Γιατί το δημοψήφισμα είναι μπλόφα

Στην συνέντευξη του στον Ενικο του Νίκου Χατζηνικολάου ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μας ενημέρωσε ότι «έχει λάβει από τον Ελληνικό λαό εντολή λύσης εντός του Ευρωπαϊκού πλαισίου. Εφόσον η συμφωνία που θα προκύψει δεν θα είναι τέτοια, θα αποφασίσει ο λαός».

Την επόμενη μέρα ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης σε συνέντευξη στον ρ/σ «Στο Κόκκινο» επεσήμανε ότι η ελληνική κυβέρνηση στοχεύει σε μια μίνιμουμ συμφωνία, ωστόσο «σε περίπτωση αδιεξόδου, υπάρχει η λύση της προσφυγής στο λαό».

Αν θελήσουμε να σκεφτούμε νηφάλια τις εκδοχές ενός πιθανού δημοψηφίσματος θα δούμε ότι και αυτό δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μια μπλόφα για να καμφθούν οι Ευρωπαίοι και να απελευθερώσουν χρηματοδότηση.

Ας υποθέσουμε ότι η χώρα δεν θα σκάσει στα χέρια του Τσίπρα την επομένη της ανακοίνωσης δημοψηφίσματος όπως έχει ενημερωθεί αρμοδίως ότι θα συμβεί.

Τρεις μήνες μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης από τους ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ

Τρεις μήνες μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης από τους ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ όλα είναι χειρότερα στη χώρα. Η αγορά που έδειχνε κάποια σημεία επανάκαμψης τελμάτωσε. Οι προσδοκίες για ανάπτυξη της οικονομίας διαμορφώνονται όλο και πιο χαμηλά· από 2,5% που ήταν η αρχική πρόβλεψη διολίσθησε στο 0,6% και όλοι πιθανολογούν ότι στο τέλος θα υπάρχει αρνητικό πρόσημο.

Κάποιες μεταρρυθμίσεις, που είχαν ξεκινήσει, όχι μόνο τελμάτωσαν αλλά όπως στον χώρο της Παιδείας αντιστρέφονται, με αποτέλεσμα να γυρνάμε στις χειρότερες περιόδους διάλυσης και ανομίας. Το άγος του κομματικού κράτους που σημάδεψε τις κυβερνήσεις Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ πολλαπλασιάστηκε. Φίλοι, συγγενείς, και αποτυχημένοι πολιτευτές στελεχώνουν τη δημόσια διοίκηση, μη έχοντας τις περισσότερες φορές ιδέα για το αντικείμενο που καλούνται να διαχειριστούν. Σε επίπεδο θεσμών η Βουλή γίνεται αρένα με την κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου να φέρεται ως ελέω Θεού μονάρχης, ενώ ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μετέχει σε μικροκομματικές συνάξεις της.

Η ξεχασμένη(;) θεωρία των δυο άκρων

Tη λεγόμενη θεωρία των δύο άκρων τη θυμάστε; Κάποτε, δεν πάει πολύς καιρός από τότε, η οργισμένη καταδίκη κάθε απλού υπαινιγμού έστω στην αντίληψη που θέλει τα άκρα του πολιτικού φάσματος να μοιάζουν επικίνδυνα μεταξύ τους ήταν υποχρέωση κάθε πολιτικού του ΣΥΡΙΖΑ. Η απόρριψή της χωρίς δεύτερη κουβέντα ήταν, στον χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς, η ορθόδοξη στάση. Ηταν, όμως, και κάτι ακόμη· ήταν η έμμεση και άρρητη παραδοχή εκ μέρους των αρνητών της συγκεκριμένης αντίληψης ότι η παραβίαση των δημοκρατικών κανόνων, ακόμη και αυτή η βία, χωριζόταν σε δύο κατηγορίες: τη δική τους, που είναι κακή· και τη δική μας, που είναι καλή.

Αφότου αποκτήσαμε Κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας (sic), κάθε αναφορά στην περί ης ο λόγος «θεωρία» ή την άρνησή της ξαφνικά έπαψε. Οχι επειδή δεν έλειψαν οι αφορμές, αλλ’ επειδή η ισχύς της διαπίστωσης ότι τα άκρα μοιάζουν απεδείχθη με τον σχηματισμό της κυβέρνησης. Η ευκολία με την οποία η ριζοσπαστική Αριστερά προχώρησε σε κυβερνητική συνεργασία με τους Ανεξάρτητους Ελληνες προκάλεσε τέτοια έκπληξη, ώστε να περιττεύουν αναφορές σε θεωρίες επιβεβαιωμένες από τα ίδια τα γεγονότα.

Εξάλλου, η περιβόητη θεωρία δεν αναφερόταν ποτέ σε πλήρη ταύτιση των δύο άκρων, αλλά σε αλληλοεπικάλυψη, ιδίως στο θέμα των μέσων που χρησιμοποιούν για την προώθηση της πολιτικής τους. Αυτό, δε, το είχαμε δει από την αρχή της κρίσης στην πλατεία Συντάγματος, όταν αριστεροί και δεξιοί «αγανακτισμένοι» συνυπήρχαν αρμονικά χάρη του κοινού σκοπού: να καεί, να καεί κ.λπ. Η κυβερνητική συνεργασία ήταν λοιπόν το επιστέγασμα μιας διαδικασίας που εξελισσόταν καιρό. Ηταν το φιλί με το οποίο ολοκληρώθηκε το φλερτ―αν δεν σας αηδιάζει η εικόνα...

Ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου. Πως αυξήθηκε η έκθεση Ελληνικών Τραπεζών το 2009-2011

Κατά την έναρξη της κρίσης χρέους της Ελλάδας (31/12/2009), το σύνολο του Ελληνικού Δημοσίου Χρέους έφθανε στα € 298,5 δισεκατομμύρια. Από το σύνολο του χρέους, περίπου € 253 δισεκατομμύρια, εκφράζονταν σε Ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου. Από τα ομόλογα αυτά, τίτλοι συνολικού ύψους περίπου € 203 δισεκατομμυρίων (το ποσό αφορά στην ονομαστική αξία των ομολόγων) βρίσκονταν σε τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρίες, συνταξιοδοτικά ταμεία, σε λοιπούς θεσμικούς επενδυτές και σε ιδιώτες του εξωτερικού.

Το γεγονός ότι, ένα τόσο υψηλό ποσό χρέους του Ελληνικού Δημοσίου βρίσκονταν στα χαρτοφυλάκια τραπεζών και άλλων επενδυτών του εξωτερικού, έπαιξε έναν κεφαλαιώδη ρόλο στην όλη εξέλιξη της κρίσης του Ελληνικού χρέους, στην πολιτική που ακολούθησαν η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, οι Κυβερνήσεις των Ευρωπαϊκών κρατών και άλλοι φορείς προς τη χώρα μας και τελικά, προσδιόρισε την κατάληξη της κρίσης αλλά και την πολιτική, οικονομική και κοινωνική πορεία της Ελλάδας, έως σήμερα, ενώ θα την επηρεάζει για πολλές δεκαετίες ακόμη.

Όπως προκύπτει από την ιστορική έρευνα, τις αναλύσεις δεκάδων ιδρυμάτων, επενδυτικών οίκων, διεθνών οργανισμών και μεμονωμένων αναλυτών, αλλά και από εκατοντάδες ή ακόμη και χιλιάδες δημοσιεύματα της περιόδου Μαρτίου 2010 έως και Δεκεμβρίου 2012, αλλά και όπως σήμερα παραδέχονται ακόμη και επίσημοι φορείς (δείτε τις πρόσφατες δηλώσεις του κ. Όλι Ρεν), το κυρίως ζητούμενο από τους φορείς του εξωτερικού που ενεπλάκησαν στην Ελληνική κρίση, ήταν η εξεύρεση τρόπων για τη μείωση της έκθεσης των ευρωπαϊκών τραπεζών και των λοιπών (θεσμικών) επενδυτών, στον κίνδυνο που συνεπάγονταν η κατοχή αυτών των τεράστιων ποσοτήτων των Ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου.

Εάν η Ελλάδα χρεοκοπούσε την περίοδο εκείνη (Μάιος 2010) ή εάν κήρυττε “παύση πληρωμών”, τότε οι Ευρωπαϊκές τράπεζες, οι λοιποί επενδυτές και -κατά συνέπεια- πολλές Ευρωπαϊκές οικονομίες (οι τράπεζες των οποίων κατείχαν ελληνικά ομόλογα) διακινδύνευαν μεγάλες ζημιές.

Καθημερινό οικονομολογικό χάος ΣΥΡΙΖΑ

Ο Β. Σόιμπλε θα το έχει σκεφτεί. Εξάλλου πρόκειται για ατάκα του καγκελάριου Μπίσμαρκ: «3 καθηγητές - η πατρίς εχάθη!». Οπότε, σκεφτείτε τι μπορούν να κάνουν 10 καθηγητές με ειδίκευση στην οικονομική επιστήμη και δελτίο μέλους ή φίλου του ΣΥΡΙΖΑ. Στη μία άκρη ο Γ. Βαρουφάκης. Που πιστεύει πως ο «λιτός βίος» δεν αποκλείει τη «Ράτκα» και σερβίρει σαρακοστιανά στο φωτογράφο του Paris Match. Στην άλλη άκρη, ο Κ. Λαπαβίτσας. Που τραγουδά κλαίγοντας τον ύμνο του ΕΑΜ και γκρινιάζει που είμαστε ακόμη στο ευρώ.

Κι ανάμεσά τους το οικονομολογικό χάος. Στο υπουργείο κάθε πρωί ξεκινά η μέρα της εξαγριωμένης μαρμότας, της οποίας τον ρόλο κρατά ο Γ. Χουλιαράκης απ’ όταν τον άφησαν έξω απ’ τη διαπραγμάτευση με τους «θεσμούς». Στην Κουμουνδούρου τότε διαδόθηκε πως ο κ. Χουλιαράκης «ήταν άρρωστος». Αλλά καθώς το χουλιαρακικό βηχαλάκι εξελίχθηκε σύντομα σε πολιτική πνευμονία, ο επικεφαλής του ΣΟΕ δεν συμμετείχε ούτε στην τηλεδιάσκεψη του EuroWorking Group, προφανώς για να μην «κολλήσει» κανείς απ’ τις απόψεις του.

Ο Μαρξ, οι Δημόσιοι Υπάλληλοι και οι Μαρξιστές απο τα Lidl

Τα περισσότερα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ του ΚΚΕ και πολλών άλλων νεοκουμμουνιστικών ομάδων και φραξιών είναι Μαρξιστές όπως οι ίδιοι δηλώνουν.

Επίσης εμφανίζονται ως οι απόλυτοι προστάτες των Δημοσίων Υπαλλήλων. Δεν τους ενδιαφέρει αν είναι άχρηστοι, αν είναι αργόμισθοι, αν είναι κράτος εν κράτει, αν έχουν μπει με ρουσφέτι (όπως ορθά καταγγέλλουν), αν είναι διεφθαρμένοι μέχρι το κόκκαλο.

Με έναν φανατικό δογματισμό υποστηρίζουν αυτή την πολλαπλά οφελημένη κατηγορία εργαζόμενων υποστηρίζοντας τα προνόμια τους εις βάρος των υπόλοιπων εργαζόμενων.

Παραδόξως για ένα τόσο ιδεολογικοποιημένο χώρο, οπως αυτόν της ελληνικής αριστεράς, σπανίως θα δει κανείς αναφορές είτε στην «Αυγή» είτε στο «Ριζοσπάστη» είτε στην «Ελευθεροτυπία» στον Καρλ Μαρξ ως εμπνευστή αυτών των απόψεων.

Γιατί άραγε; Τι γράφει ο λατρευτός τους Μαρξ για την κάστα των Δημόσιων Υπάλληλων;

Ο Καρλ Μαρξ έτρεφε την ίδια αλλεργία τόσο προς τις κεινσιανες ανοησίες της «τόνωσης της ζήτησης» όσο και για τον ρόλο των κρατικών υπαλλήλων με αυτήν που τρέφουν οι νεοφιλελεύθεροι διανοητές. Αυτό είναι μια αλήθεια την οποία δεν πρόκειται να αποκαλύψει κανείς ινστρούχτορας του ΚΚΕ ή του Συριζα.

Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στο περίφημο κείμενο του Μαρξ «Η 18η Μπρυμερ του Λουιδοβίκου Βοναπάρτη», στην οποία ο Γερμανός φιλόσοφος αναλύει την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί στην Γαλλία τα μέσα του 190υ αιώνα όταν την εξουσία ανέλαβε με πραξικόπημα ο ανιψιός του Ναπολέοντα Λουδοβίκος Βοναπάρτης.

Πόσοι τελικά είναι αυτοί που παράγουν στην Ελλάδα;

Για να είναι ξεκάθαρο: ο παραγωγικός τομέας είναι οι ιδιώτες που παράγουν πλούτο απο προιόντα και υπηρεσίες και αιμοδοτούν την οικονομία.

Δεν είναι οι Δημόσιοι Υπάλληλοι, δεν είναι οι Συνταξιούχοι.
Πόσοι λοιπόν παράγουν πλούτο και πόσους συντηρούν;

Ορισμοί

Απασχολούμενοι: Άτομα ηλικία >15 ετών που είτε εργάστηκαν έστω και μια ώρα με σκοπό αμοιβή ή κέρδος είτε εργάστηκαν στην οικογενειακή επιχείρηση.

Άνεργοι: Άτομα ηλικίας 15 ως 74 ετών που δεν χαρακτηρίζονται απασχολούμενοι σύμφωνα με τον παραπάνω ορισμό, ήταν άμεσα διαθέσιμοι για εργασία και είτε αναζήτησαν εργασία τις τελευταίες 4 εβδομάδες είτε είχαν βρει μια εργασία την οποία θα αναλάμβαναν τους επόμενους 3 μήνες

Εργατικό δυναμικό: Οι απασχολούμενοι και οι άνεργοι

Οικονομικά μη ενεργοί: Άτομα που δεν είναι απασχολούμενοι ούτε άνεργοι.

Υπολογισμός

Η ΕΛΣΤΑΤ δημοσιεύει σε μηνιαία και τριμηνιαία βάση τα στοιχεία για το εργατικό δυναμικό. Εκεί μπορούμε να αντλήσουμε ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα

«Προοδευτικοί και Αντιφασίστες»

Οι γενιές που ήλθαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο είδαν τα συντρίμμια της καταστροφής και άκουσαν από συγγενείς και φίλους από πρώτο χέρι τις αναφορές. Ο τρόμος και η καταστροφή από την εποχή των εθνικοσοσιαλιστών και φασιστών άφησε ένα βαθύ σημάδι.

Έτσι αυτοί που από τότε μέχρι σήμερα αυτοπροσδιορίζονται ως αντιφασίστες, αντιναζί κτλ θέλανε να πράξουν τα αντίθετα από τους Ναζί από κάθε άποψη. Όπου υπήρχε κάτι στο οποίο οι Ναζί έλεγαν ναι, αμέσως οι «αντιφά» κάθε είδους και απόχρωσης έλεγαν όχι, χωρίς να σκέφτονται την πραγματική ερώτηση.

Συνεπώς ο Εθνικοσοσιαλισμός καθόρισε ολόκληρο τον τρόπο σκέψης των «αντιφά». Πρακτικά, κανείς δεν σχημάτισε και καθόρισε την κοσμοθεωρία τους περισσότερο από τον Αδόλφο Χίτλερ.

Συντάξεις: Τα νούμερα δεν βγαίνουν

Οι πρώιμες συνταξιοδοτήσεις, οι παχυλές συντάξεις και οι παροχές χωρίς ένσημα αποτελούσαν τον κανόνα στην προμνημονιακή Ελλάδα.

Η μελέτη που ζήτησε ο Γιαννίτσης το 2000 διαπίστωσε ότι το 2010 η χώρα δεν θα μπορούσε πλέον να πληρώνει συντάξεις. Δυστυχώς όχι μόνο δεν εισακούστηκαν οι εκκλήσεις του αλλά αντιθέτως αφού εκατομμύρια διαδήλωσαν εναντίον του σχεδίου περικοπών για αποκατάσταση της βιωσιμότητας των ταμείων, αποπέμφθηκε κακήν κακώς απο την κυβέρνηση Σημίτη.

Φυσικά το 2010 η Ελλάδα χρεοκόπησε. Το Πρόγραμμα Οικονομικής Προσαρμογής (Μνημόνιο) προέβλεπε τομές στο ασφαλιστικό προκειμένου να μην δημιουργούνται νέα ελλείμματα. Θα περίμενε κανείς ότι η κατάσταση θα είχε βελτιωθεί σημαντικά.

Δυστυχώς αν κάποιος ελέγξει τα στοιχεία του ενιαίου συστήματος ελέγχου και πληρωμών συντάξεων δεν θα δεί σημαντικές βελτιώσεις σε σχέση με το κακό παρελθόν.

Ποιο συγκεκριμένα:

Τον Μάρτιο του 2015 υπήρχαν 2.654.784 συνταξιούχοι γήρατος, θανάτου, αναπηρίας, ανασφάλιστων ΟΓΑ(!) και άνευ ένδειξης που έλαβαν 2,346 δισ € (28,157 δισ € τον χρόνο). Οι 1.260.032 είναι άνδρες και 1.391.132 γυναίκες.

Συγκριτικά με το εισόδημα απο συντάξεις προ μνημονιακών μειώσεων, κρατήσεων ο παρακάτω πίνακας απεικονίζει τις διαφορές.

 Φυσικά θα πρέπει να συνυπολογιστεί ότι προ μνημονίου υπήρχαν 14 συντάξεις ενώ τώρα 12.

Αν πάρουμε ως παράδειγμα τις συντάξεις γήρατος που αποτελούν και το μεγαλύτερο τμήμα, η μέση σύνταξη προ 2010 ήταν 1.080€ / μήνα ή 15.120€ τον χρόνο. Το 2015 η μέση σύνταξη ήταν 961€ / μήνα ή 11.532€ τον χρόνο. Η συνολική μείωση ήταν 23,7%.

Αδέλφια, ξαδέλφια και σύντροφοι Συριζαίων διορίζονται στον κρατικό μηχανισμό

Τόσα χρόνια προπαγάνδιζαν το υποτιθέμενο ηθικό πλεονέκτημα τους.

Κατακεραύνωναν σε κάθε ευκαιρία τους διορισμούς και το πελατειακό κράτος των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Έκακαν παντιέρα τους κάθε περίπτωση ευνoιοκρατίας.

Με ιερή οργή κουνούσαν το δάκτυλο σε όσους συμφωνούσαν με το "μαζί τα φάγαμε"

Το σύνθημα τους "1η φορά αριστερά" υπονοούσε ότι όλες αυτές οι πρακτικές λεηλασίας του κράτους απο ημέτερους θα τελείωνε.

Τι έγινε τελικά όταν το πιο τρελό τους όνειρο έγινε πραγματικότητα και έβαλαν το χέρι στο μέλι;

Ιδού: