Για να περάσουμε κατ’ ευθείαν στο θέμα μας, παραθέτω το κείμενο των δηλώσεων του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Βαγγέλη Διαμαντόπουλου (ο προσφάτως αυτοπροσδιορισθείς ως αναρχικός, αν θυμάστε...), όπως το κατέγραψα κατά λέξη από το βίντεο που έδωσε στη δημοσιότητα ο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να αποδείξει ότι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είχε δημοσιοποιήσει χαλκευμένη εκδοχή του:
«Θλίβομαι, σας λέω αυτό που είπα, που μπαίνουμε στην ίδια διαδικασία μικροκομματική, και να εξισώσουμε, λένε, η Αριστερά, η βία δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά. Ποιος μίλησε για βία; Μίλησα εγώ για βία; Γιατί μπαίνουν στη διαδικασία για μικροκομματικά οφέλη να μπαίνουν έτσι επικίνδυνα και να εξισώνουν αυτές τις καταστάσεις; Δεν μιλήσαμε για βία. Κι αυτοί που θέλουνε να μας φέρουνε να υπογράψουμε πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων ή να γινόμαστε δηλωσίες θα αποτύχουν.
Βία είναι όλα αυτά τα μέτρα. Βία είναι τα τρία Μνημόνια. Βία είναι να μην μπορείς να ταΐσεις το παιδί σου. Βία είναι να μην έχεις ρεύμα, τα βασικά, να μην έχεις φάρμακα. Ανομία είναι το Mall του κύριου Λάτση που είναι αυθαίρετο. Ανομία είναι που ο λαός της Αθήνας δεν μπορεί να κατέβει να κάνει μπάνιο στην παραλιακή (σ.σ.: ούτως ή άλλως, κανείς δεν μπορεί να κάνει μπάνιο στην παραλιακή - εννοεί μάλλον την παραλία...) γιατί είναι κλειστή από κέντρα διασκέδασης κι από άλλους χώρους. Βία είναι η Ρικομέξ. Βία είναι το Σάμινα. Ολα αυτά είναι βία.
Αυτό όλο δημιουργεί τις αντιδράσεις σ’ αυτούς που πλήττονται να ’χουν μια αντίδραση η οποία δεν είναι θεμιτή. Ξέρετε, γιατί αυτή τη στιγμή λες στον κόσμο στην παραφροσύνη σου ή αυτοκτόνα ή πάρε το όπλο. Εμείς λέμε ελάτε να μετασχηματίσετε την οργή σ’ ένα κίνημα που θα τους ρίξει, σ’ ένα κίνημα δημιουργικό. Αυτό, ξεκάθαρα». (Πόσο ξεκάθαρα λέγεται, όταν διατυπώνεται τόσο ασυνάρτητα από τον συγκεκριμένο βουλευτή, είναι κάτι συζητήσιμο, αλλά επί του παρόντος προέχουν άλλα...)
Κατ’ αρχάς, από την πρώτη κιόλας πρότασή του, με την οποία θέτει το θέμα που σκοπεύει να αναπτύξει, ο βουλευτής ασκεί βία εις βάρος της γλώσσας. Αυτού του είδους η βία είναι όμως μόνον το μέσον διά του οποίου ο Β. Διαμαντόπουλος και ο ΣΥΡΙΖΑ εν γένει, αφού την επίσημη γραμμή του μηρυκάζει ο βουλευτής, επιχειρούν να δικαιολογήσουν ένα άλλο είδος βίας: την πολιτική βία, είτε την ασκούν τρομοκράτες με καλάσνικοφ είτε οι μπαχαλάκηδες με τις μολότοφ και τα καδρόνια.
Τα μέτρα και τα Μνημόνια είναι πολιτική, την οποία ο καθένας μπορεί να αξιολογεί και να χαρακτηρίζει όπως κρίνει (βλακώδη, καταστροφική, απάνθρωπη κ.λπ.)· πάντως, βία δεν είναι. Η στέρηση των βασικών αγαθών, όπως η τροφή, το ρεύμα και τα φάρμακα είναι μια αναγκαιότητα άδικη· και πάλι, όμως, βία δεν είναι. Επίσης, βία δεν ήταν η κατάρρευση της Ρικομέξ· το συγκεκριμένο τραγικό γεγονός ήταν σεισμός σε συνδυασμό με πολεοδομικές παραβάσεις. Ούτε και η βύθιση του «Σαμίνα» ήταν βία· ήταν ανθρώπινη ανευθυνότητα στην πλέον κραυγαλέα και σκανδαλώδη μορφή της.
Βία είναι κάτι συγκεκριμένο, είναι η χρήση δύναμης (σωματικής, πνευματικής ή ψυχολογικής) με σκοπό τον καταναγκασμό. Δεν είναι συλλήβδην όλες οι δυσάρεστες και επώδυνες καταστάσεις της ζωής. Η θεώρηση όλων αυτών αδιακρίτως ως βία είναι στην πραγματικότητα βιασμός και διαστροφή της γλώσσας. Γίνεται, δε, σκοπίμως από πλευράς του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να δικαιολογηθεί η κατά κυριολεξίαν βία: οι βόμβες, οι εμπρησμοί, η αφαίρεση της ζωής των εργαζομένων στη Marfin, ο ξυλοδαρμός πολιτικών από αγανακτισμένους τραμπούκους. Δεν το κάνει επειδή συμφωνεί απαραιτήτως με τις μεθόδους αυτές, αλλά επειδή πιστεύει ότι η άναρχη βία εξυπηρετεί τους στόχους του. Το κάνει απερίσκεπτα και ανεύθυνα, με την άνεση που του παρέχει η εξιδανίκευση, η οιονεί θεσμοποίηση της Αριστεράς στη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Δρα καιροσκοπικά, χωρίς να σκέπτεται ότι παρέχει την ηθική νομιμοποίηση σε μια κατάσταση την οποία δεν θα μπορεί να ελέγξει. Πρόκειται δε για μία αντίληψη η οποία πηγάζει από τη θεωρία και πρακτική της επαναστατικής Αριστεράς. Κατά τούτο, λοιπόν, έχει απόλυτο δίκιο ο Δένδιας όταν υποστηρίζει ότι η τρομοκρατία «φυτρώνει στον χώρο της άκρας Αριστεράς».
Εκεί όμως που η κυβέρνηση (και όχι ο Δένδιας) χάνει το δίκιο της -ειδικότερα δε η Ν.Δ. ως η μέγιστη συνιστώσα της κυβέρνησης- είναι όταν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος περικόπτει τις ασυναρτησίες του Β. Διαμαντόπουλου, ώστε να τις παρουσιάσει σε μορφή η οποία να βολεύει τη σκοπιμότητά της. Διαπράττει το παιδαριώδες λάθος να θεωρεί ότι, επειδή ο ιδιόρρυθμος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται στο Mall, το γεγονός εξηγεί αυτομάτως την επιλογή του συγκεκριμένου στόχου από τους τρομοκράτες. Δηλαδή, ράβδος εν γωνία άρα βρέχει; Καταφεύγει στη χοντροκοπιά και χάνει το δίκιο της ή, τουλάχιστον, ένα μέρος του. Χειρότερο, όμως, είναι ότι χάνει την ευκαιρία να αναδείξει την πραγματική ευθύνη για την ηθική νομιμοποίηση της βίας, εκείνης της άκρας Αριστεράς που εκφράζεται μέσω του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι θλιβερό αν στην τυφλότητα της επαναστατικής Αριστεράς η Ν.Δ. νομίζει ότι μπορεί να αντιπαρατεθεί με την εκοφίτικη βλακεία. Είναι όμως και δυσοίωνο για το μέλλον του τόπου: δείχνει ότι η Ν.Δ. δεν είναι ικανή να συλλάβει τη νέα μορφή του πολιτικού τοπίου όπως διαμορφώνεται μετά τον σεισμό της χρεοκοπίας...
Μπαρουφάαου
Για το επιστημονικό ίνδαλμα των αντιμνημονικών, τον δήθεν καθηγητή, δήθεν προεδρικό σύμβουλο, δήθεν σύμβουλο της Παγκόσμιας Τράπεζας κ.λπ. Αρτούρ Μπατίστα ντα Σίλβα, ο οποίος απεδείχθη ψεύτης και απατεών, θα διαβάσατε υποθέτω το σχετικό δημοσίευμα στη χθεσινή «Καθημερινή». Από πλευράς μου, το μόνο που έχω να προσθέσω είναι ότι, στους κύκλους των σοβαρών οικονομολόγων στην Πορτογαλία, το προσωνύμιο του Ντα Σίλβα ήταν «Baruf~ao» (προφέρεται: Μπαρουφάαου).
Καθημερινή, Στέφανος Κασιμάτης
«Θλίβομαι, σας λέω αυτό που είπα, που μπαίνουμε στην ίδια διαδικασία μικροκομματική, και να εξισώσουμε, λένε, η Αριστερά, η βία δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά. Ποιος μίλησε για βία; Μίλησα εγώ για βία; Γιατί μπαίνουν στη διαδικασία για μικροκομματικά οφέλη να μπαίνουν έτσι επικίνδυνα και να εξισώνουν αυτές τις καταστάσεις; Δεν μιλήσαμε για βία. Κι αυτοί που θέλουνε να μας φέρουνε να υπογράψουμε πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων ή να γινόμαστε δηλωσίες θα αποτύχουν.
Βία είναι όλα αυτά τα μέτρα. Βία είναι τα τρία Μνημόνια. Βία είναι να μην μπορείς να ταΐσεις το παιδί σου. Βία είναι να μην έχεις ρεύμα, τα βασικά, να μην έχεις φάρμακα. Ανομία είναι το Mall του κύριου Λάτση που είναι αυθαίρετο. Ανομία είναι που ο λαός της Αθήνας δεν μπορεί να κατέβει να κάνει μπάνιο στην παραλιακή (σ.σ.: ούτως ή άλλως, κανείς δεν μπορεί να κάνει μπάνιο στην παραλιακή - εννοεί μάλλον την παραλία...) γιατί είναι κλειστή από κέντρα διασκέδασης κι από άλλους χώρους. Βία είναι η Ρικομέξ. Βία είναι το Σάμινα. Ολα αυτά είναι βία.
Αυτό όλο δημιουργεί τις αντιδράσεις σ’ αυτούς που πλήττονται να ’χουν μια αντίδραση η οποία δεν είναι θεμιτή. Ξέρετε, γιατί αυτή τη στιγμή λες στον κόσμο στην παραφροσύνη σου ή αυτοκτόνα ή πάρε το όπλο. Εμείς λέμε ελάτε να μετασχηματίσετε την οργή σ’ ένα κίνημα που θα τους ρίξει, σ’ ένα κίνημα δημιουργικό. Αυτό, ξεκάθαρα». (Πόσο ξεκάθαρα λέγεται, όταν διατυπώνεται τόσο ασυνάρτητα από τον συγκεκριμένο βουλευτή, είναι κάτι συζητήσιμο, αλλά επί του παρόντος προέχουν άλλα...)
Κατ’ αρχάς, από την πρώτη κιόλας πρότασή του, με την οποία θέτει το θέμα που σκοπεύει να αναπτύξει, ο βουλευτής ασκεί βία εις βάρος της γλώσσας. Αυτού του είδους η βία είναι όμως μόνον το μέσον διά του οποίου ο Β. Διαμαντόπουλος και ο ΣΥΡΙΖΑ εν γένει, αφού την επίσημη γραμμή του μηρυκάζει ο βουλευτής, επιχειρούν να δικαιολογήσουν ένα άλλο είδος βίας: την πολιτική βία, είτε την ασκούν τρομοκράτες με καλάσνικοφ είτε οι μπαχαλάκηδες με τις μολότοφ και τα καδρόνια.
Τα μέτρα και τα Μνημόνια είναι πολιτική, την οποία ο καθένας μπορεί να αξιολογεί και να χαρακτηρίζει όπως κρίνει (βλακώδη, καταστροφική, απάνθρωπη κ.λπ.)· πάντως, βία δεν είναι. Η στέρηση των βασικών αγαθών, όπως η τροφή, το ρεύμα και τα φάρμακα είναι μια αναγκαιότητα άδικη· και πάλι, όμως, βία δεν είναι. Επίσης, βία δεν ήταν η κατάρρευση της Ρικομέξ· το συγκεκριμένο τραγικό γεγονός ήταν σεισμός σε συνδυασμό με πολεοδομικές παραβάσεις. Ούτε και η βύθιση του «Σαμίνα» ήταν βία· ήταν ανθρώπινη ανευθυνότητα στην πλέον κραυγαλέα και σκανδαλώδη μορφή της.
Βία είναι κάτι συγκεκριμένο, είναι η χρήση δύναμης (σωματικής, πνευματικής ή ψυχολογικής) με σκοπό τον καταναγκασμό. Δεν είναι συλλήβδην όλες οι δυσάρεστες και επώδυνες καταστάσεις της ζωής. Η θεώρηση όλων αυτών αδιακρίτως ως βία είναι στην πραγματικότητα βιασμός και διαστροφή της γλώσσας. Γίνεται, δε, σκοπίμως από πλευράς του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να δικαιολογηθεί η κατά κυριολεξίαν βία: οι βόμβες, οι εμπρησμοί, η αφαίρεση της ζωής των εργαζομένων στη Marfin, ο ξυλοδαρμός πολιτικών από αγανακτισμένους τραμπούκους. Δεν το κάνει επειδή συμφωνεί απαραιτήτως με τις μεθόδους αυτές, αλλά επειδή πιστεύει ότι η άναρχη βία εξυπηρετεί τους στόχους του. Το κάνει απερίσκεπτα και ανεύθυνα, με την άνεση που του παρέχει η εξιδανίκευση, η οιονεί θεσμοποίηση της Αριστεράς στη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Δρα καιροσκοπικά, χωρίς να σκέπτεται ότι παρέχει την ηθική νομιμοποίηση σε μια κατάσταση την οποία δεν θα μπορεί να ελέγξει. Πρόκειται δε για μία αντίληψη η οποία πηγάζει από τη θεωρία και πρακτική της επαναστατικής Αριστεράς. Κατά τούτο, λοιπόν, έχει απόλυτο δίκιο ο Δένδιας όταν υποστηρίζει ότι η τρομοκρατία «φυτρώνει στον χώρο της άκρας Αριστεράς».
Εκεί όμως που η κυβέρνηση (και όχι ο Δένδιας) χάνει το δίκιο της -ειδικότερα δε η Ν.Δ. ως η μέγιστη συνιστώσα της κυβέρνησης- είναι όταν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος περικόπτει τις ασυναρτησίες του Β. Διαμαντόπουλου, ώστε να τις παρουσιάσει σε μορφή η οποία να βολεύει τη σκοπιμότητά της. Διαπράττει το παιδαριώδες λάθος να θεωρεί ότι, επειδή ο ιδιόρρυθμος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται στο Mall, το γεγονός εξηγεί αυτομάτως την επιλογή του συγκεκριμένου στόχου από τους τρομοκράτες. Δηλαδή, ράβδος εν γωνία άρα βρέχει; Καταφεύγει στη χοντροκοπιά και χάνει το δίκιο της ή, τουλάχιστον, ένα μέρος του. Χειρότερο, όμως, είναι ότι χάνει την ευκαιρία να αναδείξει την πραγματική ευθύνη για την ηθική νομιμοποίηση της βίας, εκείνης της άκρας Αριστεράς που εκφράζεται μέσω του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι θλιβερό αν στην τυφλότητα της επαναστατικής Αριστεράς η Ν.Δ. νομίζει ότι μπορεί να αντιπαρατεθεί με την εκοφίτικη βλακεία. Είναι όμως και δυσοίωνο για το μέλλον του τόπου: δείχνει ότι η Ν.Δ. δεν είναι ικανή να συλλάβει τη νέα μορφή του πολιτικού τοπίου όπως διαμορφώνεται μετά τον σεισμό της χρεοκοπίας...
Μπαρουφάαου
Για το επιστημονικό ίνδαλμα των αντιμνημονικών, τον δήθεν καθηγητή, δήθεν προεδρικό σύμβουλο, δήθεν σύμβουλο της Παγκόσμιας Τράπεζας κ.λπ. Αρτούρ Μπατίστα ντα Σίλβα, ο οποίος απεδείχθη ψεύτης και απατεών, θα διαβάσατε υποθέτω το σχετικό δημοσίευμα στη χθεσινή «Καθημερινή». Από πλευράς μου, το μόνο που έχω να προσθέσω είναι ότι, στους κύκλους των σοβαρών οικονομολόγων στην Πορτογαλία, το προσωνύμιο του Ντα Σίλβα ήταν «Baruf~ao» (προφέρεται: Μπαρουφάαου).
Καθημερινή, Στέφανος Κασιμάτης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Δεν γίνονται δεκτά υβριστικά μηνύματα