"Αφού η Αριστερά δεν έχει κυβερνήσει ποτέ!"
Αυτό είναι το επιχείρημα πίσω από το οποίο κρύβει τους φόβους της η Αριστερά, αφότου έγινε κοινή συνείδηση ότι η χώρα κατέρρευσε. Είναι όμως ουσιαστικά αναληθές - τίποτε περισσότερο από μια δικολαβίστικη σοφιστεία.
Είχαμε, πράγματι, την τύχη να μη μας κυβερνήσει ποτέ αμιγής κυβέρνηση της Αριστεράς. (Αν είχε συμβεί, πολλοί από εμάς δεν θα υπήρχαμε τώρα να συζητούμε...).
Είχαμε όμως και την ατυχία η Αριστερά να διαβρώσει το πολιτικό σύστημα με τις «αξίες» της, εκφυλισμένες σε χυδαίας μορφής λαϊκισμό, προκαλώντας τη σταδιακή μετάλλαξη ακόμη και του κατ’ εξοχήν αστικού πολιτικού χώρου.
Η ελαφρότητα της ελληνικής Δεξιάς που χειρίστηκε τη νίκη της στον Εμφύλιο κατά τον χειρότερο τρόπο, η εγκληματική επιπολαιότητα της μοναρχίας και η βλακεία της χούντας άνοιξαν το 1974 τον δρόμο γι’ αυτή τη διείσδυση της Αριστεράς, που μετά το 1981 έγινε κανονική επέλαση.
Αργά και άγαρμπα, η Δεξιά προσαρμόστηκε στο υπόδειγμα του ΠΑΣΟΚ και έγινε χειρότερη. (Το γνήσιο είναι πάντα ανώτερο...) Κι έτσι φθάσαμε σήμερα να έχουμε μια σοβιετικού τύπου οικονομία, έναν δημόσιο τομέα που γεννά την διαφθορά και μια κοινωνία που διέπεται από αξίες συνυφασμένες με την παρακμή των κομμουνιστικών καθεστώτων, όπως λ.χ. την επιδίωξη του χαμηλότερου δυνατού παρονομαστή ώστε να χωρούν όλοι παντού, την αντίληψη της τεμπελιάς ως φυσικό δικαίωμα και την πεποίθηση ότι το κράτος έχει την υποχρέωση να προστατεύει τον πολίτη ακόμη και από τις αναποδιές της τύχης.
Πού πήγε το περιλάλητο «δαιμόνιο της φυλής»; Θάφτηκε στα υπουργεία και τους οργανισμούς του Δημοσίου. Ανακαλύψαμε έναν ιδιότυπο σοσιαλισμό, χρηματοδοτούμενο με τα λεφτά των άλλων...
Λίγο ώς πολύ, αυτά τα καταλαβαίνουν οι περισσότεροι, ανεξαρτήτως επιπέδου.
Και, φυσικά, καταλαβαίνουν ότι η ανόρθωση της χώρας προϋποθέτει σκληρή δουλειά και προσπάθεια. Δεν θα έλθει από τις υστερίες του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΚΚΕ, με τις μαγικές λύσεις που δεν κοστίζουν και δεν σημαίνουν τίποτε. Κανείς στοιχειωδώς μυαλωμένος άνθρωπος δεν βλέπει τη λύση στο μοντέλο της Βενεζουέλας ή της Κούβας.
Γι’ αυτό έχει τα νευράκια της η Αριστερά. Φοβάται ότι δεν θα επωφεληθεί από την κρίση.
Μπορούσε να επωφελείται όσο η χώρα-απάτη, που έστησε ο Ανδρέας Παπανδρέου, μπορούσε να κοροϊδεύει και να δανείζεται. Τώρα τα πράγματα έγιναν σοβαρά.
Η καταστροφή που ίσως μας έσωζε ήλθε πριν λίγα χρόνια.
Είθε να μας απαλλάξει και από την πνευματική
Αυτό είναι το επιχείρημα πίσω από το οποίο κρύβει τους φόβους της η Αριστερά, αφότου έγινε κοινή συνείδηση ότι η χώρα κατέρρευσε. Είναι όμως ουσιαστικά αναληθές - τίποτε περισσότερο από μια δικολαβίστικη σοφιστεία.
Είχαμε, πράγματι, την τύχη να μη μας κυβερνήσει ποτέ αμιγής κυβέρνηση της Αριστεράς. (Αν είχε συμβεί, πολλοί από εμάς δεν θα υπήρχαμε τώρα να συζητούμε...).
Είχαμε όμως και την ατυχία η Αριστερά να διαβρώσει το πολιτικό σύστημα με τις «αξίες» της, εκφυλισμένες σε χυδαίας μορφής λαϊκισμό, προκαλώντας τη σταδιακή μετάλλαξη ακόμη και του κατ’ εξοχήν αστικού πολιτικού χώρου.
Η ελαφρότητα της ελληνικής Δεξιάς που χειρίστηκε τη νίκη της στον Εμφύλιο κατά τον χειρότερο τρόπο, η εγκληματική επιπολαιότητα της μοναρχίας και η βλακεία της χούντας άνοιξαν το 1974 τον δρόμο γι’ αυτή τη διείσδυση της Αριστεράς, που μετά το 1981 έγινε κανονική επέλαση.
Αργά και άγαρμπα, η Δεξιά προσαρμόστηκε στο υπόδειγμα του ΠΑΣΟΚ και έγινε χειρότερη. (Το γνήσιο είναι πάντα ανώτερο...) Κι έτσι φθάσαμε σήμερα να έχουμε μια σοβιετικού τύπου οικονομία, έναν δημόσιο τομέα που γεννά την διαφθορά και μια κοινωνία που διέπεται από αξίες συνυφασμένες με την παρακμή των κομμουνιστικών καθεστώτων, όπως λ.χ. την επιδίωξη του χαμηλότερου δυνατού παρονομαστή ώστε να χωρούν όλοι παντού, την αντίληψη της τεμπελιάς ως φυσικό δικαίωμα και την πεποίθηση ότι το κράτος έχει την υποχρέωση να προστατεύει τον πολίτη ακόμη και από τις αναποδιές της τύχης.
Πού πήγε το περιλάλητο «δαιμόνιο της φυλής»; Θάφτηκε στα υπουργεία και τους οργανισμούς του Δημοσίου. Ανακαλύψαμε έναν ιδιότυπο σοσιαλισμό, χρηματοδοτούμενο με τα λεφτά των άλλων...
Λίγο ώς πολύ, αυτά τα καταλαβαίνουν οι περισσότεροι, ανεξαρτήτως επιπέδου.
Και, φυσικά, καταλαβαίνουν ότι η ανόρθωση της χώρας προϋποθέτει σκληρή δουλειά και προσπάθεια. Δεν θα έλθει από τις υστερίες του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΚΚΕ, με τις μαγικές λύσεις που δεν κοστίζουν και δεν σημαίνουν τίποτε. Κανείς στοιχειωδώς μυαλωμένος άνθρωπος δεν βλέπει τη λύση στο μοντέλο της Βενεζουέλας ή της Κούβας.
Γι’ αυτό έχει τα νευράκια της η Αριστερά. Φοβάται ότι δεν θα επωφεληθεί από την κρίση.
Μπορούσε να επωφελείται όσο η χώρα-απάτη, που έστησε ο Ανδρέας Παπανδρέου, μπορούσε να κοροϊδεύει και να δανείζεται. Τώρα τα πράγματα έγιναν σοβαρά.
Η καταστροφή που ίσως μας έσωζε ήλθε πριν λίγα χρόνια.
Είθε να μας απαλλάξει και από την πνευματική
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Δεν γίνονται δεκτά υβριστικά μηνύματα