Top 5 Things A Capitalist Should Tell A Socialist

As more Bernie Sanders fans crawl out from the woodwork, its crucial that free marketeers be armed and ready to fight the socialists with the truth of liberty and personal freedom.

When arguing with a socialist, its important to listen, smile, nod, pet their pretty little heads every once in a while, but to ultimately not to put up with any of their authoritarian b.s. and to have talking points ready to fire back at their pretty little tyrannical faces. Here are 5 of those potential talking points:

1. Your iPhone was made by a corporation

Isn’t the free market just terrible? Steve Jobs was a person. That person created Apple. Apple is a corporation. And that evil, greedy corporation created the iPhone that all socialists want to burn, but can’t because they love their Instagram pics just a little too much. They’ll still tweet about how much they hate capitalism from their tablet devices brought to them by… capitalism.

Η πολύχρωμη "φυλή" των δραχμολάγνων

Το "λόμπι της δραχμής” έχει γίνει ένα από τα κλισέ της πολιτικής αντιπαράθεσης των τελευταίων μηνών. Στα μυαλά πολλών το συγκεκριμένο λόμπι, ταυτίζεται με κάποιους γραφικούς, που ετοίμαζαν έφοδο στο Νομισματοκοπείο ή με περιθωριακά κόμματα που υποστηρίζουν εδώ και καιρό την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Πρόκειται για λάθος προσέγγιση. Η ανάλυση των πραγματικών παραμέτρων, αποκαλύπτει και τη συνθετότητα του προβλήματος. Η επιστροφή στη δραχμή, αποτελεί αίτημα για πάνω από το 1/4 των πολιτών (του 28% σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήθηκε μετά το δημοψήφισμα από το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας) και το ποσοστό αυτό βαίνει αυξανόμενο κι όχι μειούμενο. Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει το ποσοστό μεταξύ των ψηφοφόρων των κομμάτων που επιθυμούν επιστροφή στη δραχμή και η ηλικιακή ανάλυση αυτού του ποσοστού.

Σύμφωνα λοιπόν με την προαναφερθείσα έρευνα, υπερ της δραχμής τάσσεται το 40% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, το 47,5% των ΑΝΕΛ, το 50% του ΚΚΕ και το 35,5% της Χρυσής Αυγής. Το πιο εντυπωσιακό εύρημα της μέτρησης είναι ότι υπέρ της δραχμής τάσσεται το 42% των νέων από 18 εως 34 ετών έναντι 45,5% που είναι υπέρ του ευρώ. Στη νέα γενιά, που δεν έχει γνωρίσει τη δραχμή, αλλά υπάρχουν τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας, τα ποσοστά υπέρ της δραχμής είναι τα πιο υψηλά. Αντιθέτως οι οπαδοί της δραχμής πέφτουν μόλις στο 18% στις ηλικίες άνω των 55 χρόνων.
Γύρω από την επιστροφή στη δραχμή είναι σαφές ότι συσπειρώνονται δυνάμεις διαφόρων ειδών και είναι θέμα χρόνου πως θα εκφραστούν και πολιτικά, αφού από τις κυρίαρχες δυνάμεις δεν υπάρχει καμία (ούτε το ΚΚΕ) που να τάσσεται ανοιχτά υπέρ της δραχμής.

Οι κατηγορίες εκείνων που τάσσονται υπέρ του εθνικού νομίσματος, είναι οι παρακάτω:

IMF - Greece: Past Critiques and the Path Forward

{Ο senior economist του ΔΝΤ Ολιβιέ Μπλανσάρ απαντά σε βασικές κριτικές που ασκούνται στο πρόγραμμα στήριξης (μνημόνια). Προσωπικά έχω σοβαρές ενστάσεις στην Κριτική 2 που δόθηκε χρόνος σε ξένες τράπεζες (και ειδικά γαλλικές) να ξεφορτωθούν ελληνικό χρέος ενώ αντίθετα οι ελληνικές υποχρεώθηκαν να μαζεύουν ΟΕΔ με αποτέλεσμα την καταστροφή τους στο PSI}

All eyes are on Greece, as the parties involved continue to strive for a lasting deal, spurring vigorous debate and some sharp criticisms, including of the IMF.

In this context, I thought some reflections on the main critiques could help clarify some key points of contention as well as shine a light on a possible way forward.

The main critiques, as I see them, fall under the following four categories:

1. The 2010 program only served to raise debt and demanded excessive fiscal adjustment.
2. The financing to Greece was used to repay foreign banks.
3. Growth-killing structural reforms, together with fiscal austerity, have led to an economic depression.
4. Creditors have learned nothing and keep repeating the same mistakes.

Critique 1: The 2010 program only served to raise debt and demanded excessive fiscal adjustment.

• Even before the 2010 program, debt in Greece was 300 billion euros, or 130% of GDP. The deficit was 36 billion euros, or 15½ % of GDP. Debt was increasing at 12% a year, and this was clearly unsustainable.
• Had Greece been left on its own, it would have been simply unable to borrow. Given gross financing needs of 20–25 % of GDP, it would have had to cut its budget deficit by that amount. Even if it had fully defaulted on its debt, given a primary deficit of over 10% of GDP, it would have had to cut its budget deficit by 10% of GDP from one day to the next. These would have led to much larger adjustments and a much higher social cost than under the programs, which allowed Greece to take over 5 years to achieve a primary balance.
• Even if existing debt had been entirely eliminated, the primary deficit, which was very large at the start of the program, would have had to be reduced. Fiscal austerity was not a choice, but a necessity. There simply wasn’t an alternative to cutting spending and raising taxes. The deficit reduction was large because the initial deficit was large. “Less fiscal austerity,” i.e., slower fiscal adjustment, would have required even more financing cum debt restructuring, and there was a political limit to what official creditors could ask their own citizens to contribute.

Το μαγικό «ηθικό πλεονέκτημα»

Α​​φού έκανε ό,τι μπορούσε για να καθυστερήσει τη διαδικασία έναρξης της ψήφισης του νομοσχεδίου για τα προαπαιτούμενα, που θα έδιναν φιλί ζωής στην ημιθανή οικονομία, η κ. πρόεδρος της Βουλής ανέβηκε στον θρόνο της, για να καταγγείλει τις ασφυκτικές προθεσμίες μέσα στις οποίες ψηφίζεται το τρίτο μνημόνιο. Αυτή είναι η τυπική θέση εκείνης της Αριστεράς που, επειδή έπεισε τους ιθαγενείς ότι έχει «ηθικό πλεονέκτημα», μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και μετά να καταγγέλλει τους άλλους για τα αποτελέσματα των ενεργειών της.

Για να πούμε όμως και της κ. Κωνσταντοπούλου το δίκιο, οι προθεσμίες είναι πράγματι ασφυκτικές. Δεν θα έπρεπε. Οι διαδικασίες θα ήταν πιο φυσιολογικές αν ο συναγωνιστής της -στο μέτωπο πλέον της δραχμής- κ. Γιάνης Βαρουφάκης δεν κορόιδευε και εμάς και τους ξένους με την τάχαμου διαπραγμάτευση, τις ανερμάτιστες δηλώσεις του και το κλείσιμο των τραπεζών που ο ίδιος εισηγήθηκε. Αν η κυβέρνηση ήταν σοβαρή, θα είχε σχέδιο δικών της μεταρρυθμίσεων (και ουχί μόνο παροχών) και δεν θα χρειαζόταν τρίτο μνημόνιο. Αν ήταν στοιχειωδώς σοβαρή, θα είχε πει την αλήθεια στον λαό, θα έκλεινε τη διαπραγμάτευση από τον περασμένο Φεβρουάριο και θα προχωρούσε συντεταγμένα στην οικονομική ανασυγκρότηση. Αποδείχθηκε όμως εντελώς πρόχειρη, με αποτέλεσμα να είναι η χώρα στο «και δύο» (ώρες) για να ψηφιστεί ένα πρώτο πακέτο μέτρων ώστε να χαλαρώσει το τραπεζικό σύστημα και να μην ξεροσταλιάζουν οι ηλικιωμένοι μπροστά στα ΑΤΜ.

Όταν η επαιτεία γίνεται επιστήμη: Η περίπτωση Βαρουφάκη

Το να λέει κανείς στους άλλους τι να μην κάνουν είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να τους πει τι να κάνουν. Ειδικά όταν είσαι πανεπιστημιακός, είναι πολύ εύκολο να τους λες τι να μην κάνουν. Το χειρότερο είναι όταν συνεχίζεις το ίδιο, ακόμη και όταν παίρνεις στα χέρια σου τη λήψη αποφάσεων και τα εργαλεία δράσης.

Ο Γ. Βαρουφάκης δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστός στο ευρύ κοινό πριν το 2010 και την υπαγωγή της Ελλάδας στα Μνημόνια. Αυτό από μόνο του μπορεί να μην σημαίνει τίποτε, ωστόσο δεν παύει να είναι το βασικό χαρακτηριστικό της διαδρομής του στα κοινά. Διατυπώνοντας έκτοτε με εκλαϊκευμένο επιστημονικό λόγο εύπεπτες από τη φύση τους και δημοφιλείς απόψεις, κατέστη κεντρικός διαμορφωτής των θέσεων της κοινής γνώμης. Βασικό πλεονέκτημα του Γ. Βαρουφάκη ήταν ότι η αντίκρουσή του προϋπέθετε τεκμηριωμένη ανάλυση περί του τι ήταν λάθος στις απόψεις του. Το λάθος μπορεί να είναι μία λέξη ή ακόμη και ένα σημείο στίξης. Το να εξηγήσεις όμως το λάθος, μπορεί να χρειαστεί ολόκληρα κατεβατά. Που ούτε διαβάζονται εύκολα, ούτε γίνονται συνθηματολογικό επιχείρημα καφενείου του είδους "το χρέος δεν είναι βιώσιμο".

Καμία από τις απόψεις Βαρουφάκη δεν θα μπορούσε να αντέξει σε σοβαρή επιστημονική κριτική. Το ελληνικό χρέος σχεδιάστηκε το 2012 ως βιώσιμο, λόγω του πολύ χαμηλού κόστος εξυπηρέτησής του. Ο Γ. Βαρουφάκης ουδέποτε ασχολήθηκε ποτέ με αυτή την πτυχή του χρέους, διότι ουδέποτε συμμετείχε σοβαρά στον όποιο επιστημονικό ή θεσμικό διάλογο για το χρέος. Προτίμησε πάντοτε καφενειακού επιπέδου εκλαϊκευμένη ψευδοεπιστήμη, η οποία εκμεταλλευόταν έμφυτα στοιχεία του λαϊκού ψυχισμού (π.χ.: την κρυπτοεγωιστική τάση μόνιμης συλλογικής αυτοϋποτίμησης του Έλληνα), προκειμένου να καθιστά τις απόψεις του δημοφιλείς στο ευρύ κοινό. Τι και αν αυτές δεν άντεχαν στην παραμικρή κριτική; Η κριτική αυτή, ατυχώς, ποτέ δεν έγινε δημόσια με την απαιτούμενη ένταση.

"This is a Coup"

Ποτέ η παλαβή Αριστερά δεν πρότεινε λύσεις για τα προβλήματα. Πάντα είχε συνθήματα. Μετά εκσυγχρονίστηκε. Οχι πως τώρα προτείνει λύσεις· αυτές είναι κόλπα ζόρικα που θέλουν διάβασμα και δουλειά. Τώρα για κάθε πρόβλημα έχει ένα hashtag· αυτά είναι συνθήματα των social media που ξεκινούν με το σύμβολο # (hashtag). Η τελευταία σοδειά ήταν το #ThisIsACoup που ξεκίνησε από την Ισπανία και πυρπόλησε τις καρδιές των συριζανέλων, όπως το παλιό ψευδές (δήθεν ισπανικό) σύνθημα διά του οποίου ξεκίνησε το κίνημα των Αγανακτισμένων κι έλεγε «Σσσς, η Ελλάδα κοιμάται».

Crisis in Greece: the credit impact on south-eastern Europe

The turmoil in Greece is having an impact on financial markets throughout the eurozone, but this impact may be felt greater in its five neighbours where Greek banks have a particularly large presence: Albania, Bulgaria, Macedonia, Romania and Serbia.

With funding from Western banks declining in the south-eastern Europe, a retrenchment of Greek lenders could further curtail local lending. According to the Vienna Initiative committee report released in June, the decline in Western banks’ funding towards central, eastern, and south-eastern Europe accelerated in the fourth quarter of 2014, while the domestic credit growth in these regions remained lacklustre. The trend may be reversing, the report says, but any such recovery would be affected by further withdrawal of foreign lenders.

Greek banks are a prominent presence in the Balkan region. In a June report, rating agency Standard & Poor’s (S&P) estimated that the market share of Greek subsidiaries in Bulgaria, Macedonia, Albania, Romania and Serbia ranges from about 15% of total financial assets in Romania and Serbia to more than 20% in Bulgaria and Macedonia.

Γιατί η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να απαιτήσει την συμμετοχή του ΔΝΤ στο νέο πρόγραμμα

Είναι γνωστή η ιστορία της συμμετοχής του ΔΝΤ στα προγράμματα διάσωσης των κρατών της ευρωζώνης αρχής γενομένης από την Ελλάδα το 2010. Αρχικά ο Γιώργος Παπανδρέου είχε «απειλήσει» την Ευρωζώνη ότι θα προσφύγει στο ΔΝΤ, το περίφημο «όπλο στο τραπέζι».
Τελικά το όπλο εκπυρσοκρότησε τραυματίζοντας όμως τον Παπανδρέου μιας και η Γερμανία με άλλα κράτη της ΕΖ απαίτησαν τα ίδια να είναι το ΔΝΤ στο πρόγραμμα διότι διέθετε την απαραίτητη τεχνογνωσία εποπτείας προγραμμάτων διάσωσης. Βασική καταστατική προϋπόθεση για την συμμετοχή του ΔΝΤ σε πρόγραμμα διάσωσης είναι η βιωσιμότητα του χρέους του δανειζόμενου κράτους για τουλάχιστον 12 μήνες.

Από τότε πολύ νερό έχει κυλίσει στο αυλάκι. Το ΔΝΤ ήταν αναμενόμενα το σκληρότερο μέρος της τρόικας ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ και πάντα απαιτούσε πλήρη εφαρμογή, προκαλώντας πολλές φορές αντιδράσεις για την σκληρότητα του.

Μια υπόσχεση

Παρά τη συνεχή δημοσιονομική προσαρμογή, παρά τα τεράστια λάθη εφαρμογής των ελληνικών κυβερνήσεων, αλλά και του σχεδιασμού του προγράμματος εκ μέρους των θεσμών, υπήρχε σημαντική δημοσιονομική βελτίωση χωρίς όμως βελτίωση στον λόγο ΑΕΠ/Χρέος. Το φθινόπωρο του 2012 στο Eurogroup δόθηκε η υπόσχεση ότι όταν η Ελλάδα πετύχει πρωτογενή πλεονάσματα τότε θα ληφθούν παραμετρικές αποφάσεις αναδιάρθρωσης έτσι ώστε το 2022 το χρέος της χώρας να βρίσκεται στο 122% του ΑΕΠ. Κάτι τέτοιο ήταν βασικό για να συνεχίσει να δανείζει το ΔΝΤ την Ελλάδα διότι σε διαφορετική περίπτωση λόγω μη βιωσιμότητας δεν θα μπορούσε πλέον να συμμετάσχει.

Η Ελλάδα και η Ευρωπαική Ένωση

Συνέπεια του Δημοψηφίσματος των αρχών Ιουλίου η τύχη της Ελλάδας στην Ευρωπαική Ένωση κρεμόταν σε μια κλωστή. Ενώ η κυβέρνηση βεβαίωναι ότι δεν τίθεται θέμα παραμονής μας ή όχι στην Ευρωζώνη (και στην ΕΕ διότι μέχρι σήμερα δεν προβλέπεται έξοδος απο την ΕΖ αλλά μόνο απο την ΕΕ και άρα de facto απο την EZ) οι Ευρωπαίοι μας καλούσαν να σκεφτούμε σοβαρά την επιλογή μας διότι το αποτέλεσμα μπορούσε να επηρεάσει την συμμετοχή μας στην ΕΕ

Η κυβέρνηση κέρδισε το δημοψήφισμα με άνεση: Αποκρύπτοντας το πραγματικό διακύβευμα, με καλέσματα στο θυμικό, στην υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια κάλεσε πρακτικά τους πολίτες να στείλουν μήνυμα στους εταίρους.

Οι εταίροι εννοούσαν αυτά που έλεγαν και η χώρα έφτασε μισό βήμα πριν την απόλυτη καταστροφή, ο Πρωθυπουργός για πρώτη φορά στην ως τώρα θητεία του έβαλε την χώρα πάνω απο την ενότητα του κόμματος του και πράγματι πράττει ότι είναι δυνατόν για να παραμείνουμε στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης. Τεράστιες οι ευθύνες του που διατήρησε ΥΠΟΙΚ επι μήνες τον ανεκδιήγητο Βαρουφάκη που μόνη του αντζέντα ήταν η ρήξη με τους εταίρους μας και η προσωπική του προβολή.

Πολλοί είναι θυμωμένοι με τους εταίρους μας. Χρόνια τώρα τους λένε "δανειστές". Δεν είναι απλά δανειστές, είναι χώρες με δημοκρατικά εκλεγμένες απο τους πολίτες τους κυβερνήσεις.

Economist: Το χρέος της Ελλάδας δεν μπορεί να αποπληρωθεί λόγω ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με το ΔΝΤ

Η ανάλυση της βιωσιμότητας του χρέους μιας χώρας είναι μια δουλειά «στεγνή» και εκνευριστική. Ωστόσο, η ανάλυση που ετοίμασε το ΔΝΤ για την Ελλάδα στο τέλος Ιουνίου εξηγεί τις πραγματικά τραγικές συνέπειες της απόφασης του ελληνικού εκλογικού σώματος τον Ιανουάριο, όταν εξέλεξε μία κυβέρνηση λαϊκιστών υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα, πρωθυπουργού και επικεφαλής του αριστερού ριζοσπαστικού κόμματος ΣΥΡΙΖΑ. Οπως αναφέρει σε δημοσίευμά του ο Economist, η Ελλάδα μετακινήθηκε από μία κατάσταση, όπου τόσο η οικονομία της όσο και ο όγκος του χρέους της ήταν σε ανάκαμψη, σε μία θέση όπου θα χρειαστεί νέους κουβάδες βοήθειας και οικονομικής διάσωσης από τους πιστωτές αλλά και περαιτέρω ελάφρυνση χρέους, όπως λέει το ΔΝΤ.

Ακόμη χειρότερα, προσθέτει το δημοσίευμα, αυτοί οι υπολογισμοί έγιναν πριν τις ανεύθυνες αποφάσεις του κ. Τσίπρα να ανακοινώσει ένα δημοψήφισμα πάνω στους όρους της νέας βοήθειας (και να αγωνιστεί για την απόρριψή τους). Αυτό έκανε ακόμη μεγαλύτερη ζημιά στην οικονομία κλείνοντας τόσο τις τράπεζες της χώρας όσο και σταματώντας τις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους της, φέρνοντας την Ελλάδα στη θέση της πρώτης ανεπτυγμένης χώρας που χρεοκόπησε έναντι του ΔΝΤ (αν και το Ταμείο αυτό το αποκαλεί πιο ευγενικά «σε καθυστέρηση πληρωμών»).

Economist: The Greek tragedy

ANALYSING a country’s debt sustainability sounds dry and nerdy. But the analysis the IMF prepared for Greece in late June spells out the truly tragic consequences of the Greek electorate’s decision in January to vote in a populist government led by Alexis Tsipras, the prime minister and leader of the radical-left Syriza party. Greece has gone from a position where both its economy and its underlying debt position were on the mend, to one where it will need bucketfuls of further rescue finance from official creditors together with more debt relief, the IMF shows.

Worse, these calculations were made before Mr Tsipras’s reckless decision to call a referendum on the terms of a further bail-out (and to campaign for rejecting it). That has inflicted yet more damage on the economy by closing down both the country's banks and its negotiations with creditors, and caused Greece to become the first developed country to default on the IMF (though the Fund more blandly calls this going into arrears). Even if voters on Sunday vote against Mr Tsipras and support the now withdrawn bail-out proposals made by the creditors, the cost of clearing up the mess caused by the Syriza-dominated government has clearly risen dramatically.

Some commentators are now arguing that the Greek economy is simply an economic misfit that is unable to cope with being in the euro area. Certainly the magnitude of the Greek downturn, a fall of 27.4% in GDP from the peak in the spring of 2007 to the trough in late 2013, dwarfs that of any other country. (Portugal, for example, suffered a decline of 9.6% between early 2008 and the start of 2013.) Yet a recovery did get under way in 2014, and in the third quarter of that year Greece was one of the strongest-growing economies in the euro area. The performance of exports, which had been dismal for most of the past five years (in part because of a global slump in the shipping industry, an exporting mainstay), improved a lot. Exports grew in real terms by 9% last year, helped by a buoyant tourist season.

ΔΝΤ: έκθεση βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους

Εν μέσω καταστροφικων περιορισμών κίνησης κεφαλαίων, κλειστών τραπεζών, σοβαρότατου πλήγματος σε κάθε τομέα της παραγωγικής οικονομίας, απο τουρισμό μέση μεταποίηση, αποτέλεσμα των πολιτικών ΣΥΡΙΖΑ, δημοσιοποιήθηκε η Έκθεση Βιωσιμότητας του Ελληνικού χρέους απο το ΔΝΤ.

Βασικά στοιχεία της είναι ο υπολογισμός των αναγκών χρηματοδότησης της χώρας για τα επόμενα χρόνια, καθώς και το πόρισμα ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και χρειάζεται ελάφρυνση.

Ο μοιραίος, καταστροφικός, ψεύτης, θρασύδειλος,ολίγιστος, δόλιος και ανήθικος Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας έσπευσε να το εκμεταλλευτεί σε άλλο ένα διάγγελμα για να υφαρπάξει για άλλη μια φορά ψήφους.

Αυτός και οι πέρι αυτόν ομάδα διάβασαν φαίνεται μόνο κάτι σε "το χρέος δεν είναι βιώσιμο" και άρχισαν να πανυγηρίζουν. Ας αφήσουμε κατά μέρος ότι ο ΠΘ οδύρεται πως δεν τον ενημέρωσαν επί πέντε μήνες διαπραγματεύσεων για την αναφορά, ενώ στο πρόλογο της αναφορά λέει ότι συντάχθηκε μόλις τις τελευταίες εβδομάδες

 και ας πάμε στη ουσία μιας ακόμα προπαγανδιστικής προσπάθειας, μιας καταστροφικής κυβέρνησης

Κωνσταντίνος Μητσοτάκης: Ο λαός να δώσει ένα ηχηρό μήνυμα υπέρ του "ναι"

"Ο Αλέξης Τσίπρας, πιεζόμενος από τους δανειστές από τη μία πλευρά και το κόμμα από την άλλη, δίστασε να κλείσει συμφωνία, λιποψύχησε και τελικά έριξε τις δικές της ευθύνες στο λαό. Το δημοψήφισμα της Κυριακής, το οποίο η κυβέρνηση εξήγγειλε σε ασφυκτικά χρονικά περιθώρια, είναι νομικά άκυρο. Αφορά ένα ασαφές ερώτημα που δεν ήταν ούτως ή άλλως η τελική πρόταση και σήμερα δεν υπάρχει καν στο τραπέζι. Αποδείχθηκε ότι ο ελληνικός λαός καλείται να ψηφίσει για ένα απλό έγγραφο εργασίας, ένα non paper. Αποδείχθηκε ότι η διαπραγμάτευση συνεχιζόταν ακόμα, όταν ο Αλέξης Τσίπρας προκήρυξε το δημοψήφισμα, χωρίς να ενημερώσει ούτε τους εταίρους, ούτε καν τη δική του διαπραγματευτική ομάδα. Συνεπώς ο ελληνικός λαός δεν καλείται να κρίνει κάποια τελική συμφωνία με την Ευρώπη. Καλείται στην ουσία να αποφασίσει για την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη και στο ευρώ. Έτσι ερμηνεύει την ψήφο του η Ευρώπη, χωρίς τη βοήθεια της οποίας η χώρα θα καταστραφεί ολοκληρωτικά οικονομικά μέσα σε μερικές εβδομάδες. Έτσι πρέπει να την ερμηνεύσει και ο ίδιος ο ελληνικός λαός.

Όσοι, στην Ελλάδα ή στην Ευρώπη στήριξαν ελπίδες στον Αλέξη Τσίπρα απογοητεύτηκαν οικτρά. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπόρεσε να ελέγξει ούτε το κόμμα του, ούτε την κυβέρνησή του. Ήρθε στην εξουσία υποσχόμενος πράγματα ανέφικτα και άρχισε μια ατέρμονη διαπραγμάτευση, η οποία στοίχισε ακριβά στον τόπο, χωρίς να καταλήξει σε τελικό αποτέλεσμα. Το επιχείρημά του ότι είναι δεσμευμένος έναντι του λαού, στον οποίο είχε δώσει ψεύτικες και ανέφικτες υποσχέσεις, είναι αδύνατο. Οι δεσμεύσεις του αφορούν τον ίδιο. Δεν δέσμευαν όμως τους άλλους δεκαοκτώ λαούς και τα 18 κοινοβούλια, από τα οποία ζήτησε δανεικά για να τις εκπληρώσει. Όταν η διαδρομή έφτασε στο τέρμα, παρά το γεγονός ότι είχε πετύχει και κάποια θετικά βήματα (κι ήταν σαφές ότι θα μπορούσε να πετύχει και περισσότερα), δείλιασε και έσπρωξε την Ελλάδα στην περιπέτεια της χρεοκοπίας.

Η Μαγική Σκέψη του κ. Τσίπρα

Το ανθρώπινο κόστος πέντε χρόνων λιτότητας έχει υπάρξει καταστροφικό για την Ελλάδα, αλλά η απόφαση για δημοψήφισμα την Κυριακή θα κάνει τα πράγματα μόνο χειρότερα.

Το ένα ξεκάθαρο πλεονέκτημα για τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα ήταν να ενώσει το κόμμα του, τον ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο όσο προχωρούσαν οι διαπραγματεύσεις μεγάλωνε η ανησυχία. Μέσα σε μια νύχτα, σταθεροποίησε την πολιτική του βάση και ενδυνάμωσε τη θέση του μέσα σε αυτό. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ξανά στην αγαπημένη του θέση: αυτή της αντιπολίτευσης ενάντια στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Αλλά τι έκανε αυτό για τη χώρα σαν σύνολο; Το ότι το Σύνταγμα απαγορεύει δημοψηφίσματα πάνω σε δημοσιονομικά θέματα ίσως είναι απλά μια νομική ορθότητα αλλά υπογραμμίζει την εξαιρετικά υπεροπτική στάση της κυβέρνησης έναντι των υπαρχόντων πολιτικών θεσμών. Μιλάει για την βούληση του λαού αλλά δείχνει μια ανησυχητική αδιαφορία για τα δημοκρατικά όργανα και τις διαδικασίες που λέει ότι προστατεύει.

Ο κ. Τσίπρας ζήτησε από τους Έλληνες να ψηφίσουν πάνω σε ένα πρόγραμμα διάσωσης που έχει ήδη λήξει και έχει κάνει ξεκάθαρη την επιθυμία του για ένα αποτέλεσμα, όπου θα υπερισχύσει η ψήφος στο ‘ΟΧΙ’. Το μόνο λογικό συμπέρασμα, παρόλο που το αρνείται, είναι ότι επιθυμεί η Ελλάδα να εγκαταλείψει το Ευρώ. Το αρνείται επειδή γνωρίζει ότι αυτό θα ήταν μη δημοφιλές και ένας τεράστιος τζόγος.

Πιστεύει ότι μια ψήφος στο ‘ΟΧΙ’ θα του επέτρεπε να επιστρέψει στην διαπραγμάτευση στις Βρυξέλλες από θέση ισχύος. Αυτό αποκαλύπτει μία πεισματική άρνηση να αντιμετωπίσει τα γεγονότα, η οποία είναι συνώνυμη με ένα είδος "μαγικής σκέψης".