι Έλληνες θεωρούμε κατά μεγάλη πλειοψηφία τον Ανδρέα Παπανδρέου ως τον μεγαλύτερο ηγέτη της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας. Μπορεί κάποιος να διαφωνεί απόλυτα (και δίκαια κατά την γνώμη μου ) με αυτή την εκτίμηση αλλά αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Αυτό που ισχύει είναι πως στο συλλογικό υποσυνείδητο ο Ανδρέας συνεχίζει να βρίσκεται στο βάθρο και μάλιστα πρώτος.
Είναι λογικό; Ασφαλώς! Τη δεκαετία του 80 σημαντικό κομμάτι του ελληνικού λαού ένιωσε πως «μπήκε στο σύστημα». Η κατάργηση ορισμένων έως τότε αναχρονισμών, η πολυδιαφημισμένη διάλυση του κράτους-αστυνόμου κατεγράφησαν ως θετικές εξελίξεις. Το κακό είναι πως το εκκρεμές, όπως συχνά συμβαίνει στην Ιστορία σε περιόδους κοινωνικών εκρήξεων, πήγε πολύ μακριά από την άλλη μεριά.
Πολλοί δικαιούνται να νοσταλγούν τον Ανδρέα γιατί τον ταυτίζουν με μια περίοδο κατά την οποία έμαθαν να διεκδικούν, να παίρνουν ακόμα και να αρπάζουν χωρίς να νιώθουν ότι έχουν υποχρεώσεις ή ιδιαίτερη ευθύνη. Ο αγρότης έγινε «άρχοντας» με τις κοινοτικές επιδοτήσεις, ο δημόσιος υπάλληλος βολεύτηκε, πολλές φορές με ρουσφέτι, όλοι μας μάθαμε πως η διεκδίκηση δεν έχει όρια και ούτε χρειάζεται να μετράμε αν αυτό που ζητάμε είναι εφικτό.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου άνοιξε τον δρόμο πριν ακόμη το 1981 και κατόπιν δημιούργησε ένα στυλ πολιτικής που θαύμαζε ακόμη και ο νεότερος Κώστας Καραμανλής. Όμως αυτό το σύστημα χρεοκόπησε, και το legacy πέρασε ετοιμοθάνατο αρχικά στα χέρια ενός άλλου Παπανδρέου και τώρα το διαχειρίζεται μια μιμητική καρικατούρα του Α. Παπανδρέου. Είναι λοιπόν δυνατόν να πάει ο Τσίπρας κόντρα στην φύση του μειώνοντας το κράτος και τα προνόμια των ΔΥ, να τα βάλει με κάστες και συντεχνίες που ανατράφηκαν από το παλαιό ΠΑΣΟΚ που τόσο θαυμάζει; Όχι βέβαια. Για αυτό και βλέπουμε να επιστρέφουν «με δόξα και τιμή» όλες οι παλαιές παθογένειες. Αντέχουμε μια νέα επανάληψη;
Είναι λογικό; Ασφαλώς! Τη δεκαετία του 80 σημαντικό κομμάτι του ελληνικού λαού ένιωσε πως «μπήκε στο σύστημα». Η κατάργηση ορισμένων έως τότε αναχρονισμών, η πολυδιαφημισμένη διάλυση του κράτους-αστυνόμου κατεγράφησαν ως θετικές εξελίξεις. Το κακό είναι πως το εκκρεμές, όπως συχνά συμβαίνει στην Ιστορία σε περιόδους κοινωνικών εκρήξεων, πήγε πολύ μακριά από την άλλη μεριά.
Πολλοί δικαιούνται να νοσταλγούν τον Ανδρέα γιατί τον ταυτίζουν με μια περίοδο κατά την οποία έμαθαν να διεκδικούν, να παίρνουν ακόμα και να αρπάζουν χωρίς να νιώθουν ότι έχουν υποχρεώσεις ή ιδιαίτερη ευθύνη. Ο αγρότης έγινε «άρχοντας» με τις κοινοτικές επιδοτήσεις, ο δημόσιος υπάλληλος βολεύτηκε, πολλές φορές με ρουσφέτι, όλοι μας μάθαμε πως η διεκδίκηση δεν έχει όρια και ούτε χρειάζεται να μετράμε αν αυτό που ζητάμε είναι εφικτό.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου άνοιξε τον δρόμο πριν ακόμη το 1981 και κατόπιν δημιούργησε ένα στυλ πολιτικής που θαύμαζε ακόμη και ο νεότερος Κώστας Καραμανλής. Όμως αυτό το σύστημα χρεοκόπησε, και το legacy πέρασε ετοιμοθάνατο αρχικά στα χέρια ενός άλλου Παπανδρέου και τώρα το διαχειρίζεται μια μιμητική καρικατούρα του Α. Παπανδρέου. Είναι λοιπόν δυνατόν να πάει ο Τσίπρας κόντρα στην φύση του μειώνοντας το κράτος και τα προνόμια των ΔΥ, να τα βάλει με κάστες και συντεχνίες που ανατράφηκαν από το παλαιό ΠΑΣΟΚ που τόσο θαυμάζει; Όχι βέβαια. Για αυτό και βλέπουμε να επιστρέφουν «με δόξα και τιμή» όλες οι παλαιές παθογένειες. Αντέχουμε μια νέα επανάληψη;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Δεν γίνονται δεκτά υβριστικά μηνύματα